Από μικρούς μας μάθανε να μετράμε. Δαχτυλάκια, ξυλάκια, αυτοκινητάκια, κυβάκια μ’ αριθμούς και γράμματα.
Κάπου-κάπου χάναμε το μέτρημα και πάλι απ’ την αρχή.
Μετά συνεχίσαμε να μετράμε στους δρόμους της γειτονίας μας, «πέντε, δέκα, δεκαπέντε», μέχρι το «φτου και βγαίνω». Παίζαμε κρυφτό ψάχνοντας να βρούμε τους υπόλοιπους. Σαν άλλοι Πήτερ Παν, μαζεύαμε σημάδια, λάφυρα των παιδικών μας αναμνήσεων που σήμερα κοσμούν το κορμί μας. Τώρα απέχουμε βήματα από την αθωότητα εκείνης της εποχής.
Χαζευτήρι στο μέτρημα, στους αριθμούς, τις ποσότητες και τις μονάδες. Αργότερα ήρθαν τα δεκαδικά ψηφία. Άλγεβρα και δευτεροβάθμιες εξισώσεις στο σχολείο. Αλγόριθμοι και σύνθετα μαθηματικά στο πανεπιστήμιο.
Τι κι αν μας μιλούσαν όλοι για την απλότητα της ζωής. Με τα χρόνια η ζωή μας άρχισε να μοιάζει με δύσκολες μαθηματικές εξισώσεις. Σπαζοκεφαλιές για λίγους.
Μεγαλώσαμε και πλέον δεν μετράμε μόνο πίσω από τα θρανία. Καθημερινά υπολογίζουμε τα λεφτά στις τσέπες μας –που είναι πάντα πολύ πιο λίγα από όσα θα θέλαμε-, τα λεπτά στο ρολόι μας –που ποτέ δε μας φτάνουν-, τις στιγμές που γρήγορα γίνονται αναμνήσεις, τους ανθρώπους που φεύγουν πριν καλά καλά συνηθίσεις την παρουσία τους και «αγάπες που έμοιαζαν να ‘χουν αξία και άλλες που ξέμειναν στη χειραψία». Οι ξεχασμένοι φόβοι να προσπαθούν να μας πάνε πιο πέρα από αυτά που θυμόμαστε.
Όλα μετρήσιμα. Μέχρι και τα συναισθήματα μας. Κατάντησε παιχνίδι αριθμών και αυτό, χαμένο στην επανάληψη της καθημερινότητας. Πάντα όμοιο, μα ποτέ ίδιο.
Μετρήσαμε τις ώρες, τις στιγμές, τα δάκρυα, τα χαμόγελα, τους έρωτες, τα πάθη, τα λάθη και τις πληγές. Τα καταμετρήσαμε, τα ταξινομήσαμε και τα τοποθετήσαμε όλα, μικρά αριθμημένα κουτάκια στην ψυχή μας. Να μετράμε, για να μη χάσουμε το λογαριασμό.
Και κάπως έτσι, μεγαλώνοντας, στο μέτρημα ξεχαστήκαμε και χάσαμε τη ζωή μας. Το νόημα σκόρπισε, είτε στις εξιδανικευμένες αναμνήσεις, είτε στις προσδοκίες.
Τι είναι τελικά οι άνθρωποι στις ζωής των άλλων; Οι άνθρωποι είναι μονάδες; Οι άνθρωποι είναι σύνολα;
Οι άνθρωποι δεν είναι μονάδες, ούτε αριθμοί, πόσο μάλλον υποδιαιρέσεις και δεκαδικά ψηφία.
Οι άνθρωποι είναι η χαμένη μας ολότητα. Εκείνο που υπάρχει κι ας μην υπάρχει πια. Εκείνο που υπάρχει και αδυνατούμε να το δούμε. Οι άνθρωποι είναι πολλαπλότητα κι εγώ ένα τμήμα του μεγάλου μυστηρίου της ζωής.
Κάποιες φορές μπορεί και να είναι μηδενικά. Υπάρχουν και δεν υπάρχουν. Υπάρχουν σα να μην υπάρχουν. Εκεί είναι που οι αριθμοί και η λογιστική διαδικασία προσθαφαιρέσεων δε βοηθούν. Οι πραγματικοί λογιστές είναι εκείνοι των στιγμών, των χαμόγελων, του έρωτα, των φιλιών, των οργασμών.
Λογιστές ψυχών και σωμάτων. Όλα τ’ άλλα, απλά μαθηματικά μοντέλα άμοιρων εγκεφάλων.
Μίσησα θανάσιμα την αριθμητική. Βαρέθηκα να μετρώ ψηφία και υποδιαιρέσεις.
Η ζωή αδιαφορεί για τους αριθμούς. Η ζωή αδιαφορεί για τις μετρήσιμες ή μη μετρήσιμες ποσότητες. Η φύση αγνοεί αριθμητικούς κανόνες και μαθηματικές σχέσεις με ή χωρίς υποδιαστολή.
Είμαστε ανθρώπινα όντα και όχι μια ακολουθία αριθμών. Είμαστε μονάδες που γίναμε ζευγάρι και δυάδες που μείναμε άσσοι. Το νούμερο δεν έχει σημασία, απλά συνεχίζουμε εκτεθειμένοι στον έρωτα και στη ζωή και όπου μας βγάλει.
Και κάπου εδώ φοβάμαι πως χάνω το μέτρημα.
Συντάκτης: Χάιντι Σεραφειμίδου
