Καλησπέρα σας,
Ήμασταν φίλοι με τον Π. και κάποια στιγμή μεθυσμένος μου την έπεσε. Δεν τον έβλεπα έτσι στην αρχή, αλλά μετά από καιρό ένα βράδυ που ήμουν κι εγώ μεθυσμένη, ενέδωσα. Από την επόμενη κρύωσε κι εγώ ξαφνικά βρέθηκα ερωτευμένη! Ο καιρός περνούσε, εμείς βρισκόμασταν τακτικά, υπήρχαν κι αφιερωμένα τραγούδια, αγκαλιές, φιλιά, πάντα μαζί έξω, αλλά κανείς δεν έλεγε τίποτα. Μέχρι που αποφάσισα να κάνω «σπάσιμο» για να δω αντίδραση. Κι είδα. Νευρίασε, με ήθελε.
Μετά άρχισε κι αυτός. Δεν ξέρω αν ήταν σπάσιμο ή κάτι αληθινό αλλά έβρισκε άγνωστη και τη φιλούσε μπροστά μου ενώ με σύστηνε σαν φίλη του. Και μετά ήρθε η πρώτη του σχέση. Της έλεγε πως δε θα βγει και βγαίναμε μαζί, συχνά με αγκάλιαζε μπροστά της, βλέπετε ήμουν «φίλη» του. Εγώ κοιμόμουν σπίτι του συνήθως, βγαίναμε με τη μαμά του, τον στείλαμε φαντάρο, πήγαμε «οικογενειακώς» να τον δούμε και γενικά σε όλα εκεί εγώ.
Ένα βράδυ με παίρνει η κοπέλα του τηλέφωνο μέσα στα κλάματα και μου λέει ότι ως φίλη του κάτι θα έχω προσέξει γιατί πιστεύει ότι υπάρχει τρίτο πρόσωπο. Της είπα ότι το πρώτο πρόσωπο ήταν αυτή και το δεύτερο εγώ. Όταν έμαθε για το συμβάν ο Π., με ρώτησε αν όντως της το είπα, το παραδέχτηκα και μου είπε ότι απλώς ρώτησε, χωρίς καμία ταραχή.
Κάπως έτσι, με ίδια σκηνικά, πέρασαν 4,5 χρόνια. Πολλές φορές μου είπε ότι με θέλει μεθυσμένος κι εγώ άλλες τόσες. Το πάθος το ένιωθα, τα βλέμματα επίσης. 2 φορές μου είπε να είμαστε μαζί κι εγώ αρνούμουν και κορόιδευα: «Με σένα;», έλεγα, μέχρι να απαντήσει «σιγά μην ήμουν μαζί σου».
Κάποια στιγμή βρήκα έναν που μου άρεσε, τον Γ. και ξέκοψα τελείως. Μέσα σε 7 μήνες έμεινα έγκυος από τον Γ. και σ’ έναν χρόνο παντρεύτηκα κι έφυγα στο εξωτερικό. Μέχρι και πριν γεννήσω ο Π. Κάθε βράδυ έπαιρνε τηλέφων- δεν το σήκωσα ποτέ. Κάθε λίγο έβρισκα κι από ένα αίτημα φιλίας στο fb που επίσης δε δέχτηκα ποτέ. Έτσι πέρασαν 7 χρόνια.
Όταν με χώρισε ο Γ. αποφάσισα να πάω διακοπές στην πόλη μου. Βρεθήκαμε τυχαία σε παρέα. Το ξημέρωμα έστειλα μήνυμα «θα βρεθούμε;» κι απάντησε «Σε δέκα εκεί». Μετά από 6 μήνες αποφάσισα να γυρίσω μόνιμα Ελλάδα. Το πρώτο βράδυ στην πόλη μας έρχεται να με βρει έξω με μια κοπέλα. Μου κάνει τη γνωστή δίκη μας παλιά αγκαλιά. Του στέλνω, μου τα μασάει. Μετά από 10 μέρες ξαναήρθε τυχαία εκεί που είμαι -πάλι με την ίδια κοπέλα- κι άρχισε τις ίδιες αγκαλιές. Τελικά είπαμε να πάμε αυτήν την κοπέλα στο σπίτι της κι εμείς συνεχίσαμε βρισκόμενοι μόνοι σ’ ένα αυτοκίνητο. Έγινε ό,τι έγινε. Η τρυφερότητα στο μεγαλείο της. Κι έναν μήνα τώρα, τίποτα. Ούτε από μένα ούτε απ’ αυτόν. Μέχρι που του έστειλα αν έχει λίγο χρόνο. Μου απάντησε πως έχει κι αν συμβαίνει κάτι. Τον ρώτησα αν έχει χρόνο για μήνυμα ή για συνάντηση και μου απάντησε πως μόνο για μήνυμα έχει χρόνο. Το άφησα εκεί.
