Καλησπέρα. Δεν ξέρω γιατί σου γράφω. Καλά, καλά δεν έχω διαβάσει και πολλές απαντήσεις σου σε άλλους. Aπλα ήθελα σε κάποιον να τα πω για να βγούνε από μέσα μου. Και δεν έχω κανέναν, μιας και κανένας δεν με ξέρει απολύτως ειλικρινά. Είναι Σάββατο βράδυ και αύριο τέτοια ώρα θα βρίσκομαι στην πόλη όπου κάνω το μεταπτυχιακό μου. Μικρότερη πόλη από την γενέτειρα μου και σαφώς μικρότερη και από την πόλη που σπούδαζα πριν. Μολαταύτα πανέμορφη, με αυτό που εγώ λέω ποιότητα ζωής. Αν και βρέθηκα εκεί, μακριά από την πρώτη μου φοιτητική πόλη, όπου είχα φίλους και ένα σωρό γνωστούς, πέρασα δύο γαμάτα χρόνια.
Και εκεί ανακάλυψα και ποιος πραγματικά είμαι και τι πραγματικά θέλω. Ω ναι!! Αποδέχτηκα ότι είμαι ομοφυλόφιλος. Και έκανα και την πρώτη μου σχέση (τέλειωσε λίγο άδοξα αλλά τουλάχιστον ήταν η πρώτη μου ειλικρινής σχέση). Κανένας άλλος δεν το ξέρει. Ούτε ότι είχα σχέση με άνδρα, ούτε ότι είμαι γκέι. Με πειράζει λίγο. Και φοβάμαι να βγω από την ντουλάπα, μην τυχόν και χάσω τους ανθρώπους που έχω τώρα στη ζωή μου. Αλλά τι ζωή είναι αυτή που οι άνθρωποί σου, φίλοι και οικογένεια δε σε ξέρουν πραγματικά;
Και σαν να μην φτάνει αυτός μου ο φόβος, σε ένα μήνα θα επιστρέψω στο πατρικό μου για να τελειώσω την διπλωματική μου. Σε μια πόλη, με την οποία, αν και πέρασα υπέροχα παιδικά και εφηβικά χρόνια, πλέον δεν με δένει τίποτα. Ούτε φίλοι, ούτε ωραίες στιγμές. Ούτε ο κόσμος της δεν μου ταιριάζει ή μάλλον εγώ δεν τους ταιριάζω. Άλλωστε ένας ομοφυλόφιλος σε μια μεγάλη μεν αλλά επαρχιακή πόλη δε, δεν μπορεί να ζει όπως θέλει ή τουλάχιστον τόσο άνετα όσο θέλει. Αλλά ούτε με τα όνειρα μου συμβαδίζει.
Με τα όνειρα των δικών μου συμβαδίζει. Μια ζωή μίζερη, δουλεύοντας κοντά σε κάτι που μοιάζει με αυτό που σπούδασα, παντρεμένος με παιδιά. Έτσι πρέπει. Πτυχίο στα τέσσερα χρόνια, μεταπτυχιακό γιατί πρέπει στις μέρες μας, στα δυο χρόνια, μετά φαντάρος και μετά ιδιαίτερα ή σε φροντιστήριο (όπως κατάλαβες είμαι καθηγητής).
Αυτό για μεγάλο μέρος της ζωής μου το είχα κομμάτι της σκέψης μου. Και γι’ αυτό δεν κατάφερα να περάσω ποτέ ουσιαστικά καλά. Ανέμελα και ελεύθερα όπως πρέπει σε όλους. Και πάντα ένιωθα μεγάλος, πολύ μεγάλος. Αχ και να ξεραν. Ότι εγώ δεν έχω αυτό μέσα στο μυαλό μου μα πρωτίστως στην καρδιά μου. Ούτε και ξέρω τι έχω. Θα το μάθω. Και όπως λέει και ο ποιητής«να εύχεσαι νά ‘ναι μακρύς ο δρόμος, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.» Το εύχομαι. Και θέλω να πιστεύω ότι έτσι θα ‘ναι.
Το θέμα είναι ότι είναι Σάββατο βράδυ, ακούω τραγούδια χαρμολύπης θα τα ονόμαζα και νιώθω πουλί. Ένα πουλί, φυλακισμένο, που θα του ανοίξουν την πόρτα για λίγη ελευθερία, τόση όση, και μετά πίσω στο κλουβί. Μόνο που αυτό το πουλί είναι περιπλανώμενο. Το κλουβί δεν του πάει. Και δεν θέλει να γυρίσει. Και αν γυρίσει θα πεθάνει. Δεν την μπορεί την ελευθεριά με όρους. Δεν το μπορεί να είναι ένα πουλί ελεύθερο υπό όρους!!! Δεν το μπορεί…
Αγαπημενότατε Άγνωστέ μου Χ,
Όντως δεν έχεις διαβάσει τις απαντήσεις της Σουσούς σου και θα σε μαλώσω. Γιατί αν είχες διαβάσει, θα είχες μάθει την άποψή μου και για άλλους αγαπημενότατους που είχαν τον ίδιο συλλογισμό με σένα. Δεν έχεις να νιώσεις για τίποτα απολύτως ενοχικά. Τη ζωή σου θα τη ζήσεις όπως θες και με όποιον θες. Άσε λοιπόν το πουλί σου να τιτιβίσει ελεύθερο, γιατί στην τελική εσύ ο ίδιος θα είσαι ο αυτουργός που θα το κλείσει στο κλουβί ή θα το αφήσει να περιπλανηθεί.
ΥΓ1: «Ω ναι! Αποδέχτηκα ότι είμαι ομοφυλόφιλος». Σιγά καλέ μου, λες και ανακάλυψες ότι είσαι ο Χαϊλάντερ. Η φύση μας είτε την αποδεχτούμε είτε όχι, δεν αλλάζει έτσι κι αλλιώς.
ΥΓ2: Γιατί φοβάσαι μη χάσεις τους ανθρώπους που έχεις τώρα; Ίσα-ίσα που αυτό θα ήταν κι ένα τεστ για το πόσο θα σταθούν δίπλα σου. Αν τους χάσεις, σιγά τη χασούρα.
ΥΓ3: Αντί να βγεις σαββατιάτικο να βρεις κάνα γκομενάκι, να πιείτε ποτάκι και να διασκεδάσετε, κάθεσαι σπίτι και ακούς «τραγούδια χαρμολύπης». Και μετά σου φταίει η άτιμη η κοινωνία. Βγες χριστιανέ μου που σε έχει φάει η κλεισούρα και το διάβασμα και βλέπεις πουλιά να πετάνε.
Φιλιά στα μούτρα,
Η Σουσού σου
Συντάκτης: Μαντάμ Σουσού
