Κλασική καρικατούρα γενεθλίων, λίγοι φίλοι, πολύ ποτό και κονσερβοποιημένες ευχές. Νιώθω να πνίγομαι και μόνη μου ανάσα ένα τσιγάρο.
Πώς είναι να βρίσκεσαι έξω από την πόρτα των πρώτων -άντα και αυτό το ενοχλητικό τικ- τακ στο κεφάλι να μην λέει να σταματήσει. Μπροστά ο χρόνος και πίσω τα «θέλω» παραταγμένα, να εκκρεμούν σε μια μόνιμη προσταγή.
Πώς πέρασαν τα χρόνια;
Το μόνο βέβαιο που έχει ο χρόνος είναι η αβεβαιότητα που εσωκλείει. Αβεβαιότητα για τις στιγμές που χάθηκαν, μα και για ‘κείνες που θα έρθουν. Για τις επιλογές που θαρραλέα κάναμε και για όλες εκείνες που εμμονικά στοιχειώνουν τα βήματα μας πίσω από την λέξη «αν».
Έγινες ο άνθρωπος που ήθελες να γίνεις; Και ποιος έγινες τελικά; Τι πραγματικά θέλησες; Έκανες εκπτώσεις στη ζωή σου; Πόσο από εσένα ξεπούλησες στο φθηνό αλισβερίσι της κολακείας και της εγωπάθειας; Πόσες φορές προσπάθησες να γίνεις κομμάτι ενός βρώμικου παζλ των άλλων;
Και εκεί είναι που ζωντανεύουν οι φόβοι σου σα μαριονέτες. Κάποια στιγμή θα γινόταν και αυτό, δε νομίζεις;
Πολλά ερωτήματα για έναν «λίγο» άνθρωπο. Και όχι «λίγος» γιατί δεν έχει αξία, αλλά γιατί ίσως να μην μπόρεσε, να μην κατάφερε, να εγκατέλειψε ή να φοβήθηκε. Μια φωνή μέσα σου να σε ρωτάει αν το παιδί που ήσουν κάποτε, είναι περήφανο για αυτό που τώρα έχεις γίνει.
Η ιστορία δείχνει ως μόνο εχθρό της ιδανικής και επιθυμητής μας εικόνας, τους φόβους μας.
Η αέναη μάχη επιθυμίας και φόβου, με τη δειλία να ορίζει τους κανόνες. Πάνω που ψελλίζω το «θέλω», παραμονεύει το «φοβάμαι».
Καταλήγω να σκέφτομαι πως αυτό το ιδανικό που θα ήθελε ο καθένας μας να γίνει, είναι ο άνθρωπος που ξεπερνά τους φόβους του.
Η αξία υπάρχει όπου υπάρχεις, πατά και αναπνέει χωρίς να αποζητά διέξοδο μέσα από επιβεβλημένες και σαθρές επιβεβαιώσεις της ύπαρξης σου. Από το να επιφορτίζεις τον μοναδικό σου μικρόκοσμο με ενοχή και ντροπή για όσα δεν ξέρεις επί της ουσίας να απαντήσεις, είναι καλύτερο να τον αποδεσμεύσεις από το φόβο της άγνοιας και της απουσίας απάντησης.
Έγινα αυτό που ήθελα; Δεν ξέρω, γιατί δεν μπορώ να εξηγήσω τι σημαίνει «θέλω». Δε γίνεται να προσπαθείς να απλοποιείς κάτι τόσο πραγματικά περίπλοκο, που ενέχει κοινωνικές επιταγές, στερεότυπα, ανάγκη για αποδοχή και φόβο απόρριψης προκειμένου να οριστεί.
Οι εκπτώσεις είναι οι επιλογές της κάθε στιγμής. Γιατί με το να επιλέξεις κάτι, σημαίνει πως αποκλείεις και θυσιάζεις ταυτόχρονα κάτι άλλο και ίσως εκείνο το άλλο να ήταν πιο σημαντικό, και με αυτή την αλλαγή φαίνεται η εξέλιξή σου.
Σημασία έχει να προσπαθείς να γίνεις αυτός που θες, από όποιον δρόμο κι αν ξεκινάς, από όποιο στενό κι αν πορεύεσαι και όπου κι αν μέχρι σήμερα έχεις καταλήξει. Έχεις δρόμο ακόμα για να δημιουργήσεις ερωτήματα, μην κρύβεσαι πίσω απο βεβιασμένες και επιφανειακές απαντήσεις. Η ταυτότητα μας είναι όλα όσα ζήσαμε, δεν ξέρω αν ήταν τελικά όλα όσα θελήσαμε.
Νιώθω ένα χέρι να μου χτυπάει την πλάτη και με επαναφέρει στην πραγματικότητα, «Άντε, έλα μέσα, τι κάνεις εδώ έξω μόνη σου μέρα που είναι; Οι άλλοι θα φάνε την τούρτα μόνοι τους».
Με ένα πικρό χαμόγελο ακολουθώ και σβήνω τα κεράκια για το χθες που με συντροφεύει, για το σήμερα που με διεκδικεί και για το αύριο που κυνηγάω.
Χρόνια μου πολλά.
Συντάκτης: Χάιντι Σεραφειμίδου
