Ό,τι αρχίζει ωραίο, τελειώνει. Με πόνο ή χωρίς, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι είμαστε χωρισμένοι και ναι, είμαστε παντού. Ανεξαρτήτως ηλικίας, χρώματος, σεξουαλικών προτιμήσεων και γεωγραφικών συντεταγμένων ο καθένας έχει τη δική του ιστορία και τη δική του κατάληξη.
Είναι αυτοί που δεν ήθελαν να χωρίσουν, όμως αναγκάστηκαν. Αυτοί που γούσταραν ακόμα, άλλα κομμάτιασαν τα θέλω τους για όλους εκείνους τους ανείπωτους λόγους.
Κι είναι και οι άλλοι που βαρέθηκαν, που δεν άντεξα ή έψαχναν μια αφορμή και βρήκαν αλλά γκομενάκια και ξεφορτώθηκαν άρον άρον την υπάρχουσα σχέση για να κάνουν την ζωάρα τους. Και μιας και το έφερε η κουβέντα, εσάς ακριβώς της δεύτερης κατηγορίας, κάτι ήθελα να σας πω.
Σας μισώ.
Όχι που εγκαταλείπετε με άνεση τους ρομαντικούληδες κι αιώνια ταγμένους στην αγάπη, αλλά που μετά μας το παίζετε βαθιά πληγωμένοι. Και δώσε οι θεατρινισμοί, η απεργία πείνας του τύπου «μόλις χώρισα, δεν πάει τίποτα κάτω» -έλα ας είμαστε ειλικρινείς, σώμα θες να χτίσεις γιατί το καινούργιο φλερτ σε θέλει fit.
Τα τηλέφωνα παίρνουν φωτιά και εσείς σαν δεύτεροι Κουν ή δεύτερες Κατίνες Παξινού αντίστοιχα γνωστοποιείτε σε γνωστούς και φίλους το κακό που σας βρήκε. Και το βράδυ μετά από προετοιμασία 8ώρου για το επιμελώς ατημέλητο και ντεμέκ θλιμμένο λουκ σας, βγαίνετε να τα πιείτε. Σβάρνα λοιπόν τα μπαρ και τα check in να δίνουν και να παίρνουν με συνοδεία selfie αγκαλιά με τεκίλα και στιχάκια του τύπου «οι χωρισμένοι δεν γιορτάζουν ποτέ» και άλλα χιλιοταγκαρισμένα τραγουδάκια πληγωμένων καρδιών. Συνδυασμός εγκληματικά οξύμωρος. Συγγνώμη που θα το πω, αλλά σας λυπάμαι.
Κάντε το κομμάτι σας. Δικαίωμά σας να αδράξετε την ευκαιρία του χωρισμού που εσείς αποφασίσατε, για να πιείτε σαν να μην υπάρχει αύριο και να ακούσετε ελεύθερα Παντελίδη, χωρίς να σας παρεξηγήσει κάνεις που όλη την υπόλοιπη εβδομάδα το παίζετε εναλλακτικοί. Δικαίωμα όμως και των πρώην σας να μην θέλουν να σας ξαναδούν και όταν κάποια μέρα θα επιστρέψετε με την ουρά στα σκέλια, ούτε να σας φτύσουν τέτοιοι δηθενάδες που είστε. Που έχετε μια λίστα αναμονής μεγαλύτερη και από αυτή στις τράπεζες στην πρώτη του μήνα, που περιμένουν τα γεροντάκια τις συντάξεις.
Τι να πουν όμως κι αυτοί που ήθελαν ακόμη την σχέση τους. Εκείνοι που τη γουστάρουν άσχημα και όμως έπρεπε να φύγουν. Που παλεύουν με τα δαιμόνια τους και προσπαθούν να πείσουν τον εαυτούς τους να προχωρήσουν με το κεφάλι ψηλά και χωρίς την ψυχή στα πόδια.
Να φύγουν από εκείνες τις ριμάδες τις σχέσεις που όσο και να τις αγαπάς, όσο και να θες να τις παλέψεις, όσο και να επιμένεις δεν στεριώνουν. Είτε γιατί οι συνθήκες δεν το επιτρέπουν, είτε γιατί ο άνθρωπος που έχεις απέναντι σου δεν είναι αυτός που στην αρχή σου παρουσίασε. Σχέσεις που καταλήγουν μάχες. Κι όσο κι αν αιμορραγείς για αυτές στο τέλος της ημέρας το μόνο που σου χαρίζουν είναι άλλη μια πληγή και σε βάθος χρόνου τα σημάδια της για να θυμάσαι.
Το «θύμα» λοιπόν σε τέτοιες σχέσεις οφείλει να βρει τη δύναμη να φύγει και να μην κοιτάξει πίσω. Θα πονέσει ειλικρινά. Δε θα θελήσει να δει άνθρωπο για καιρό και σίγουρα θα χαρίσει αρκετά χρήματα στη Zewasoft για 2-3 καινούργια εργοστάσια.
Η μόνη έξοδος τους θα είναι στην καλύτερη των περιπτώσεων μέχρι την τουαλέτα, πράγμα που αν μπορούσαν να αποφύγουν με τη χρήση γιο-γιο στο δωμάτιο τους θα το είχαν κάνει. Σταθερά ντυμένοι με φόρμα-φανελα που θα κάνει να πλυθεί δυο βδομάδες κι θα έχει ποτίσει με δάκρυα και μύξα. Για φλερτάκια και μπούρου-μπούρου φυσικά ούτε λέξη. Για αυτούς ο έρωτας με έρωτα δεν περνάει. Θα το παλέψουν μόνοι τους παρέα με αλκοόλ, τσιγάρο.
Δε θα προσπαθήσουν να ξεγελάσουν τον πόνο τους σε μαζικές εξόδους, καυλαντίσματα στο facebook και one night stand. Θα ζήσουν τη φάση τους με ειλικρίνεια, πάθος και ένταση. Όπως ακριβώς αγαπάνε.
Σε αυτούς λοιπόν αξίζει η λύτρωση. Σε αυτούς που, ναι ρε φίλε, έφαγαν την ήττα τους και το βίωσαν 100%, έφυγαν αλλά συνέχισαν να ελπίζουν και να περιμένουν τον μεγάλο έρωτα.
Συντάκτης: Χάιντι Σεραφειμίδου
