Λοιπόν… όλα ξεκίνησαν πριν από 7-8 χρονιά όταν θεώρησα ότι γνώρισα το άλλο μου μισό. Ήμουν μικρή κι εκείνος λίγο μεγαλύτερος με αποτέλεσμα να περάσουμε τα πάνδεινα για να είμαστε μαζί κι όμως δεν το βάλαμε κάτω. Είχαμε σχέση εξ αποστάσεως κι όμως τα καταφέρναμε, μέχρι που πριν από δυο χρόνια το καλοκαίρι μετακόμισε στην Αθηνά για εμένα. Το εκτίμησα και το εκτιμάω πάρα πολύ αυτό, Σουσού μου, γιατί τα παράτησε όλα για έμενα όπως θα έκανα και εγώ για αυτόν. Μέσα σε όλα αυτά θέλω να σε ενημερώσω ότι στη σχέση μας πάντα υπήρχαν βρισιές στους τσακωμούς μας και γενικά καταστάσεις που δε βιώνουν κανονικά ζευγάρια.
Νοικιάσαμε σπίτι λοιπόν και μου πρότεινε να μείνω μαζί του ξέροντας ακόμη ότι δεν έχω εισόδημα από κάπου … Τον πρώτο καιρό ήμασταν πιο ερωτευμένοι από ποτέ και είχα πειστεί ότι δε θα βρεθεί ποτέ λόγος να μας χωρίσει γιατί στην ουσία αυτό ήταν που ονειρευόμασταν πάντα. Μετά από καιρό όμως κατάλαβα κι εγώ, αλλά και ο περίγυρός μου ότι άρχισε να μου μιλάει άσχημα και να μη μου συμπεριφέρεται καλά σχεδόν καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας. Δε λέω, είχαμε και τις όμορφες στιγμές μας, αλλά πιο πολλές φορές με θυμάμαι να κλαίω. Δεν μπορούσα να το σταματήσω όμως γιατί όπως σου είπα ήμουν λιγάκι συνηθισμένη σε τέτοια συμπεριφορά.
Και φτάνει λοιπόν η στιγμή που ξεχείλισε το ποτήρι! Τσακωθήκαμε στο σπίτι των γονιών μου για πάρα πολύ αστείο λόγο, με έβρισε κι έφυγε. Δεν ξέρω πώς σκέφτηκα εκείνη την ώρα, άλλα θόλωσα κι από τότε δεν έχω ξαναγυρίσει σπίτι… Έχουν περάσει σχεδόν 4 μήνες και δεν μπορώ να πιστέψω ότι έχουμε χωρίσει σε όλα έκτος απ’ τον τομέα του σεξ. Κι αυτό γίνεται πάντα όταν με ζητάει αυτός. Γιατί εγώ αν θέλω να επικοινωνήσω μαζί του όσες κλήσεις κι όσα μηνύματα να στείλω είναι σαν να μην έγιναν ποτέ. Δεν μπορώ και δε θέλω να πιστέψω ότι χωρίσαμε.
Πώς γίνεται λοιπόν να θέλω και να αγαπάω με όλη μου την καρδιά έναν άνθρωπο που σιχαίνομαι τη συμπεριφορά του αν και το μονό που μου προσφέρει είναι κλάμα και πικρά; Ενώ για όλους τους υπόλοιπους είναι το καλύτερο παιδί και το παιδί-υπόδειγμα; Τι να κάνω;
ΥΓ: Με λες χαζή, κολλημένη ακόμα κι απεγνωσμένη αφού διαβάσεις την ιστορία μου, με κάτι που δε μου αξίζει ούτε έμενα, αλλά ούτε στο ελάχιστο και σε κάποια κοπέλα εκεί έξω κι ειλικρινά πιστεύω ότι θέλω να ακούσω την άποψη σου πάνω στο θέμα..
Αγαπημενότατη Άγνωστή μου Χ,
Λοιπόν… Δε νομίζω ότι χρειάζεται και πολύ κουβέντιασμα, το λες και μόνη σου. Τις πιο πολλές φορές θυμάσαι τον εαυτό σου να κλαις. Και μόνο αυτό, αρκεί για να μην πούμε κάτι παραπάνω. Δεν τον αγαπάς με όλη σου την καρδιά, ματάκια μου, τον έχεις συνηθίσει στη ζωή σου μετά από τόσα χρόνια σχέσης και νομίζεις ότι το να τον κόψεις απ’ τη ζωή σου ισούται με ακρωτηριασμό.
Τη λύση δε θα στη δώσει η λογική, αγαπάκι μου, γιατί αν είχες λογική θα τον είχες αποτινάξει απ’ τον πρώτο χρόνο. Δε θα σου απαντήσω λοιπόν με λογική, αλλά με ένα πρόβλημα με έναν άγνωστο, σαν εκείνα που μας μάθαιναν στο δημοτικό σχολείο με τα μήλα και τα καλάθια. Για πες μου λοιπόν, αν στα 7-8 χρόνια σου ασκεί ψυχολογική βία και σε κάνει να κλαις κάθε λίγο και λιγάκι, στα 17-18 χρόνια, πόσα κατάγματα θα έχεις;
ΥΓ1: Φυσικά κι είναι το καλύτερο παιδί για όλους τους υπόλοιπους. Όλοι οι θρασύδειλοι ψευτόμαγκες που ασκούν ψυχολογική ή σωματική βία στους ανθρώπους τους, είναι οι μεγαλύτεροι υποκριτές. Πάντα υπεράνω πάσης υποψίας, πάντα πέφτουν όλοι απ’ τα σύννεφα όταν γίνεται γνωστό τι καθάρματα είναι.
ΥΓ2: Κοπέλα του σίγουρα δεν είσαι. Και δε θα σου πω τι του είσαι όταν σε ζητά για να κάνει σεξ και κάθε φορά τρέχεις να τον ικανοποιήσεις και μετά να σε ξαναπετάξει στο δρόμο. Το ξέρεις από μόνη σου.
ΥΓ3: Στεναχωριέσαι που δε θέλει να είναι ο άνθρωπός σου. Πραγματικά θες να μου πεις ότι ονειρεύεσαι ακόμα τη ζωή σου πλάι σε ένα τέτοιο τομάρι;
ΥΓ4: Τον τηλεφωνικό αριθμό 15900 τον γνωρίζεις; Σημείωσέ τον κάπου, γιατί αν μείνεις λίγο ακόμα στην επιρροή του, θα σου χρειαστεί.
ΥΓ5: Μακριά. Για το καλό σου, και το καλό των δικών σου.
Φιλιά στα μούτρα,
Η Σουσού σου
Συντάκτης: Μαντάμ Σουσού
