Δεν ξέρουν ακόμα πόσο μπορούν να μας αγαπήσουν

Το ξέρω, το ‘χω ακούσει, η αυτοπεποίθηση προσδίδει δύναμη και γοητεία. Είναι, γενικά, ένας σημαντικός παράγοντας επιτυχίας κι επίτευξης κάθε στόχου. Όλοι το ξέρουμε ή, έστω, όλοι το ‘χουμε ακούσει. Γι’ αυτό και πολύς λόγος γίνεται για το πώς μπορούμε να την αποκτήσουμε, να την δουλέψουμε και να την βελτιώσουμε.

Σαφώς, είναι εξαιρετικό αν το καταφέρουμε ή αν έχουμε την τύχη να ‘ναι αυτό το σίγουρο συναίσθημα για τον εαυτό μας φυσικό μας χαρακτηριστικό ή ακόμα αν ήταν δώρο του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο μεγαλώσαμε. Ωστόσο, πολλοί από μας δεν τα ‘χουμε καταφέρει ακόμα (κακώς) κι όταν κάποιες δυσκολίες ή αποτυχίες (πιθανότατα μικρές) συσσωρεύονται, τείνουμε αυτήν την έλλειψη αυτοπεποίθησης (ίσως κι αυτοεκτίμησης) να την θεωρούμε κύρια υπαίτια.

Λοιπόν, εμένα από παιδί μου λένε πως έχω τρομερή αυτοπεποίθηση. Ακόμα και σήμερα όταν καλούμαι να αντιμετωπίσω έναν εργοδότη σε μια συνέντευξη, το φλερτ κάποιου που μου έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον ή ακόμα κι ένα άγνωστο σύνολο ανθρώπων σε μια κάποια κοινωνική συναναστροφή, μάλλον δείχνω να κινούμαι με αρκετή άνεση. Αυτό, όμως, σίγουρα δεν είναι αυτοπεποίθηση!

Εξωστρέφεια, ναι, αγάπη για το καινούριο και τις αλλαγές επίσης, αλλά ποτέ η εικόνα που έχω για ‘μένα μέσα σε όλα αυτά δεν είναι εξαιρετικά καλή. Εκεί που θέλω να καταλήξω, λοιπόν, είναι πως πρώτον, η έλλειψη αυτοπεποίθησης μπορεί να κρυφτεί (χωρίς απαραίτητα αυτό να ‘ναι καλό και λειτουργικό αυτό) και κυρίως πως για μένα το πιο σημαντικό και καθοριστικό στη ζωή μου υπήρξε –κι υπάρχει ακόμα– η ανεξάντλητη πίστη μου σε αυτό που αισθάνομαι κάθε δεδομένη στιγμή.

Συγκεκριμένα, αν πιάσω το κομμάτι που θεωρώ το σημαντικότερο για να νιώθω καλά με όλα όσα αντιμετωπίζουμε καθημερινά, το συναισθηματικό, το πολύ προσωπικό, η πίστη στη δύναμη της αγάπης μου και του τρόπου που ερωτεύομαι, εν τέλει, με δικαίωσε. Και νιώθω αυτό το αίσθημα της δικαίωσης, γιατί χρειάστηκε πολλή υπομονή για να αποδειχθώ σωστή στην τακτική μου να μην έχω τακτική, παρά μόνο πραγματική πίστη στο συναίσθημα.

Από μικρή διεκδικούσα όσους με ενδιέφεραν, όσους με γοήτευαν με το μυαλό τους. Κι ενώ ίσως να μην ήμουν πάντα και για όλους αυτό που ονομάζουν «όμορφο κορίτσι», ποτέ δεν είχα κριτήριο την εμφάνιση του άλλου. Ποτέ δε φοβήθηκα να δείξω με το βλέμμα ή να παραδεχτώ κάποιον έρωτα. Πάντα έπεφτα στο πεδίο αυτής της μάχης με μοναδικό όπλο στο μυαλό μου το «Ακόμα δεν ξέρεις ποσό πολύ μπορείς να μ’ αγαπήσεις. Ακόμα δε σου ‘χω δείξει πώς ξέρω εγώ ν’ αγαπώ!».

Κάποιοι άνθρωποι έχω καταλάβει πως μπορούν να σε αγαπήσουν μέχρι ένα σημείο. Έτσι έχουν μάθει. Έτσι έχουν μεγαλώσει. Κι απλά δεν ήταν τόσο τυχεροί να συναντήσουν μια μεγάλη αγάπη ή μια επίμονη αγάπη, που θα μπορούσε να ανατρέψει το πρότερο μοτίβο των ορίων τους. Αυτό σκεφτόμουν πάντα. Κι επί σειρά ετών έπεφτα απ’ τη μία αποτυχία στην άλλη κι απ’ τη μία απογοήτευση στην επόμενη. Κι όλες τις βίωνα έντονα, όσο και τον εξελισσόμενο έρωτά μου.

Στα πατώματα η δικιά σου. Δεν ξέρω τι μ’ ενοχλούσε πιο πολύ, τι προκαλούσε τόση στεναχώρια και πικρία. Το να μην έχω πλάι μου αυτόν που λαχταρούσα (σίγουρα κι αυτό) ή που δεν μπόρεσε να καταλάβει αυτό για το οποίο χρόνια πάλευα; Το δόσιμο άνευ όρων κι ορίων. Χωρίς, βέβαια, να ‘ναι τόσο τραγικό και μελοδραματικό όσο ακούγεται. Πάντα αναφέρομαι σε ανθρώπους με κοινή λογική κι αξιοπρέπεια.

Αυτό, όμως, που θέλω να εκφράσω είναι πως δε φοβόμουν να εκδηλώσω αυτό που αισθανόμουν, ακριβώς έτσι όπως ήταν, και στο μέγεθος που με καταλάμβανε. Κι όχι επειδή θεωρούσα πως ήμουν η σούπερ γυναίκα ή εξέπεμπα κάποια τρομερή γοητεία. Πίστευα, παρ’ όλα αυτά, ακράδαντα πως τη λάμψη αυτή την εκπέμπει αυτό που νιώθω και πως μπορεί να ελκύσει όποιον σταθεί να το δει, δεδομένου πως είχα την υπομονή πάντα να δώσω τα χρονικά περιθώρια στον άλλο να το επεξεργαστεί, με την ίδια ακριβώς διάθεση κι επιμονή από μέρους μου.

Κι όχι, όλοι δεν ταιριάζουμε με όλους κι αυτό δεν μπορεί πάντα να γίνει άμεσα αντιληπτό, αλλά αυτό είναι ένα ρίσκο που σε κάθε αρχή το παίρνεις. Στις ανθρώπινες σχέσεις, όμως, και πόσο μάλλον στις ερωτικές, το πρώτο βήμα για μένα είναι να είσαι για τον άλλον ανοιχτό βιβλίο. Απ’ την πρώτη στιγμή να έχει η σπίθα μέσα σου αυτό το χρώμα που πρόκειται να πάρει η αγάπη σου στην τελευταία κι ολοκληρωμένη της μορφή. Το χρώμα της ανιδιοτέλειας και της απουσίας του εγωισμού. Κι αυτό εκπέμπεται! Και, ναι, μπορεί να γοητεύσει με τον καιρό.