Οι φίλοι μας. Ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαια της ζωής μας -αν όχι το μεγαλύτερο. Οι άνθρωποι που μας ξέρουν καλύτερα κι απ’ ότι μας ξέρουμε εμείς. Τα πλάσματα που επιλέξαμε να γίνουν οικογένειά μας και μοιραστήκαμε μαζί τους τις καλύτερες και τις χειρότερες στιγμές μας, τον πιο όμορφο και τον πιο άσχημο εαυτό μας, τη ζωή μας. Τα άτομα που είδαν τα σκοτάδια μας και τα φώτισαν με το φως τους, με μόνο αντάλλαγμα να είμαστε κι εμείς εκεί στα δικά τους.
Με τα πλάσματα αυτά, λοιπόν, πάντα θα μας ενώνει μια ατάκα. Θα είναι μια ατάκα εντελώς αλλόκοτη, μπορεί και συντακτικά λάθος. Ατάκα που αν ειπωθεί μπροστά σε τρίτους θα απορήσουν τι τρέχει στο κεφάλι μας. Μπορεί να είναι μια φράση που ειπώθηκε από κάποιον μεθυσμένο στην παρέα, από κάποιον θυμωμένο που μπέρδεψε τα λόγια του μέσα στην αναστάτωσή του, από ένα φιλαράκι που μόλις είδε το καινούριο ταίρι του/της πρώην και η έμπνευση τού χτύπησε την πόρτα. Θα είναι κάτι που δε θα έπρεπε να είχε ειπωθεί μπροστά στον καθηγητή της ιστορίας, στο αφεντικό ή στον σύντροφο, αλλά να που ειπώθηκε. Θα είναι κάτι που ιδανικά θα έπρεπε να πούμε ψιθυριστά κι όμως το φιλαράκι το φώναξε με περίσσιο θράσος και άγνοια για την αφελή αυτή του πράξη. Κι όταν αμέσως μετά κατάλαβε πόσο δυνατά -και καθόλου διακριτικά- το είπε, κοκκίνισε από ντροπή.
Τις φράσεις αυτές τις έχουμε όλοι σε ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας, αφού εκτός από την ικανότητα να φωτίσουν κάποια σκοτεινή στιγμή μόλις ειπωθούν, είναι και υπέροχη αφορμή να θυμηθούμε με τα φιλαράκια μας τα παλιά. Κάποιος στο παρεάκι θα πει την ατάκα και κάποιος άλλος θα αρχίσει μια ατέλειωτη συζήτηση με ανάδρομες στο παρελθόν, λέγοντας «Θυμάσαι όταν το είπες αυτό μπροστά στο αφεντικό, στον καθηγητή, στον γονιό;». Κι έτσι, καθένας ξεχωριστά θα καταθέσει τη δική του αγαπημένη ιστορία από τη συγκεκριμένη εποχή. Κι εκεί θα νιώσουμε τυχεροί που έχουμε τους φίλους μας ακόμα στη ζωή μας και ευγνώμονες που ζήσαμε αξέχαστες στιγμές με τα συγκεκριμένα πλάσματα. Οι φίλοι θα μας θυμίσουν ακόμα και στιγμές που είχαν σβήσει από τη φτωχή μας μνήμη και εμείς θα φροντίσουμε αυτή τη φορά να αποθηκευτούν στον φάκελο με τα «αξέχαστα» στον σκληρό δίσκο του εγκεφάλου μας.
Μια ιδιαίτερη ατάκα που έχει γίνει σήμα κατατεθέν στην παρέα μπορεί να έχει προκύψει κι από σειρές που έχετε δει μαζί με τους φίλους. Κάποιο αστειάκι που σχολιάσατε καθώς παρακολουθούσατε και πλέον την ατάκα αυτή την πετάτε σε κάθε ευκαιρία, χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Αν ακούσετε άλλον να αναφέρεται στην ίδια φράση, θα νιώσετε προδομένοι. Τι σχέση έχει που η σειρά έχει χιλιάδες θεατές; Η ατάκα αυτή σας ανήκει και δεν έχει κανείς άλλος το δικαίωμα να τη χρησιμοποιεί. Είναι δική σας και μόνο και η χρήση της από τρίτους αποτελεί βλασφημία. Φυσικά υπάρχουν και ατάκες που σας μένουν στο μυαλό και που ακούσατε από τρίτα πρόσωπα. Εκείνη τη στιγμή κοιτάξατε ο ένας τον άλλο με βλέμμα «Το άκουσες κι εσύ, έτσι;» και ξεκαρδιστήκατε στα γέλια. Κι από τότε, κάθε μα κάθε φορά που βρίσκεστε στον ίδιο χώρο ή σε παρόμοια κατάσταση με αυτή που ακούσατε πρώτη φορά τα συγκεκριμένα λόγια, τα επαναλαμβάνετε και θα ξεκαρδίζεστε αυθόρμητα.
Φαντάζομαι όλοι μπορούμε να βρούμε κοινά στα συναισθήματα που μας κάνουν να βιώνουμε οι φράσεις που μόνο εμείς και οι φίλοι καταλαβαίνουμε τη σημασία τους, όμως οι ατάκες διαφέρουν από παρεάκι σε παρεάκι. Κι όσο μεγαλώνουμε, θα πολλαπλασιάζονται, θα μένουν χαραγμένες μέσα μας και θα τις εξιστορούμε στα νέα άτομα της παρέας που δεν έζησαν μαζί μας τα απίστευτα εκείνα συμβάντα.
Να νιώθετε τυχεροί αν διαβάζοντας αυτό το κείμενο σάς ήρθαν στο μυαλό δικά σας στιγμιότυπα. Να τα αναφέρετε όσο πιο συχνά μπορείτε και να προσθέτετε κι άλλα. Μη φοβάστε να τσαλακώνεστε μπροστά στα δικά σας υπέροχα πλάσματα. Άλλωστε κι αυτοί νιώθουν ευγνώμονες για την άνεση που έχετε να γίνεστε σούργελο μπροστά τους και να τους χαρίζετε ατάκες τέτοιου τύπου.
Συντάκτης: Χριστιάνα Ανδρέου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
