Σουσού μου λατρεμένη και παντογνώστρια, σε διαβάζω καιρό κι ομολογώ ότι ζηλεύω τις αναγνώστριές σου και προσπαθώ να ταυτιστώ μαζί τους, αλλά δεν…
Το πρόβλημα μου ενδεχομένως για κάποιους να μην είναι καν πρόβλημα, ίσως κι εσύ να μη βρίσκεις κάτι να μου πεις, μπορεί να μην το επιλέξετε καν, εμένα όμως αρχίζει και με βασανίζει όλο και περισσότερο… Ζηλεύω, που λες, τις αναγνώστριες σου. Τις ζηλεύω που νιώθουν ακόμα. Που μπορούν και νιώθουν… Εγώ πάγωσα, Σουσού μου. Δε μ’ ενδιαφέρει κανένας και τίποτα, δεν μπορεί κανένας να με συγκινήσει, τους βαριέμαι όλους αφόρητα, μ’ εκνευρίζουν, έμαθα να ζω και χωρίς σεξ κι αυτό είναι που μ’ έκαιγε περισσότερο τον πρώτο καιρό, μα το συνήθισα πια. Είμαι στα 35 μου, με τη δουλειά μου, το αμαξάκι μου, τους γνωστούς και τις παρέες μου κι η τελευταία μου σχέση ήταν πριν πέντε χρόνια. Το τελευταίο σεξ πριν πέντε μήνες. Μεθυσμένο κι αδιάφορο με κάποιον που δεν μπορούσα να ανταλλάξω μια κουβέντα της προκοπής μαζί του, πόσο μάλλον για κάτι παραπάνω. Όποιος με πλησιάζει μου φαίνεται τόσο αταίριαστός μου, λες και κατέβηκε απ’ τον Άρη κι όσο κι αν προσπαθώ να συμμετάσχω στο φλερτ και να φανώ ευχάριστη, απλά καταλήγω να με καταπιέζω και να μη βλέπω την ώρα να επιστρέψω σπιτάκι μου, εγώ κι οι ταινίες μου. Δε θα σου πω ότι δεν απολαμβάνω τη μοναξιά μου, μάλλον την απολαμβάνω, ίσως και να τη συνήθισα, αγνοώ. Είναι, όμως, κάτι φορές που λυγίζω και μου λείπει ένας άνθρωπος να με ιντριγκάρει, να με αναστατώσει, να με κάνει να θέλω, όπως τον παλιό ένδοξο καιρό να βάλω το φουστάνι μου και να τον συναντήσω. Αλλά όσο περνάει ο καιρός τόσο και πιο σπάνια κάνω τέτοιες σκέψεις… Ξέρεις κάτι για την περίπτωσή μου εσύ, που όσο να πεις, δείχνεις περπατημένη και καταλαγιασμένη στις επιλογές σου; Αν δεν έχεις κάποια λύση, δεν πειράζει, όσκαρ έρχονται και δεν τις έχω δει ακόμα όλες τις φετινές, κάπως θα γεμίσουν τα βράδια μου. Αν, όμως, ξέρεις κανένα μπαράκι στη Θεσσαλονίκη που συχνάζουν τύποι έξυπνοι κι ετοιμόλογοι μ’ ενδιαφέρει περισσότερο. Κι αν ξέρεις, να ‘ρθεις να τα πιούμε κιόλας, θα ‘χουμε πολλά να πούμε. Μπορείς να με λες Ηρώ.
Αγαπημενότατη Ηρώ μου,
Εσύ ζηλεύεις τις αναγνώστριες που μπορούν και νιώθουν ακόμα, και πολλές απ’ τις αναγνώστριες θα ζήλευαν εσένα, που μπορεί να μη νιώθεις τη φλόγα του έρωτα, αλλά δε νιώθεις και τον πόνο της προδοσίας ή του αποχωρισμού.
Όχι, δεν έχω να σου πω πολλά, γιατί δεν είμαι ούτε μελλοντολόγος, ούτε και Θεός για να ξέρω πότε θα διασταυρωθείς με εκείνο που θα σε κάνει να βάλεις το φουστάνι σου να πας να τον βρεις και να περιμένεις πώς και πώς να στο βγάλει αυτός.
Γιατί το μόνο λάθος σου είναι ότι νομίζεις ότι πρέπει να κάνεις κάτι εσύ για να σε βρει ο έρωτας. Ελπίζω ολόψυχα να έρθει η στιγμή που θα καταλάβεις ότι αν είναι να σε βρει, θα σε βρει. Όσων χρονών και να είσαι κι ακόμα κι αν σε γνωρίσει στη χειρότερη στιγμή σου.
ΥΓ1: Ότι περνάς μια μικρή μορφή κατάθλιψης, το έχεις καταλάβει, έτσι;
ΥΓ2: Αν λες ότι σε βασανίζει, δεν «πάγωσες». Οι «παγωμένοι» δε βασανίζονται.
ΥΓ3: Το «τους βαριέμαι όλους» είναι επίσης αδόκιμο. Όσους έχει τύχει να γνωρίσεις βαριέσαι. Κι όσο είσαι αγκαλιά με τα δρακουλίνια στον καναπέ να βλέπεις ταινίες, δε θα γνωρίσεις και πολλούς.
ΥΓ4: Σε αυτό το «εγώ κι οι ταινίες μου», αν συνεχίσεις έτσι, σε δέκα χρόνια θα προστεθεί και το «κι οι γάτες μου».
ΥΓ5: Κανείς δεν απολαμβάνει τη μοναξιά, αγάπη μου. Δε γεννηθήκαμε να ζούμε μόνοι. Ακόμα και στα μοναστήρια πολλοί μαζί μένουν.
ΥΓ6: Πολλά ξέρω για παρόμοιες με την περίπτωσή σου. Για την περίπτωσή σου ξέρεις εσύ και μόνο. Όπως επίσης εσύ ξέρεις πρώτα απ’ όλα πώς να ξανασταθείς στα πόδια σου. Και δεν είναι με 7 σεζόν από σειρές μονορούφι σε ένα Σαββατοκύριακο.
ΥΓ7: Αν ήξερα τέτοιο μπαράκι, όχι στη Θεσσαλονίκη, στη Νέα Ζηλανδία να ήταν, κλείναμε εισιτήρια και φεύγαμε παρέα αύριο πρωί.
ΥΓ8: Και να πιούμε, και να πούμε, και να φάμε. Μόνο σπίτι σου για ταινία μη με πας να χαρείς.
Φιλιά στα μούτρα,
Η Σουσού σου.
Συντάκτης: Μαντάμ Σουσού
