Τελικά δημόσιες υπηρεσίες κι ευγένεια μπορούν να συνυπάρξουν

Ο Νίκος Εγγονόπουλος έγραψε στην ποιητική του συλλογή του «Στην κοιλάδα με τους Ροδώνες» ότι είναι σημαντικό να ελπίζεις. Πιο συγκεκριμένα γράφει:

«να ελπίζεις -να ελπίζεις πάντα- πως ανάμεσα εις τους ανθρώπους
που τους ρημάζει η τρομερή ευκολία
θα συναντήσεις απαλές ψυχές με τρόπους
που τους διέπει καλοσύνη, πόθος ευγένειας, ηρεμία.»

Αυτά τα λόγια μου φέρνουν στο μυαλό την τελευταία μου εμπειρία στις δημόσιες υπηρεσίες, που έτρεχα ένα μήνα για διαδικαστικά και άπειρα χαρτιά που δεν είχα ιδέα πως μπορεί να υπάρχουν. Από αυτά που είδα και άκουσα εκεί είναι μια γενική αλήθεια για κάποιους, πως σε αυτές τις υπηρεσίες, λόγω γραφειοκρατίας και αγχωμένων πολιτών, οι υπάλληλοι είναι απότομοι ή δεν ασχολούνται μαζί σου ή δεν τους νοιάζει πώς εσύ θα κάνεις τη ρύθμισή σου γιατί έχουν άλλους 100 να δουν και δεν μπορούν να σου αφιερώσουν περισσότερο χρόνο. Ναι. Υπάρχουν αυτοί. Τους είδα και φυσικά νευρίασα. Αλλού όμως θέλω να μείνω.

Στις δημόσιες υπηρεσίες δεν είναι όλοι αγενείς ούτε τεμπέληδες. Υπάρχουν κάποιοι, ίσως σε μικρότερο αριθμό, αλλά υπάρχουν, που θα σε βοηθήσουν, θα σε κάνουν να μην ακούς εφορία και να τρέμουν τα πόδια σου, θα σου χαμογελάσουν και θα σε καθοδηγήσουν για να μη χρειαστεί να πηγαίνεις από το ένα γραφείο στο άλλο μέσα στο άγχος και την άγνοια για το τι θα συναντήσεις. Σπάνιο μεν, υλοποιήσιμο δε. Όσο και να σκέφτεσαι τώρα «τι μας γράφει αυτή εδώ» η «ναι καλά, τους έχω δει εγώ πώς μιλάνε στον κόσμο και πόσο κάθονται προσποιούμενοι ότι πήζουν στη δουλειά». Ναι δε διαφωνώ. Αλλά όσο δύσκολο σου φαίνεται να βρεθούν αυτοί οι άλλοι, οι ευγενικοί και καλοσυνάτοι, τόσο έρχομαι εγώ εδώ να σου γράψω και να σου επιβεβαιώσω πως είναι πέρα για πέρα είναι αληθινοί.

Όπως ο κ. Γιώργος, σε κάποια ΔΟΥ που μπορεί να σε έλουζε κρύος ιδρώτας από τις ώρες που είσαι σε αναμονή αλλά σου είπε να μη φοβάσαι. Να μπεις μέσα, να κάτσεις σε μια καρέκλα χωρίς να σωριαστείς, να πεις μια καλημέρα στο άτομο δίπλα σου και παίρνοντας ανάσες να δεχτείς πως πάντα εκεί έξω, θα υπάρχουν άνθρωποι που μόνο καλό μπορούν να σου δώσουν, όσα και να χρωστάς, από όπου κι αν κρατάει η σκούφια σου. Ο κ. Γιώργος ή η κυρία Πολυξένη σε διπλανό γραφείο, πέραν της χαρτούρας, θα κάτσουν ήσυχα και θα σε ακούσουν. Θα σου πουν πόσο μονότονη είναι η ζωή τους εκτός υπηρεσίας και πόσο χαίρονται που έρχονται το πρωί στη δουλειά, που περνάνε και τους λένε μια καλημέρα οι υπόλοιποι και παίρνουν δύναμη για να εξυπηρετήσουν εσένα. Πόσο χαίρονται που σε γνώρισαν και μοιράζονται μια συζήτηση μαζί σου. Είναι έτοιμοι για εσένα που νιώθεις την συντέλεια του κόσμου να είναι 3 βήματα μακριά  σου. Θα σε βοηθήσουν πρακτικά και θα σε καλμάρουν ταυτόχρονα, εξηγώντας σου πού ακριβώς να απευθυνθείς μετά και πώς να κινηθείς. Αυτοί οι άνθρωποι δηλαδή σε τραβούν μέσα από το βούρκο σου.

Για όλα αυτά, προτείνει η κοντή συν τίμια pillowfighter, να μην απογοητεύεσαι. Να ελπίζεις, όπως έγραψε ο Εγγονόπουλος. Να ελπίζεις πως πάντοτε θα βρίσκεις μια αγνή ψυχή που θα σου φερθεί ανθρώπινα και που δε θα θέλει να σε ξεπετάξει γρήγορα για να συνεχίσει τον καφέ με το κουλούρι Θεσσαλονίκης. Να επιλέγεις να βλέπεις  τη θετική πλευρά γιατί μέσω της δικής σου ενέργειας, θα βρεις αυτό το γκρουπ ανθρώπων στις υπηρεσίες. Δε βαριούνται, θέλουν να σε βοηθήσουν να ξεμπερδεύεις γιατί γι’ αυτό πληρώνονται και είναι ευγενικοί με ωραία διάθεση γιατί έτσι είναι η νοοτροπία τους και θέλουν να τη μεταφέρουν και σε σένα!

Κι όταν το πετύχουν αυτό, όπως ο γλυκύτατος κ. Γιώργος, η δουλειά που έχουν να κάνουν, τρέχει γρηγορότερα κι εσύ πετάς από το ένα γραφείο στο επόμενο με αφοπλιστικό χαμόγελο που κάποιοι δεν πιστεύουν ότι το βλέπουν! Κι όντως φεύγεις άλλος άνθρωπος από εκεί μέσα. Έχεις πλέον τη νοοτροπία ότι όλα θα γίνουν και θα τα καταφέρεις. Θα τα καταφέρετε, μαζί με τους ευγενικούς υπαλλήλους. Δες το θετικά και προχώρα.