Αγαπημένη διαβολική-μυστήρια και πολύξερη Σουσού,
Έχω αποβλακωθεί διαβάζοντας ό,τι είδους ιστορία έχω βρει εδώ μέσα και καταλήγοντας στο ότι υπάρχουν και χειρότερα. Πάμε στα δικά μου. Εδώ και δυόμιση χρόνια διατηρώ μια…σχέση να την πω; Χαζομάρα; Βλακεία στον εγκέφαλο; Κάτι τέτοιο.
Τον γνώρισα τυχαία μια μέρα τηλεφωνικά καθώς συνέπεσε το είδος της εργασίας μας κι από τότε δεν υπάρχει μερόνυχτο που να μη συνομιλούμε. Θέμα ν.1: Διαφορά ηλικίας 30 χρόνια (29 για την ακρίβεια), 22 εγώ, 51 αυτός. Θέμα ν.2: Χωρισμένος στα λόγια, χωρίς διαζύγιο, με παιδιά και συν τοις άλλοις μένει σε ένα σπίτι που του έχει παραχωρήσει η γυναίκα του. Δηλαδή, να τη χωρίσω, να πλακωθούμε και να μένω και σε δικό της σπίτι; What? Θέμα ν.3: Απόσταση. Κοίτα, μεταξύ μας, κλάιν το 2&3, το 1 είναι κάτι που δεν μπορείς να το υπερπηδήσεις. Έχουμε βρεθεί, έχει έρθει, έχω πάει. Δεν έχουμε κάνει κάτι γιατί θες το ότι θα είναι η πρώτη μου φορά, θες ότι λόγω συνθηκών δεν έχει κάτσει καλά, αγνό παρθένο μαλλί, κατιτίς τηλεφωνικό μόνο -μη βρίσεις.
Το θέμα είναι ότι λειτουργώ λες κι έχω σχέση. Του λέω τα πάντα, μοιράζομαι τη ζωή μου. Ξυπνάω κι η πρώτη δουλειά είναι να πω καλημέρα κι αντίστοιχα καληνύχτα πριν κοιμηθώ. Βγάζω τα εσώψυχά μου, μου στέκεται σε πολλά και νιώθω ασφάλεια. Κάπου εδώ πρέπει να αναφέρω ότι απ’ την αρχή της γνωριμίας ξεκαθαρίσαμε πως δεν υπάρχει μέλλον για κάτι παραπάνω, ακόμη και το παρόν είναι δύσκολο. Αλλά έχει αλλάξει, Σουσού.
Δε μιλάει τόσο για τη ζωή του, τα προσωπικά ακόμη και τα καθημερινά. Μόνο με το ζόρι του παίρνεις κουβέντα. Άρχισε να ζητάει, να ονειρεύεται μια ζωή μαζί μου. Και κάθε τόσο λέμε τα ίδια και τα ίδια μέχρι που θα μεθύσει και σιχαίνομαι να τον ακούω. Άρχισα να χάνω τον εαυτό μου, να παίρνω χάπια για το στομάχι μου απ’ το ζόρι και τη στεναχώρια. Τον αγαπάω, τον ποθώ, όμως, δε γίνεται κάτι παραπάνω. Γιατί λειτουργώ σαν να είναι γκόμενός μου; Γιατί ζηλεύω όταν βγαίνει; Γιατί όταν ακούω για τις πρώην θέλω να τις ξεμαλλιάσω; Γιατί δεν ήρθε να με δει την τελευταία φορά που σχεδόν παρακαλούσα κάθε μέρα;
Με έπιασε το γινάτι. Έκλεισα τηλέφωνα, facebook και χάθηκα για τρεις μέρες θρηνώντας αυτόν τον ουτοπικό έρωτα σαν να τον είχα σώμα και ψυχή, αλλά δεν άντεξα για πολύ. Ξανά τα ίδια. Τηλέφωνα, αγάπες, λουλούδια, κλάματα∙ γιατί κλαίει, βλέπεις, το πουλάκι μου και το ίδιο βράδυ πάει στα μπαράκια.
Γι ‘αυτό μ’ έκανε η μάνα μου, Σουσού μου; Να παρακαλάω και να πονάω για κάτι απατηλό. Λάθος μου που δέθηκα και που το συνεχίζω. Τι να κάνω; Να τον διαολοστείλω; Ή όπου βγάλει; Μόνο στη σκέψη να μην τον έχω έστω κι έτσι, νομίζω πως χάνω ένα κομμάτι μου. Ρίξε καμιά ιδέα σε παρακαλώ! Ευχαριστώ κι αγωνιώ.
