Αγγίγματα συνήθειας, μηχανικές κινήσεις, κλειστοφοβικές σκέψεις, πεταχτά φιλιά στα χείλη, συγκαταβατικές αγκαλιές, ανέραστες νύχτες. Συνηθίσαμε να αναπολούμε το παρελθόν και να προσκολλούμε σε αυτές τις πουτάνες τις αναμνήσεις και κανείς μας να μην παραδέχεται πως δεν θα επιστρέψουν αυτές οι στιγμές ποτέ ξανά. Δεν συνηθίσαμε μόνο να ζούμε το «μαζί», είναι που συνηθίσαμε να πιανόμαστε από την ελπίδα, και να φοβόμαστε το μετά.
Ξέρουμε πολύ καλά και οι δύο πως έχει τελειώσει, αλλά παρατείνουμε το αναπόφευκτο. Κι όταν το αναπόφευκτο από μέλλον γίνει παρόν, κερδίζουμε πληγές. Ετοιμαζόμαστε για μία ακόμη περιπλάνηση από το άγνωστο που βιώνουμε προς το άγνωστο που περιμένει. Το ενδιάμεσο κενό ονομάζεται έρωτας ή καλύτερα το φάντασμα ενός έρωτα, που κάποτε υπήρξε.
Ναι το ξέρουμε καλά ότι το τέλος είναι εδώ κάθε λεπτό τώρα πια.
Κάτι μας έχει εγκαταλείψει από καιρό ή το αφήσαμε εμείς να ξεθυμάνει. Όχι μόνο ο έρωτας αλλά όλα όσα μας κάνουν να μοιάζουμε με ζευγάρι και όχι με δυο καλούς φίλους που απλά συγκατοικούν. Θα φύγεις για την δουλειά και θα πάρεις ένα δύο τηλέφωνα κατά την διάρκεια της μέρας να μάθεις τι κάνω και αν χρειάζομαι κάτι. Χωρίς σ’αγαπώ, σε θέλω ή σε σκέφτομαι.
Θα επιστρέψεις, θα φάμε συζητώντας και αυτή θα είναι η μόνη στιγμή που θα έρθουμε λίγο πιο κοντά, μοιράζοντας τις καθημερινές μας στιγμές. Μετά ο καθένας θα χαθεί στις σιωπηλές του ασχολίες.
Κάποιος, φαίνεται, δεν θέλει ή δεν μπορεί να πει τα πράγματα με τ’ όνομά τους. Διάλογοι ή μονόλογοι που θα κάνουν κάποια στιγμή τη κλωστή να σπάσει. Και έτσι καταλήγουμε να είμαστε δύο απουσίες σε μία σχέση. Ίσως ο ένας απ’ τους δύο να σκέφτεται τον χωρισμό περισσότερο απ’ τον άλλον. Ίσως κανείς απ’ τους δύο να μην θέλει να δει το τέλος από συνήθεια ή από άρνηση. Πονάει.
Σαν τη στιγμή του εκτελεστικού αποσπάσματος. Λίγο πριν το πυρ. Λίγο πριν το δάχτυλο τραβήξει τη σκανδάλη. Είναι οδυνηρό να ξέρεις ότι θύματα της δολοφονίας είναι οι στιγμές που ζήσαμε κάποτε μαζί.
Το αναπόφευκτο της ζωής είναι οι απαντήσεις. Στην ουσία, το τέλος δεν είναι παρά μία ακόμη απάντηση. Μένει κάποιος να θέσει την κατάλληλη ερώτηση και να δούμε ποιος θα τολμήσει να μιλήσει πρώτος. Το αναπόφευκτο μιας σχέσης είναι το οριστικό. Το κάθε οριστικό που πλησιάζει. Φοβάμαι το οριστικό, σημαίνει αδυνατώ να συνεχίσω. Φοβάμαι το αναπόφευκτο σημαίνει ήρθε η στιγμή να αναμετρηθώ με τις πιο κρυφές μου σκέψεις.
Όσο μένω, σε δεσμεύω σε κάτι χωρίς αύριο. Όσο μένεις με δεσμεύεις και εσύ. Στερούμαστε και οι δυο από τους εαυτούς μας το δικαίωμα να προχωρήσουμε. Το δικαίωμα στην ευτυχία, στο καρδιοχτύπι. Στη χαρά του έρωτα και στο μεθύσι της καψούρας. Ίσως στην στροφή κάποιον από τους δυο μας να τον περιμένει μια ακόμη εμπειρία, ίσως και το απόλυτο ή μπορεί και το τίποτα. Όπως και να έχει γιατί να εγκλωβιζόμαστε σε μια γκρι καθημερινότητα;
Είχα διαβάσει ότι τις επαναστάσεις τις τολμάς, δεν τις αποφασίζεις. Τόλμησε λοιπόν να ανοίξεις την πόρτα και να φύγεις χωρίς να κοιτάξεις πίσω σου. Ας απελευθερωθούμε επιτέλους γαμώτο.
Και αφού σ αγαπώ και πάντα θα το κάνω σου εύχομαι να σε βρει το πιο έντονο και πολύχρωμο αύριο που έχεις φανταστεί.
Συντάκτης: Χάιντι Σεραφειμίδου
