Κάθε σχέση υπήρξε κι ένα μάθημα

Σχέσεις… Σχέσεις ερωτικές. Σχέσεις δυνατές. Σχέσεις περιστασιακές. Σχέσεις με πάθος ή χωρίς. Σχέσεις που μας σημάδεψαν ή άνοιξαν πληγές. Σχέσεις ανέμελες κι αθώες. Σχέσεις πλατωνικές. Σχέσεις παράνομες. Σχέσεις γάμου. Σχέσεις ουσιαστικές…

Δεν ξέρω αν έχουν τέλος οι χαρακτηρισμοί, γιατί μπορώ να σκεφτώ τόσους όσοι κι οι άνθρωποι που τις δημιουργούν. Το μόνο σίγουρο είναι πως αποτελούν μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή μας κι έχουν εξέχοντα ρόλο στην προσωπική μας εξέλιξη. Απ’ την εφηβεία μας κιόλας, που αρχίζουμε να γράφουμε την ιστορία μας, και νιώθουμε τα πρώτα σκιρτήματα, όλοι μας λίγο-πολύ έχουμε βιώσει μια πληθώρα εκ των προαναφερόμενων, έστω και για μικρά διαστήματα. Έχουμε μπει σε σχέσεις, έχουμε μεγαλώσει μέσα σε αυτές αλλά και μέσα από αυτές.

Η καθεμία τους ήταν διαφορετική κι ανεξάρτητα αν πλέον –απομακρυσμένοι χρονικά και συναισθηματικά απ’ τα γεγονότα– τις αξιολογήσαμε ως καλές ή κακές, η διαφορετικότητά τους έγκειται, πέρα απ’ το άλλο πρόσωπο, κυρίως στο γεγονός πως εμείς οι ίδιοι μπαίνουμε διαφορετικοί σε κάθε επόμενο δεσμό.

Οι άνθρωποι που περνάνε απ’ τη ζωή μας είτε έχουν χαθεί πλέον είτε είναι ακόμα εκεί, είτε στέκονται ακόμα πλάι μας είτε πια απέναντί μας, δεν παύουν καθημερινά κι αδιάκοπα να μας δίνουν μαθήματα. Πολλές φορές αυτό συμβαίνει συνειδητά κι άλλες υποσυνείδητα, όπως κι από πλευράς τους, άλλωστε. Δε σταματούν ωστόσο να μας επηρεάζουν, να μας διαμορφώνουν και συνεπακόλουθα να μας εξελίσσουν.

Πόσο μάλλον μέσα σε μια σχέση ερωτική –που ανεξάρτητα αν ήταν μεγάλη ή μικρή σε διάρκεια, ουσιαστική ή νοητή– οι άνθρωποι εκείνοι στάθηκαν πλάι μας, έγιναν συνοδοιπόροι μας κι από απόσταση αναπνοής μας δίδαξαν πολλά.

Ο πρώτος έρωτας μας έβαλε σ’ αυτό το γαϊτανάκι συναισθημάτων και μαζί του γνωρίσαμε αυτό το πρωτόγνωρο ως τότε μα πάντα σπουδαίο συναίσθημα, που ίσως πολλοί να σκεφτήκαμε πως αποκλείεται να γίνει ποτέ μεγαλύτερο. Πιο έντονο, πιο πολύ, θα μας διέλυε. Κι όμως, ο επόμενος ήταν πιο δυνατός και λίγο πιο συνειδητός, γιατί ο πρώτος μας ωρίμασε και μέσα απ’ αυτόν καταλάβαμε λιγάκι παραπάνω τι θέλουμε -ή τι δε θέλουμε.

Και συνεχίζοντας αυτή τη διαδρομή, βρεθήκαμε με ανθρώπους με τους οποίους πολλές φορές ζήσαμε μια πρώτη φορά που έγινε στη συνεχεία αναγνωρίσιμη κι οικεία. Γνωρίσαμε καινούριους φόβους ή αντιμετωπίσαμε παλιούς. Βιώσαμε την απώλεια, την απόρριψη, την άνευ αιτίας φυγή, που αργότερα απέκτησε ερμηνεία. Είδαμε συμπεριφορές, αντιδράσεις διαφορετικές, που άλλες αγαπήσαμε ή κι οικειοποιηθήκαμε κι άλλες έγιναν παράδειγμα αποφυγής.

Το σπουδαιότερο∙ είδαμε τον έρωτα να μετατρέπεται σε αγάπη και τον θαυμασμό σε εκτίμηση. Πώς είναι να την λαμβάνεις κι εσύ και πώς να την αναζητάς μάταια. Όπως και τη στοργή αλλά και την υποστήριξη.

Ωριμάσαμε, αποκτήσαμε εμπειρίες, μάθαμε τους άλλους, μάθαμε κι εμάς.

Αποκτήσαμε δύναμη εσωτερική και κουβαλάμε μια προίκα, που (ασυναίσθητα) θα λάβει ο επόμενος άνθρωπος στη ζωή μας. Και παρότι μεταξύ αστείου και σοβαρού συνηθίζουμε να λέμε πως ο επόμενος πληρώνει τα σπασμένα και να βλέπουμε ίσως την αρνητική πλευρά, και σ’ αυτήν την περίπτωση, είτε είσαι ο θύτης είτε το θύμα, μπορείς να μάθεις πώς είναι να γίνεται ο άλλος γιατρός της ψυχής σου ή πώς μπορείς να βάζεις, έστω για λίγο, κάποιον πάνω από εσένα.