M for Malakw
Αγαπημενότατη Μαλάκω μου,
Άργησες, αλλά το πέτυχες το τεφαρίκι κι εσύ. Μακριά είστε, παντρεμένος είναι, τρεις δεκαετίες σου ρίχνει, σεξ δεν κάνετε, μιλάμε έχεις κονομήσει το τέλειο γκομενικό.
Πού περιμένεις να είναι αυτό το «όπου βγάλει» στο οποίο αναφέρεσαι; Με το ρυθμό που πάτε, σε κάνα γηροκομείο θα σας βγάλει να τον ταΐζεις ρυζόγαλα κι εσένα με φαρμακευτική για το στομάχι.
Μόνο φρόντισε να το κανελώσετε το ρυζόγαλο πριν κλείσει τα 60, γιατί εκεί θα θες ες, αλλά δε θα μπορεί αυτός. Κι αν σου αρέσει τελικά κι αν ζω μέχρι τότε, ξαναστείλε να μου πεις αν σου άρεσε και το ξανασυζητάμε για το τι να κάνεις. Έτσι κι αλλιώς δε σε βλέπω και να βιάζεσαι.
ΥΓ1: Ναι, αυτά που διαβάζεις εδώ μέσα σε αποβλάκωσαν. Να μιλήσω στη διοίκηση να πάρεις και καμιά αποζημίωση.
ΥΓ2: Καλά, μην ορκίζεσαι ότι είναι και «σχέση» αυτό που διατηρείς 2,5 χρόνια.
ΥΓ3: Πώς εννοείς συνέπεσε το είδος της εργασίας σας και γνωριστήκατε τηλεφωνικά; Δουλεύεις σε εταιρεία με ρουλεμάν, είναι μηχανικός, σε πήρε για παραγγελία και καταλήξατε να καβλαντίζετε; Για να τα πω στο αφεντικό σου.
ΥΓ3: Θέμα ν. 1: Σιγά το πράμα. Τι είναι 30 χρόνια; Βασικά δεν ξέρεις, θες άλλα 9 χρόνια για να μάθεις.
ΥΓ4: Θέμα ν.2 : Σιγά το πράμα reloaded. Τι να μας πει ότι είναι χωρισμένος. Αν κάτι πρέπει να μας πει, μας λέει ότι 51 ετών μαντράχαλος μένει σε σπίτι που του έχει παραχωρήσει η πρώην γυναίκα του. Τόση αξιοπρέπεια ο άντρακλας. Και θέλει και πιπίνια, τρομάρα του.
ΥΓ5: Το αγνό παρθένο δε με τρομάζει. Αυτό το «μαλλί» όμως ελπίζω να είναι μεταφορικό για να γελάσουμε. ΑΝ ποτέ έρθει η ώρα, φρόντισε να είναι μεταφορικό σίγουρα.
ΥΓ6: Υστερόγραφο στο ΥΓ5: Βασικά δε σε απασχολεί, έχει προλάβει το ραμολί και τις εποχές που εκεί μεριά έπαιζε το γιλέκο του Αστραπόγιαννου.
ΥΓ7: Ε, καλό μου, άμα όλο λάδι λάδι κι από τηγανήτα τίποτα, θα αρχίσει να βαριέται.
ΥΓ8: Έλα, πες μου ειλικρινά ότι σε έχει πείσει ότι δυόμιση χρόνια έχει καλογερέψει περιμένοντας να του δώσεις εσύ κοκό. Έλα πες το.
ΥΓ9: Τουλάχιστον το έθεσες σωστά, «σαν να είναι γκόμενός σου».
ΥΓ10: Βασικά το κινητό μέσες-άκρες πόσο σου έρχεται το μήνα;
ΥΓ11: Αυτό με τα μπαράκια να μη σε αγχώνει, σε λίγα χρόνια μόνο μέχρι το ΚΑΠΗ για τάβλι θα μπορεί να πάει, είσαι σε καλό δρόμο.
ΥΓ12: Άσε, ρε άγρια, που θα τον διαολοστείλεις. Θα περάσει κάνα μισάωρο και θα κουμπώσεις τρεις καρτέλες χάπια να συνέλθει το στομάχι σου.
ΥΓ13: Ε, ναι, όσο να ‘ναι θα πονέσει να χάσεις κάτι τόσο ουσιώδες και με τόση συμμετοχή στη ζωή σου. Το ίδιο είχε πάθει κι η μάνα μου όταν είχε τελειώσει το «Καλημέρα Ζωή». Έντεκα χρόνια σχέση ήταν κι αυτή.
Φιλιά στα μαλακομούτρα,
Η Σουσού σου.
Συντάκτης: Μαντάμ Σουσού
