Άναψα το τζάκι και καθίσαμε μπροστά.
Ακούμπησα στο τραπεζάκι ένα ποτήρι λευκό κρασί, αυτό που πίνεις πάντα. Το κατέβασες μονορούφι, στο ξαναγέμισα και περίμενα να μου μιλήσεις.
Ήξερα τι θα πεις. Εγώ όμως δεν ήξερα τι να απαντήσω.
«Γιατί δε με θέλεις όσο και εγώ; Νιώθω ότι με αγαπάς λιγότερο, κάνω λάθος;»
«Κάνεις, ναι. Δε σε αγαπάω λιγότερο, απλά σε αγαπάω διαφορετικά.»
Και εκεί θυμήθηκα τι είχε πει η κυρία Δημουλά. «Τον έρωτα τον θεωρώ μονομερή. Δεν μπορώ να φανταστώ έναν έρωτα με αμοιβαιότητα, είναι αδύνατον.»
Ο έρωτας είναι το ένα και μοναδικό παιχνίδι που ήρθαμε να παίξουμε σ’ αυτόν τον κόσμο χωρίς να το ξέρουμε. Τέτοια παιχνίδια δεν είναι εύκολα για πολλούς. Λειτουργεί ο καθένας όπως θέλει και μπορεί, με τους κανόνες ανύπαρκτους και το εγχειρίδιο χρήσης πεταμένο στον κάδο ανακύκλωσης.
Δεν παθιαζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο μέσα σε μια σχέση.
Ο τρόπος μας δεν αλλάζει μόνο από σχέση σε σχέση, αλλά και κατά τη διάρκεια αυτής. Άλλοι μπαίνουν έτοιμοι να τα δώσουν όλα, χωρίς κάλυψη, χωρίς καμία ασπίδα, σπάταλοι και απογυμνωμένοι από φόβους και ανασφάλειες.
Και είναι και εκείνοι που έμαθαν να κρατάνε πάντα μια πισινή. Δίνουν με μέτρο για να προφυλάξουν τον εαυτό τους. Να μη γίνουν έρμαια των συναισθημάτων τους. Ίσως γιατί έτσι έμαθαν. Ίσως και γιατί κάποιες παλιές πληγές τους μετέτρεψαν σε κάτι που δεν είναι και που, όμως, συνήθισαν να προσποιούνται ότι είναι.
Αγαπάμε το ίδιο. Το εκφράζουμε διαφορετικά.
Κανένας μας δεν είναι σε θέση μονίμως να δίνει με την ίδια ένταση. Σημασία δεν έχει να τρέχεις και να τραβάς τον άλλον να τρέξει με την ίδια ταχύτητα. Ούτε να περπατάς τόσο αργά, που να του κόβεις τη φόρα.
Σημασία έχει να επιμένεις στην κοινή πορεία. Να ξέρεις πως υπάρχουν φάσεις που θα κουραστείς και άλλες που θα γκαζώσεις. Η μόνη δύναμη είναι το μαζί. Δε μετράμε εδώ το «λίγο» μας και το «πολύ» μας. Μιλάμε για κατάθεση ψυχής. Αργά ή γρήγορα, με φόρα ή δειλά, με πάθος ή στωικότητα.
Δεν υπάρχει αγαπόμετρο για να μετρήσεις πόσες μονάδες αγάπης δίνεις εσύ και πόσες εγώ. Άμα ήταν έτσι, πίστεψε με, πρώτη θα είχα κατοχυρώσει εγώ την πατέντα αυτού του περίτεχνου εργαλείου και τώρα θα έπινα ρούμι σε κάποια παραλία στην Καραϊβική.
Δεν είναι ο έρωτας κι η αγάπη παιχνίδια επιβεβαίωσης. Οι σχέσεις δεν υπάρχουν για να ικανοποιούμε το εγώ μας και να θρέφουμε τη ματαιοδοξία μας.
Δε δίνουμε για να πάρουμε. Δίνουμε ό,τι μπορούμε, όπως μπορούμε, γιατί θέλουμε να δώσουμε. Τόσο απλά. Όχι σε σύγκριση με το τι μας δίνει ο άλλος. Αγάπη είναι και όχι σύμβαση αορίστου χρόνου.
Θα σου πω ένα μυστικό και ας μη σου αρέσει. Κανείς δε θα νιώσει ποτέ το απόλυτο του έρωτα. Ο έρωτας καίει, πονάει, βαθαίνει επικίνδυνα το μέσα σου.
Ο έρωτας σκοτώνει. Είναι θανάσιμο γεγονός κι ας μας μοιάζει αθώος, απαραίτητος ή γενάρχης των πάντων.
Ο έρωτας πικραίνει περισσότερο απ’ ότι ευχαριστεί. Θέλει όσο του δίνεσαι τόσο να τον αποφεύγεις. Είναι ον κτητικό, επιπόλαιο, σκληρό. Σου πετάει τα βέλη του και μετά σου γυρίζει την πλάτη.
Αλλά αν δεν εκτεθείς πως περιμένεις να ζήσεις;
Αν δεν αγαπήσεις πέρα από όρια και συμβιβασμούς, αν δεν τσαλακώσεις τον εγωισμό σου και δεν αφήσεις να αισθανθείς με την ψυχή χωρίς δεύτερη σκέψη πως περιμένεις να υπάρξεις;
Συντάκτης: Χάιντι Σεραφειμίδου