ΥΓ. 1: Δεν μπορώ να δεχτώ ότι δε τον έχω ξεπεράσει, τέτοιος που είναι.
ΥΓ. 2: Να συνεχίσω κάπως; Να στείλω; Να περιμένω; Να μιλήσω;
Αγαπημενότατη Άγνωστή μου Χ,
Δεν ξέρω αν όλο το παραπάνω είναι επεισόδιο για σειρά του Κοκκινόπουλου ή πραγματική ιστορία. Απλά αν είναι πραγματική ιστορία, να ξέρεις ότι το πρόβλημα δε θα στο λύσει η Σουσού αλλά κάποιος πολύ πιο ειδικός από μένα. Και πρέπει να στο λύσει, γιατί τέτοιες ιστορίες (ευτυχώς δεν είναι και πολλές) δεν έχουν ποτέ αίσιο τέλος. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όπως αυτός δε βλέπει το δικό του πρόβλημα, έτσι κι εσύ δε βλέπεις το δικό σου. Και το αποτέλεσμα είναι να μπουρδουκλώνετε όλο σας τον περίγυρο και ανθρώπους που δε φταίνε σε τίποτα να πληρώνουν τη δική σας -δε θα τη χαρακτηρίσω – σχέση.
ΥΓ. 1: Δηλαδή όταν είμαστε ξεσούρωτοι μπορεί να μη βλέπουμε κάποιον ερωτικά αλλά αν σουρώσουμε να τον βλέπουμε; Αγαπάκι μου αυτό είναι το μεγαλύτερο ψέμα όλων των εποχών, χειρότερο κι από το ότι υπάρχει Άγιος Βασίλης.
ΥΓ. 2: «Και μετά είπα να κάνω ένα σπάσιμο». Την επόμενη φορά σπάσε κάνα ποτήρι ή κάνα πιάτο. Σπασίματα σαν αυτό που έκανες άνοιξε μια πληγή που τόσα χρόνια μετά δε λέει να κλείσει.
ΥΓ. 3: Εσύ απλά της το είπες (για το ό, τι έκανες ούτε λόγος), αυτός απλά απάντησε «α, ρώτησα», η κοπελίτσα που βρέθηκε στη μέση και ενώ σε πήρε για βοήθεια βρέθηκε μπροστά στην ασθένεια που εσείς λέτε έρωτα, μάθαμε ποτέ τι είπε ή είναι απλά collateral damage;
Θα μπορούσα να γράφω άπειρα ελαφριά υστερόγραφα, έχετε άλλωστε μπόλικο υλικό και να συζητάμε για το πόσο αστεία είναι η εντύπωση που έχετε ότι αυτό που ζείτε είναι κάτι καρμικό κι ότι μια περίεργη μοίρα σας φέρνει συνέχεια απέναντι. Και θα το έκανα αν στο διάβα σας δεν είχατε καταστρέψει την ψυχολογία ανθρώπων που δε σας έφταιξαν σε τίποτα και τους οποίους δε σκεφτήκατε προφανώς ποτέ μέσα στη λύσσα σας για επιβεβαίωση.
Κρίνοντας από τα γραφόμενά σου, δεν είσαι πια το κοριτσάκι που ήσουν όταν γνωριστήκατε. Οπότε δεν έχετε ούτε τη δικαιολογία του νεαρού, η οποία μεταξύ μας, δεν είναι καν δικαιολογία. Κι όπως δεν είναι δικαιολογία η ηλικία, δεν είναι δικαιολογία το ότι «τα έκανε πρώτος», γιατί από τη στιγμή που τα έκανες κι εσύ, έβαλες τον εαυτό σου να κάτσει στο ίδιο σκαμνί με αυτόν.
Έχετε κάθε δικαίωμα να ποδοπατάτε ο ένας τον άλλον εσαεί, αν η ψυχοσύνθεσή σας το επιτρέπει. Δεν έχετε όμως κανένα δικαίωμα να καταστρέφετε και τους γύρω σας και δη παριστάνοντας τα θύματα. Και για να απαντήσω και στα ερωτήματά σου, σε ό, τι αφορά το πρώτο, κάνε πρώτα τη δική σου αυτοκριτική και όταν το κάνεις θα δεις πόσο εύκολα θα τον ξεπεράσεις «τέτοιος που είναι» και σε ό, τι αφορά το δεύτερο, θα εξαρτηθεί από το πώς θα απαντήσεις το πρώτο.
Σουσού
Συντάκτης: Μαντάμ Σουσού
