Θα βρεις την έμπνευση στο παράθυρο του γραφείου σου

Το γραφείο σου είναι χώρος δημιουργίας, έμπνευσης, σκέψης, είναι όμως επίσης κι ο χώρος που περνάς πολλές ώρες της ημέρας σου και πολλή απ’ την πίεση της καθημερινότητας. Γι’ αυτό το γραφείο σου πρέπει να βλέπει σε παράθυρο. Εκείνο όταν ανοίγει θα σου δίνει το οξυγόνο που χρειάζεσαι όταν αισθάνεσαι πως πνίγεσαι και τα ερεθίσματα που αναζητάς θα βρίσκονται στη θέα του. Οι εικόνες τριγύρω είναι ο πομπός για να θυμηθείς ότι η ομορφιά βρίσκεται στα πιο απλά πράγματα και πως ακόμα και στις πιο αγχωτικές στιγμές η ζωή εκεί έξω συνεχίζεται κανονικά.

Πλακόστρωτα γραφικά στενάκια ή μεγάλοι δρόμοι, δεν έχει και πολλή σημασία. Το βλέμμα σου καρφώνεται στους περαστικούς που τρέχουν πάνω κάτω. Σου θυμίζουν εσένα. Τους βλέπεις απ’ το παράθυρό σου κι αναρωτιέσαι τι κυνηγάνε να προλάβουν. Μήπως τη ζωή τους; Κι αν τρέξουμε γρήγορα, θα την φτάσουμε;

Να τους παρατηρείς τους ανθρώπους. Σου δίνουν την έμπνευση που αναζητάς, αλλά και τις απαντήσεις σε ερωτήσεις που ίσως φοβόσουν να κάνεις στον εαυτό σου. Είσαι κι εσύ ένας από ‘κείνους τους βιαστικούς περαστικούς. Που συνεχίζουν απερίσπαστοι τη διαδρομή τους, αγνοώντας καθετί που συμβαίνουν γύρω τους. Θα ακολουθήσουν την πορεία τους χωρίς να προσέξουν εκείνο το λουλούδι που άνθισε στο μικρό παρκάκι, αδιαφορώντας για ‘κείνο το χαμόγελο που κάποιος τους χάρισε.

Σε στιγμές που η δουλειά πιέζει κι η έμπνευση σε αποφεύγει, πατάς για λίγο παύση και κοιτάζεις έξω απ’ το παράθυρο. Γίνεσαι για μερικά λεπτά σκηνοθέτης στη ζωή των άλλων. Χαζεύεις τον ουρανό και χάνεσαι στο απέραντο γαλάζιο του. Σκέφτεσαι πόση ελευθερία σου δίνει αυτή η απεραντοσύνη. Αναπολείς στιγμές και συνειδητοποιείς πως θέλεις να δημιουργήσεις νέες αναμνήσεις, πεισμώνεις, γίνεσαι πιο παραγωγικός.

Ώρες μετά, όταν αρχίζεις πάλι να σκοτίζεσαι, στρέφεις προς το καταφύγιό σου, σουρουπώνει πια. Ο ουρανός παίζει σε ροζ και μοβ αποχρώσεις, μαζί με λίγο μπλε, ανάμεσα απ’ τα γειτονικά κτήρια. Εικόνα που μόνο τα μάτια μπορούν να αποτυπώσουν με ακρίβεια, καμία φωτογραφία δε χωράει τόση ομορφιά. Χαμογελάς! Λίγο χρώμα κατάφερε να σε χαλαρώσει, να αποσυμφορήσει την ένταση.

Όσο κι αν στριμώχνεσαι καμιά φορά στον μικρόκοσμό σου εκεί έξω υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος κι εσύ ξεφεύγεις απ’ το παράθυρό σου. Δραπετεύεις απ’ την καθημερινότητα, γίνεσαι ένα με τη βουή της πόλης. Αυτή η φασαρία δε σε ενοχλεί. Σε απελευθερώνει, είναι ζωντάνια. Κοιτάς τα φώτα της πόλης και κάπου ανάμεσα στο χάος και τη βιασύνη, την ασφάλεια πως δεν είσαι μόνος και τη γοητεία της νύχτας, βρίσκεις διάθεση να γράψεις, να δημιουργήσεις, να ονειρευτείς, τελικά η θέα σου δεν είναι και τόσο άσχημη.

Το παράθυρό σου σε ξυπνά, σε εμπνέει, σε ηρεμεί, σε κινητοποιεί. Οικείες εικόνες σαν κινηματογραφικά καρέ, άνθρωποι που κάτι ψάχνουν και μερικά χρυσοκίτρινα φύλλα πεσμένα σου δίνουν κίνητρο για περισσότερη ζωή. Περνάς όμορφα στο γραφείο σου, παρά το άγχος και τα deadlines. Κάνεις ταξίδια νοητά χαζεύοντας απέξω κι οργανώνεις εκδρομές κι αποδράσεις. Σου δίνεις το χρόνο σου για λίγο ρέμβασμα και με τόση κίνηση εκεί έξω δεν αισθάνεσαι μόνος. Δίνεις βάση στα απλά, αυτά μετράνε τελικά.

Αν είσαι απ’ τους τυχερούς και το γραφείο σου βλέπει σε παράθυρο, μην ξεχνάς να ρίχνεις ματιές και να παίρνεις ανάσα. Να παρατηρείς και να νιώθεις τους ρυθμούς της πόλης όσο πίνεις τον καφέ σου και ψάχνεις νέες δημιουργικές ιδέες. Κοίτα έξω και ζήσε αυτό που οι άλλοι δε βλέπουν!