Το «Γιασεμί» της Μαρίνας Σπανού περιγράφει τον απόλυτο έρωτα

«Μοιάζει οικείο αυτό το σαλόνι και η γάτα σου φαίνεται κάπως να με συμπαθεί».

Αυτός είναι ο πρώτος στίχος από το «Γιασεμί» της Μαρίνας Σπανού. Ένα τραγούδι που ερμηνεύει τον έρωτα με έναν πανέμορφο και ποιητικό -θα μπορούσε να πει κανείς- τρόπο. Η αρχή του συμβαδίζει απίστευτα με την αρχή ενός έρωτα που γεννά την ανάγκη να γίνουμε αποδεκτοί από τον άνθρωπο απέναντί μας και όποιον αυτός αγαπά, με ιδιαίτερη ανάγκη την αποδοχή των τετράποδων φίλων του. Άλλωστε, κι εγώ αν παρατηρούσα την αντιπάθεια του κατοικίδιού μου προς κάποιον, θα επηρεαζόμουν αρνητικά -όσο χαζό κι αν ακούγεται.

«Η μουσική πώς ξέρει να τρυπώνει κάτω από το σκέπασμά σου και να με συμπονεί».

Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί το γεγονός πως παρέα με τη γέννηση ενός έρωτα -αμοιβαίου ή μη- γεννιέται και ένας «εθισμός» προς τη μουσική. Τραγούδια που εκφράζουν απόλυτα την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ένας ερωτευμένος, υμνούν τον έρωτα και έχουν την τάση να σε κάνουν να ταυτίζεσαι μαζί τους και να τα ακούς επαναλαμβανόμενα.

«Που αναρωτιέμαι αν το φιλί μου σε λιγώνει ή αν θα θέλεις να με δεις ξανά αύριο το πρωί».

Εκτός από εθισμό στη μουσική, ένας έρωτας -ιδιαίτερα στην αρχή του- δυστυχώς συνδυάζεται με αμφιβολίες και overthinking. «Είναι άραγε αμοιβαίο;», «Μήπως δίνω πολλά απ’ την αρχή;». Αυτά και άλλα ερωτήματα τέτοιου τύπου κατακλύζουν το μυαλό μας. Κι έρχεται η ταλαντούχα Μαρίνα Σπανού και τα μετατρέπει σε στίχους, αφού όλοι αναρωτηθήκαμε κάποτε αν το φιλί μας «λιγώνει» κάποιον σαν γλυκό που θες μια δαγκωνιά -και τίποτα παραπάνω.

«Στο σώμα μου να σε βουλιάξω, να μην αδειάσω όταν θα φεύγεις. Στο σώμα μου να σε βουλιάξω, γιατί αδειάζω όταν φεύγεις».

Το μυαλό σου τρέχει στο μέλλον. Τα «αν» που σκέφτεσαι πολλά. Ο έρωτας και ό,τι αυτός προκαλεί στο ανθρώπινο σώμα είναι το πιο έντονο συναίσθημα. Μυαλό κολλημένο σε ένα πρόσωπο, σε ένα σώμα, σε μια μυρωδιά. Ανάγκη να γίνει το σώμα αυτό το σπίτι που θα σε φιλοξενήσει. Ένα «θέλω» τόσο δυνατό που κατακτά όλο σου το είναι. Κι όσες ώρες κι αν περάσεις με το πρόσωπο αυτό, με το σώμα, με τη μυρωδιά, τη στιγμή που θα το αποχωριστείς θα σου λείψει και θα το ζητάς και πάλι σαν τρελός. Λες και το «εγώ» σου παύει να υπάρχει όταν βρίσκεται μακριά από το «εγώ» του άλλου.

«Αν δε μου έλεγες πως σου θυμίζω καλοκαίρι, αν σε εκείνο το πάρτι δε χορεύαμε αντικριστά, αν δεν παίρναμε αυτό το φαλάφελ στο χέρι, τότε ίσως να ‘ταν όλα πιο απλά».

Κι όταν κάποια στιγμή ο έρωτας τελειώνει, έρχεται η ώρα να τον πενθήσεις με αυτή την επίπονη διαδικασία που υπενθυμίζεις στον εαυτό σου κάθε γλυκιά σας στιγμή και κάθε κουβέντα που ανταλλάξατε, ιδιαίτερα στην αρχή. Βιαστικά και βίαια αλλάζει το τι νιώθεις από σκέψη σε σκέψη, από στιγμή σε στιγμή. Ευγνωμοσύνη για όσα ζήσατε, θυμός και λύπη που δεν τα καταφέρατε και τρόμος μήπως και δε βρεις ξανά έρωτα όμορφο σαν κι αυτόν που φεύγει τώρα.

«Να μην ξεχνάς την τηλεόραση να κλείνεις πριν σε πάρει ο ύπνος με τη γάτα αγκαλιά».

Το αίσθημα που τελικά επικρατεί είναι η αγάπη σου προς το πλάσμα που με τα χέρια δεμένα ζήσατε τόσα πολλά κι ας ήρθε η ώρα αυτά τα χέρια να πορευτούν μόνα. Είναι ένα άτομο που αφιέρωσες χρόνο, προκειμένου να ανακαλύψεις σπιθαμή προς σπιθαμή. Το γνωρίζεις πλέον και το εγωιστικό κομμάτι μέσα σου εύχεται κάπου βαθιά οι μικρές συνήθειες της καθημερινότητάς του να παραμείνουν ίδιες για να αισθάνεσαι κάπως πως συνεχίζεις να το γνωρίζεις καλά -κι ας είναι ψευδαίσθηση. Πράξεις μικρές που δημιουργούν την κάθε μέρα, όπως αυτή του ύπνου στον καναπέ αγκαλιά με το κατοικίδιο.

«Κι εγώ πριν φτάσει το ταξί στην πόρτα θα σταθώ, θα σου πω: ωραία θα ‘ταν να με χόρευες ξανά».

Εκεί στο τέλος, πριν το τελευταίο αντίο και τη φυγή σου από τον έρωτα αυτό, θα κρατήσεις μέσα σου μια τόση δα ελπίδα πως όσες αναμνήσεις σε κατακλύζουν κι όσες συνήθειες της καθημερινότητας ήδη σου λείπουν, θα έρθει η στιγμή να γίνουν ξανά κοινό βίωμα κι από τους δυο σας. Σε μια πιο κατάλληλη στιγμή, σε ένα αύριο που οι συγκυρίες θα είναι με το μέρος σας. Γιατί οι άνθρωποι πάντα θα ελπίζουν -κι οι ερωτευμένοι ένα παραπάνω.

Με soundtrack τη φωνή της ταλαντούχας Μαρίνας Σπανού και το «Γιασεμί» -τα κομμάτια της αξίζει και με το παραπάνω να τα ακούσετε, ειδικά αν είστε ρομαντικές κι ερωτευμένες ψυχές- πάμε να γιορτάσουμε τους νέους έρωτες, να πενθήσουμε αυτούς που έφυγαν και να ονειρευτούμε τους επόμενους.