Βραδάκι. Έξω βράζει ο τόπος και εγώ κάθομαι σε ένα μπαλκόνι με φίλους για μπιρίτσα και υγειές κους κους, συζητώντας για την επικαιρότητα και όχι μόνο. Το θέμα μας «οι αλλαγές στη ζωή μας». Τόσο γενικό και όμως ένα τόσο κοινότυπο επαναληπτικό μοτίβο. Οι αλλαγές στη ζωή μας έρχονται είτε μας αρέσει είτε όχι. Είτε τις προκαλούμε, είτε τις βρίσκουμε στον δρόμο μας.
Αλλάζουμε δουλειές, σπίτια, πόλεις, διάθεση, ρούχα, μαλλιά, ενδιαφέροντα, συντρόφους και συναισθήματα. Αλλάζει ο αρχηγός της αντιπολίτευσης, αλλάζει ο υπουργός οικονομικών, μπορεί να αλλάξουμε και νόμισμα, ποιος ξέρει; Σε γενικές γραμμές η αλλαγή μπορούμε να πούμε ότι είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Μικρή ή μεγάλη βρίσκεται εκεί για να μας υπενθυμίζει πως τίποτα δε μένει για πάντα σταθερό και πως οι αισθητήρες της μεταβλητότητας θα πρέπει να είναι σε ετοιμότητα καθημερινά.
Είμαστε περίπλοκα όντα, εγκλωβισμένα σε ανερμήνευτα συμπλέγματα με ακατανόητες δεσμεύσεις και εμμονές. Κρατάμε μια δουλειά που δε μας αρέσει, γιατί φοβόμαστε πως αν φύγουμε θα χάσουμε αυτήν την σταθερά και μπορεί να βρούμε κάτι χειρότερο ή και να μην βρούμε τίποτα.
Και αν βρούμε κάτι καλύτερο; Υπάρχει στην σφαίρα της φαντασίας αυτή η εκδοχή ή μόνο τα σενάρια περί καταστροφολογίας κατοικούν μέσα στο κεφάλι;
Κρατάμε μια κακή ή τελειωμένη σχέση, γιατί φοβόμαστε να μείνουμε μόνοι. Γαντζωνόμαστε από τις συνήθειες, λόγω ανασφάλειας για το άγνωστο που βρίσκεται μπροστά μας.
Κρίμα που δεν έχουμε μια κρυστάλλινη σφαίρα για να «αποφασίσει» εκείνη για μας το μέλλον, και αν κάτι πάει στραβά να πούμε με ανακούφιση «είδες, δεν φταίω εγώ, εκείνη έπεσε έξω». Να αποποιηθούμε της ευθύνης των επιλογών και των αποφάσεων σαν κακομαθημένα παιδιά. Η μαγεία στο άγνωστο είναι ακριβώς επειδή είναι τόσο απρόβλεπτο.
Ή αποδέχεσαι την αλλαγή λοιπόν ή αντιστέκεσαι.
Η δύναμη της συνήθειας όμως παίζει καθοριστικό ρόλο. Διαιωνίζουμε την ίδια κατάσταση που ξέρουμε, που είναι οικεία, που έχουμε βολευτεί. Όταν κάτι πάει να αλλάξει, τρομάζουμε. Νιώθουμε σαν να μας τραβάνε το χαλί κάτω από τα πόδια μας κι εμείς να προσπαθούμε να ισορροπήσουμε στην νέα πραγματικότητα με τεχνικές αρχάριου σέρφερ, που πνίγεται κάτω απ’ τα κύματα κάπου στην Αυστραλία.
Είναι λογικό στην αρχή να αντισταθούμε στην αλλαγή. Απολύτως λογικό και αποδεκτό. Όμως όταν η αντίσταση γίνει εμμονή και καθήλωση, τότε η επικείμενη αλλαγή γίνεται κινούμενη άμμος που μας τραβάει προς τα κάτω. Η αποδοχή είναι η αλήθεια πως είναι ένας δύσκολος και μεγάλος δρόμος. Πρέπει πρώτα να περάσουμε από τα στάδια του σοκ, του θυμού, της άρνησης και της θλίψης. Και μόνο στο τέλος, μέσω της λογικής επεξεργασίας, να φτάσουμε στην πολυπόθητη αποδοχή. Τότε έχουμε πλήρη γνώση της κατάστασης και προχωράμε με πληγές που όμως πλέον δεν αιμορραγούν.
Ο μπαμπάς μου πάντα έλεγε «ή αλλάζεις ή βουλιάζεις». Είναι θέμα επιλογών. Σε κάθε αλλαγή πάντα αφήνουμε και κάποια κομμάτια μας πίσω. Όμως τιμάμε αυτό που έφυγε και αγκαλιάζουμε το άγνωστο, το καινούργιο που έρχεται. Που κάποια στιγμή και αυτό με την σειρά του θα δώσει την θέση του στο επόμενο άγνωστο. Οι αλλαγές θα έρθουν είτε μας αρέσει είτε όχι. Το θέμα είναι πόσο «ανώδυνα» μπορούμε να προσαρμοστούμε, να κοιτάξουμε μπροστά και να προχωρήσουμε.
Συντάκτης: Χάιντι Σεραφειμίδου
