Καθόλου εύκολο το «αντίο» όταν υπάρχει έρωτας

Λιμάνια, αεροδρόμια, σταθμοί και άλλα μέρη στα οποία θα έλεγε κανείς πως το κυρίαρχο συναίσθημα είναι η αμφιθυμία. Δικαιολογημένα η άφιξη αγαπημένων προσώπων μόνο χαρά μπορεί να μας προσφέρει. Υποσυνείδητα εκείνη την ώρα ανακαλούμε όλες τις ευχάριστες αναμνήσεις και ανυπομονούμε να δημιουργήσουμε καινούριες. Με τις αναχωρήσεις όμως, τι γίνεται; Είναι όντως τόσο στενάχωρες όσο μας τις παρουσιάζουν οι Χολιγουντιανές ταινίες ή μήπως τελικά είναι κάτι υποφερτό;

Πολλές φορές δυστυχώς οι άνθρωποί μας χρειάζεται για κάποιο χρονικό διάστημα να βρεθούν μακριά. Είναι δύσκολο να λες «αντίο» και ν’ αποχαιρετάς κάποιον που θα ‘θελες να βλέπεις τακτικά στην καθημερινότητά σου. Σίγουρα ένας αποχωρισμός σπάνια είναι ευχάριστος, όμως πρέπει να προσπαθήσουμε να σκεφτόμαστε την επόμενη στιγμή που θα ξαναδούμε το πρόσωπο που αποχαιρετάμε κι όχι τις στιγμές που θα περάσουμε μακριά του. Ειδικά όταν πρόκειται για ανθρώπους με τους οποίους έχεις γελάσει, έχεις κλάψει, έχεις αισθανθεί γεμάτος, έχεις θυμώσει, τους έχεις αγαπήσει και γενικά έχετε ζήσει όμορφες, αλλά και δυσάρεστες στιγμές, τα συναισθήματα δεν μπορούν παρά να είναι έντονα.

Τους κοντινούς μας ανθρώπους, τα αγαπημένα μας μέρη και οτιδήποτε άλλο μάς δίνει δύναμη στις δύσκολες στιγμές, είναι δύσκολο να τα αποχωριστούμε. Σε έναν αποχωρισμό υπάρχουν πάντα δύο εκδοχές, είτε αποχωρίζεσαι κάποιον δίνοντας μια υπόσχεση επανασύνδεσης και ορίζοντας μια ημερομηνία ή ένα χρονικό διάστημα που θα βρεθείτε ξανά είτε πρόκειται για οριστικό «αντίο». Σε κάθε περίπτωση, καθένας, από τον πιο σκληροπυρηνικό ως τον πιο ευαίσθητο, τις ώρες του αποχαιρετισμού δικαιούται να λυγίσει. Εξάλλου όταν πρόκειται για τον άνθρωπό σου, για το άτομο με το οποίο είσαι ερωτευμένος, κάποιες φορές ακόμα και λίγες ώρες μακριά σου φαίνονται αιώνας ολόκληρος.

Όλα αξίζει να τα ζούμε σε αυτή τη ζωή, άσχημα ή όμορφα, αφού έχουν κάτι να μας μάθουν και κυρίως να εκτιμάμε πράγματα που ίσως θεωρούσαμε δεδομένα. Από το πρώτο λεπτό ενός αποχαιρετισμού μετράμε αντίστροφα για την επόμενη συνάντηση. Έτσι κι αλλιώς όλοι κάτι αναμένουμε και προσμένουμε, αυτό είναι το αλάτι στη βαβούρα της καθημερινότητας που την κάνει λίγο πιο ενδιαφέρουσα. Σίγουρα, μέχρι την επόμενη φορά που θα συναντήσουμε το πρόσωπο που έφυγε μακριά, θα έχουμε καταλάβει πως μια στιγμή έχει μεγαλύτερη αξία απ’ ότι πιστεύαμε.

Μην ξεχνάς πως όσο και αν προσπαθείς να απασχολήσεις τον εαυτό σου, ώστε να μη σκέφτεσαι τόσο έντονα κάτι που σου λείπει, ενδεχομένως να μην τα καταφέρεις. Όταν ένας άνθρωπος αποτελεί μέρος της ζωής σου, η απουσία του έστω κι αν είναι προσωρινή, σου φαίνεται αδιανόητη. Πάντως δεν είναι κάτι που δεν μπορείς να αποδεχτείς, ώστε να συνεχίσεις την καθημερινότητά σου μέχρι την επόμενή σας συνάντηση.

Κάθε φορά που θα βρίσκεστε, φρόντισε να είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Μέχρι τότε, πάγωσε τον χρόνο και εστίασε στην θετική πλευρά της υπόθεσης. Δύσκολο πράγμα ο αποχαιρετισμός και όποιος το αρνείται σίγουρα λέει ψέμματα. Όταν η καρδιά σου μένει εκεί όμως, δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα. Φύγε κρατώντας κάθε μικρή στιγμή, γέλια και ανθρώπους στο μυαλό σου. Τα λέμε στο επόμενο ραντεβού, μην ξεχάσεις να έρθεις έτσι όπως έφυγες!