«Καλησπέρα
Αρχικά, ελπίζω να είσαι καλά! Ξεκινάω όμως, μη φάω και τον πολύτιμο χρόνο σου. Πέρσι τον Μάιο μετά την καραντίνα γνώρισα έναν άντρα -εγώ 21 αυτός 32- από κοινή παρέα. Στην αρχή δε μου πέρασε απ’ το μυαλό, παρ’ ότι σκέφτηκα πως ήταν ωραίος άντρας. Μετά από λίγο καιρό που βρεθήκαμε όμως ξανά και μιλήσαμε λίγο παραπάνω, μου έκανε το κλικ. Έμαθα ότι του αρέσω αλλά πως με θεωρούσε μικρή. Είπε χαρακτηριστικά «Θα μπορούσα να είμαι πατέρας της». Έβαλα τα γέλια όταν το έμαθα από την κοπέλα που μας γνώρισε.
Τον είδα ξανά άλλες 2 φορές, μέσα στην παρέα αλλά τα ίδια· μιλούσαμε, με πείραζε, μέχρι εκεί. Πήγα από το μαγαζί που δουλεύει πριν μας κλείσουν καραντίνα ξανά. Μιλήσαμε, κέρασε εμένα και τις φίλες μου και πριν φύγω πήγα με σκοπό να του πω να βρεθούμε μόλις σχολάσει, γιατί μένουμε κοντά, αλλά κόμπλαρα.
Δύο μήνες μετά αποφασίζω να του στείλω και να του εκφράσω όλα όσα νιώθω. Έλαβα μια πολύ ευγενική απάντηση που έλεγε ότι χαίρεται που του ανοίχτηκα αλλά δε νιώθουμε τα ίδια. Είπε κι άλλα, αλλά πού να τα γράψω όλα. Από τότε άλλαξε η χρονιά και δε μιλήσαμε καθόλου. Του έστειλα λίγο καιρό μετά, να δω τι κάνει. Ήταν άκρως φιλικός και συνέχιζε τη συζήτηση, ενώ μου είπε ότι χάρηκε που του έστειλα και μιλήσαμε. Εκείνος βέβαια με εξαίρεση γενέθλιά μου δε μου έχει στείλει ποτέ.
Όταν ξεκινήσαμε ν’ ανοιγόμαστε από καραντίνα τον πέτυχα έξω με έναν φίλο του. Πέρασε 3 φορές από μπροστά μου και δε μου μίλησε. Με είχε δει. Δεν του μίλησα, το έπαιξα εγωίστρια. Καιγόμουν να του στείλω αλλά ήξερα ότι θα το περίμενε και δεν το έκανα. Άνοιξαν τα καφέ πριν λίγο καιρό λοιπόν και πήγα ξανά εκεί που δουλεύει μετά από πολλούς μήνες. Έκανα πως δεν είδα και μετά από μισή ώρα που γύρισα το κεφάλι μου, ήταν καρφωμένα τα μάτια του πάνω μου. Ώρα περίμενε αυτό το βλέμμα για να με χαιρετήσει. Γελούσε και γελούσαν και τα μάτια του μαζί. Δεν άντεχα να τον βλέπω και να μην μπορώ να κάνω τίποτα.
Τι να κάνω; Έχω απηυδήσει. Πόσες θα του την πέφτουν με τη δουλειά που κάνει κι εγώ μένω να κάνω υπομονή. Θα σκάσω. Νιώθω πως κάτι υπάρχει, δε γίνεται να είναι όλα στο μυαλουδάκι μου. Να του κάνω μια ακόμη συζήτηση, αλλά από κοντά αυτή τη φορά; Θέλω να μου δώσει μια ευκαιρία.
ΥΓ.: Με συγχωρείς αν σε κούρασα αγαπημένη μου μαντάμ Σουσού. Είμαι χαρούμενη που σου διηγήθηκα 1 χρόνο σε τόσες γραμμές. Ήταν το καλύτερο που μπορούσα να κάνω!»
Αγαπημενότατη Άγνωστή μου Χ,
Μην απολογείσαι σε μένα ότι με κούρασες. Απολογήσου στον εαυτό σου καλύτερα ,γιατί το κούρασες γενικά. Αν ήθελε, θα είχε εξαρχής κάνει κάτι μαζί σου. Δε θέλει και δε θα γίνει, είτε η ιστορία σου είναι μια σελίδα είτε βιβλίο. Αποδέξου το και πήγαινε παρακάτω.
ΥΓ1: Εσύ 21 κι αυτός 32, ποιοι κάνουν παιδιά από τα έντεκα; Μάλλον δικαιολογία είναι η διαφορά ηλικίας κι όχι λόγος.
ΥΓ2: Και πολύ καλά έκανες και δεν του είπες να βρεθείτε μετά το σχόλασμα ενώ σε έχει ήδη απορρίψει, γιατί εκτός από απελπισμένη θα σε περνούσε και για δεδομένη.
ΥΓ3: Ε, στο σέρβιρε κι επίσημα το άκυρο, αλλά εσύ εκεί.
ΥΓ4: Μου αρέσει που γκρινιάζεις που σε θυμήθηκε μόνο στα γεννέθλιά σου. Πάλι καλά να λες.
ΥΓ5: Ναι, πήγες στο μαγαζί που ξέρεις ότι δουλεύει αλλά έκανες ότι δεν τον είδες να δουλεύει. Ότι τους καφέδες ας πούμε (αν είναι μπουφετζής ξέρω γω) τους φτιάχνει με τηλεργασία από το skype.
ΥΓ6: Συγγνώμη που θα σε απογοητεύσω, αλλά όλα είναι στο μυαλουδάκι σου. Αν υπήρχε κάτι, όπως πιστεύεις, ένα χρόνο θα είχε ήδη γίνει.
ΥΓ7: Α, εσύ νομίζεις ότι το πρόβλημα είναι ότι δεν έχει κάνει κάτι μαζί σου γιατί δεν του το έχεις πει δια ζώσης; Α καλά.
ΥΓ8: Όπως σου ‘πα και παραπάνω, όντως το έχεις κουράσει. Όχι εμένα, το θέμα σου όμως ναι.
ΥΓ9: Ε καλά δε διηγήθηκες και κανένα Ομήρου έπος, πέντε μηνύματα κι ένα καλησπέρα μετά την καραντίνα διηγήθηκες.
ΥΓ10: Προχώρα, εκτός αν θες κάποια στιγμή ένα μεθυσμένο μπαλαμούτι. Που δε νομίζω ότι θες κάτι τέτοιο.
ΥΓ11: Χρόνια Πολλά και για τα γενέθλιά σου. Για να μη γκρινιάζεις ότι δε σου ευχήθηκα.
Φιλιά στα μούτρα,
Η Σουσού σου
Συντάκτης: Μαντάμ Σουσού
