Δικαιολογία να μη λες τι νιώθεις επειδή έχεις καεί πολλές φορές

Ίσως είσαι κι εσύ από τους ανθρώπους που όταν επιθυμούν, επιθυμούν μόνο μέσα στο κεφάλι τους. Που μπορεί να αισθάνονται τέρατα ή παραδείσους, που όμως πολλές φορές δεν τα εκφράζεις στον άνθρωπο που τον αφορούν. Ίσως βουλιάζεις μέσα στις ίδιες σου τις σκέψεις. «Μήπως το πάρει στραβά, κι αν δε νιώθει το ίδιο ή μήπως εκθέσω πολύ τον εαυτό μου ή τι θα σκεφτεί;» Κι είναι όλες αυτές οι σκέψεις και οι ερωτήσεις χωρίς απεύθυνση που φθείρουν τη λογική και την κρίση σου, δημιουργώντας ένα χαώδες αίσθημα που γνωρίζεις ότι σε κρατά πίσω, ωστόσο μοιάζει σχεδόν αδύνατον να κόψεις την υπερανάλυση αυτή.

Συχνά μια στάση εσωτερικού διαλόγου που παίρνουμε και τη θέση τη δική μας αλλά φτιάχνουμε και την πιθανή του απέναντι, αν γίνεται εντός ορίων μπορεί μέχρι και να είναι μέχρι και διορατικότητα. Όμως αν γίνεται τακτική και μπλοκάρει την πραγματικότητα, υποδηλώνει παρελθοντικό συναισθηματικό τραύμα, δηλαδή μια προηγούμενη κακή εμπειρία που στάθηκε αρκετή από μόνη της για να σου προκαλέσει μια ανασφάλεια ως προς τη δυνατότητα έκφρασής σου. Κι έτσι, ανακαλώντας την όχι και τόσο καλή διαχείρισή σου στο γεγονός του παρελθόντος σου, κάνοντας μια προβολή νιώθεις πως δεν είσαι σε θέση να αντιμετωπίσεις την όποια αντίδραση στο παρόν σου. Κι ύστερα έρχεται ο φόβος, ίσως κι η ενοχή να εκδηλώσεις όσα αισθάνεσαι κι έχεις στο μυαλό σου, γιατί έχεις εντός σου ήδη γράψει το σενάριο κι η απάντηση που θα λάβεις είναι ξεκάθαρη στη φαντασία σου. Άρα γιατί να μπεις στον κόπο;

Προτιμάς να χάσεις κάτι που έχει τις προδιαγραφές να αλλάξει το σκηνικό και που μπορεί να σε κάνει χαρούμενο; Είναι δηλαδή προτιμότερο να επιλέγεις να μείνεις στάσιμος, φοβούμενος τις συνέπειες των λεγομένων σου; Μπορεί να μην είσαι ψυχολογικά προετοιμασμένος για ν’ αντιμετωπίσεις τις συνέπειες των επιθυμιών σου αλλά στην ουσία ποτέ κανείς δεν είναι έως ότου έρθει εκείνη η στιγμή. Σαφώς και η έκθεση ενέχει την αμηχανία και κανείς ποτέ δεν προτίμησε να αισθανθεί αμήχανος ή εκτεθειμένος. Όμως αν θέλουμε να πούμε και καμιά αλήθεια, αν δεν αγωνιάς για την έκβαση αυτού που επιθυμείς κι αν δεν υπάρχει ένα ελαφρύ πετάρισμα στην καρδιά σου, τότε μάλλον δεν το θες και τόσο. Κι η έκθεση αυτό ακριβώς είναι. Αυτή η άφεση να ζήσεις με την αγωνία γιατί ξέρεις ότι στο τέλος της υπάρχει κάτι που αξίζει.

Γι’ αυτήν την επιλογή, όμως, δεν ευθύνεται κανένας άλλος παρά ο εαυτός σου. Πρέπει να λάβεις αποφάσεις, να πιστέψεις σ’ εσένα, να γνωρίζεις ότι αξίζεις αυτό που θέλησες και να έχεις και λίγη εμπιστοσύνη στις συγκυρίες. Κανένας δεν είναι υποχρεωμένος, ούτε κι ικανός να γνωρίζει τι σκέφτεσαι χωρίς να μάθεις πρώτα εσύ να εκφράζεσαι, ούτε είναι δίκαιο να κουβαλά τους παλιούς σου κακούς χειρισμούς. Απλώς απελευθερώσου κι άρχισε ν’ αφήνεις να εκφραστεί τον αληθινό εαυτό σου. Να ζητάς όσα πιστεύεις ότι αξίζεις και τότε θα είναι όλα πιο απλά.

Αν κάποια στιγμή βρεις το θάρρος και ρισκάρεις μια φορά, τότε ίσως κερδίσεις το προβάδισμα που άφησες να πάρουν οι επιθυμίες σου χωρίς να συμβαδίσεις. Το σκέφτηκες αυτό ποτέ σου; Θα μπορούσες να αποκτήσεις αυτό ακριβώς που θέλεις, γιατί τουλάχιστον θα το διεκδικήσεις. Στη χειρότερη των περιπτώσεων θα έχεις βρει άλλον έναν τρόπο να εκφραστείς κι ας μην πήγε ιδανικά. Και θα νιώσεις ένα είδος ανακούφισης όταν πια δε θα σκαρώνεις φανταστικά σενάρια χωρίς κανένας να τα βλέπει, να είσαι σίγουρος γι’ αυτό. Άλλωστε, μέσω της αποτυχίας έρχεσαι πάντοτε ένα βήμα πιο κοντά στην επιτυχία. Είναι θέμα οπτικής γωνίας. Εσύ ποια επιλέγεις;