Όχι δεν έχω λέπρα, ούτε ψείρες , ούτε έμπολα, ούτε καμία θανάσιμα μεταδιδόμενη ασθένεια.
Δεν είμαι από τα κωλόπαιδα που με δείχνεις με το δάχτυλο, ούτε από εκείνα τα τυπάκια που μετανιώνεις την ώρα και στην στιγμή που τα γνώρισες (έτσι θέλω να πιστεύω τουλάχιστον).
Απλά δε με γουστάρεις. Δεκτό και κατανοητό. Και καλά κάνεις. Όπως και εγώ με την σειρά μου δε γουστάρω κάποιους ανθρώπους. Τους αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι –κλισέ αλλά αληθινό. Πνίγομαι και μόνο στην ιδέα να βρίσκομαι στον ίδιο χώρο μαζί τους.
Άργησα, βέβαια, να καταλήξω σε αυτή την σωτήρια τακτική αποφυγής.
Όταν ήμουν παιδί πίστευα πως εφόσον ήμουν «εντάξει», κοινωνική, δεν πείραζα κανέναν και ήμουν ο εαυτός μου, θα άρεζα και σε όλους. Προσπαθούσα να τους κάνω να με αποδεχτούν.
Απογοητευόμουν, προβληματιζόμουν και νευρίαζα με εμένα γιατί σκεφτόμουν τι μπορεί να κάνω λάθος. Παιδική αφέλεια που με ακολούθησε μέχρι τα πρώτα μου φοιτητικά χρόνια. Πλέον ξέρω πως με αποφεύγουν γιατί δεν τους κάνω, γιατί δε με γουστάρουν, γιατί απλά δεν ταιριάζουν τα χνώτα μας, ρε αδερφέ!
Δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους και να ταιριάζουμε με όλους. Αυτό είναι ουτοπικό. Αν μου πεις ότι συμπαθείς όλους του ανθρώπους που έχεις συναντήσει στη ζωή σου, είσαι ή βλάκας ή ψεύτης.
Οι λόγοι πολλοί και διάφοροι. Μα κυρίως πάντα κι από κάθε άποψη τέρμα υποκειμενικοί.
Κάποιοι λένε ότι είναι η ενέργεια, που μας βγάζουν οι άνθρωποι. Ενέργεια (με δική μου ελεύθερη μετάφραση) είναι ο υποσυνείδητος επικοινωνιακός κώδικας, που θέλει να σε προστατέψει από μια ακόμη ανούσια γνωριμία. Είτε την αισθάνεσαι, είτε όχι, υπάρχει και σου μαθαίνει να διαβάζεις και πίσω από τα γράμματα.
Κάποιοι δε θα καταλάβουν το χιούμορ σου, δε θα καταλάβουν τον τρόπο που ντύνεσαι, ούτε τον τρόπο που μιλάς. Άλλοι πάλι δε θα θέλουν να ξέρουν ούτε το λόγο της ύπαρξης σου. Ε, και; Οι άνθρωποι που έχεις επιλέξει να έχεις στη ζωή σου ξέρουν ποιος είσαι, το σέβονται και το αποδέχονται. Όσον αφορά τους υπόλοιπους, δε σε ενδιαφέρει που δεν τους ενδιαφέρεις.
Υπάρχει και εκείνη η περίπτωση βέβαια να καταλήγεις να αποφεύγεις ανθρώπους που έκανες παρέα και πέρασες τα χρόνια σου μαζί τους. Οι άνθρωποι εξελίσσονται και τα μυαλά αλλάζουν. Γιατί κάθε φορά που σε συναντάω πρέπει να μου μαυρίζεις την ψυχή με τη μιζέρια σου, τα δεν σου και τα πρέπει; Άνθρωπος είμαι, όχι μηχάνημα ανάληψης συναισθημάτων.
Εντάξει, όλοι βιώνουμε τα τελευταία χρόνια την κρίση, η οποία πλέον δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά κυρίως κοινωνική. Η ζωή όμως δεν είναι μαύρο και άσπρο. Είναι και γκρι. Πρόσφατα μάλιστα είδαμε πως έχει και 50 αποχρώσεις.
Πώς να κρατήσεις, λοιπόν, μια επαφή όταν οι διαφορές είναι πολύ πιο έντονες από όλα αυτά που σας ένωναν; Πώς να κρατήσεις μια φιλία όταν το μόνο κοινό που σας απέμεινε είναι οι αναμνήσεις του ποίοι ήσασταν; Και κάπως έτσι η παρέα και οι συζητήσεις γίνονται ένα νεύμα στον δρόμο και ένα βιαστικό «τα λέμε» κρυμμένο πίσω από αμήχανα χαμόγελα.
Αυτό μπορεί να σε θλίβει, αλλά δεν είναι κακό. Κακό είναι να κουβαλάς κομμάτια μέσα σου σπασμένα. Να φοβάσαι να αποφύγεις κάποιους ανθρώπους και καταστάσεις και να καταλήγεις να βασανίζεσαι καθημερινά, γιατί δεν μπορείς να κόψεις τα δεσμά.
Σου φαίνεται δύσκολο και το καταλαβαίνω, όταν όμως συμφιλιωθείς με την ιδέα της αποφυγής, τότε θα δεις πως όλα θα είναι διαφορετικά και ως ένα βαθμό μάλιστα και ανακουφιστικά.
Σε όποιον αρέσουμε λοιπόν, για τους άλλους δε θα μπορέσουμε.
Συντάκτης: Χάιντι Σεραφειμίδου
