Τα συναισθήματα πολλές φορές μπορούν να μας μπερδέψουν και να μας οδηγήσουν σε λάθος μονοπάτια. Υπάρχουν άνθρωποι που δηλώνουν ερωτευμένοι, όχι μ’ ένα, αλλά με δύο άτομα συγχρόνως. Μπορεί όμως κάτι τέτοιο να συμβαίνει στην πραγματικότητα ή είναι μια κατάσταση που προκαλείται εξαιτίας της αδυναμίας για τη λήψη μιας απόφασης; Τι μπορούμε να κάνουμε αν βρισκόμαστε σ’ αυτήν τη θέση και καλούμαστε να πάρουμε μια απόφαση;
Εφόσον μιλάμε για συναισθήματα, πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι είναι υποκειμενικά. Ο καθένας απ’ εμάς αντιλαμβάνεται με διαφορετικό τρόπο τον έρωτα και την αγάπη, το πάθος και την ερωτική έλξη. Όμως, νομίζω, ότι είναι δύσκολο να ερωτευτούμε ταυτόχρονα δυο ανθρώπους. Σίγουρα, μπορούμε να έχουμε συναισθήματα για δύο άτομα κι αυτό να μπλοκάρει την κρίση μας αλλά ο έρωτας δε χωρίζεται στα δύο, γιατί λοιπόν μπερδευόμαστε; Για να το καταλάβουμε καλύτερα ας φανταστούμε τον έρωτα σαν τη μοναδική κόκκινη μπάλα σε ένα καλάθι συναισθημάτων γεμάτο από πολύχρωμες. Υπάρχουν μέσα ροζ, μοβ, ίσως και πολύ σκούρες πορτοκαλί, είναι εύκολο λοιπόν κάπου να μπερδευτούν τα χρώματα.
Σε μια σχέση, είναι πιθανό, να χαθεί το ενδιαφέρον, το πάθος για τον σύντροφό μας και ασυναίσθητα ακόμη να το αναζητήσουμε αλλού. Κι αν βρούμε το πάθος σε κάποιον άλλο, δε σημαίνει απαραίτητα ότι έχουμε ερωτευτεί, ίσως να έμοιαζε περισσότερο μ’ ενθουσιασμό. Μια μπάλα σε έντονο πορτοκαλί -ένα μονάχα τόνο κάτω από το κόκκινο. Συνήθως μάλιστα, το δεύτερο πρόσωπο έχει ό,τι μας λείπει απ’ το πρώτο.
Γι’ αυτό, αισθανόμαστε ότι τα κενά και οι ανάγκες μας καλύπτονται από έναν δεύτερο άνθρωπο, ο οποίος θα βρει, χάρη σ’ εμάς, χώρο στη ζωή μας. Ενδεχομένως, να μας προκαλούν διαφορετικά συναισθήματα. Με τον πρώτο μπορεί να νιώθουμε την αγάπη και την ασφάλεια ενώ με τον δεύτερο, το πάθος κι εκείνο το αίσθημα που θέλουμε να κάνουμε πράξη όλες τις τρελές ιδέες που έρχονται στο μυαλό μας. Όμως, δεν παύουν να είναι διαφορετικά συναισθήματα, τα οποία βασίζονται στα διαφορετικά χαρακτηριστικά που έχουν αυτοί οι δύο μεταξύ τους.
Και μπορεί να θέλουμε να πάρουμε μια απόφαση για να γλιτώσουμε απ’ αυτό το μαρτύριο μια και καλή αλλά μας είναι δύσκολο, σχεδόν ακατόρθωτο. Ασφαλώς όταν βιώνουμε μια κατάσταση δεν μπορούμε να δούμε τα πράγματα αντικειμενικά, χωρίς συναισθηματισμούς. Γιατί τα συναισθήματά μας είναι αυτά που προκαλούν τον διχασμό. Δεν μπορούμε να ζυγίσουμε όσα νιώθουμε και για τους δύο που υπάρχουν στη ζωή μας. Πώς μπορούμε, άλλωστε, ν’ αποφασίσουμε για το ποια συναισθήματα είναι πιο σημαντικά; Πώς να διαλέξεις το απόλυτο και πιο βαθύ κόκκινο όταν έχεις μπροστά σου ένα σωρό χρώματα που αγαπάς; Και τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο, όταν αδυνατούμε ν’ απομακρύνουμε απ’ τη ζωή μας ένα από τα δύο πρόσωπα.
Προκειμένου να πάρουμε μια απόφαση, πρέπει πρώτα ν’ αποστασιοποιηθούμε, τόσο για να είμαστε πιο αντικειμενικοί, όσο και για να κατανοήσουμε ποια συναισθήματα είναι τα πιο δυνατά. Γιατί το πιο πιθανό είναι να μιλάμε για διαφορετικά συναισθήματα που έχουν μεταξύ τους μπλεχτεί κι έχουν δεθεί μικρά κομπάκια. Από την άλλη, αν ήμασταν όντως ερωτευμένοι, δε θα μπορούσαν ποτέ να τρυπώσουν σκέψεις για κάποιον άλλο, θα ήταν σαν πορτιέρης το συναίσθημα και θα φύλαγε αδιάκοπα. Μάλλον δεν πρόκειται λοιπόν για έρωτα, αλλά για αναπλήρωση συναισθηματικών κενών.
Μήπως πρέπει να αναλογιστούμε τις επιλογές μας και το ενδεχόμενο ν’ αφήσουμε, όχι μόνο το ένα πρόσωπο αλλά και τα δύο; Μπορεί να μην έχει κανένας τους αυτό που αληθινά ψάχνουμε. Δεν θα ήταν ηθικά σωστό απέναντί τους, να τους κρατάμε δέσμιους της αναποφασιστικότητάς μας με μοναδική προοπτική μια υποθετική μελλοντική απόφαση. Ας σκεφτούμε πόσο βλαβερή θα ήταν αυτή η κατάσταση για την ψυχική μας ηρεμία. Να ζούμε εμείς έρωτα εις βάρος δύο ανθρώπων. Δεν είναι λύση. Γι’ αυτό, θα πρέπει άμεσα να βγούμε απ’ το τριπάκι που μπήκαμε, για το καλό όλων.
Θα έπρεπε να δοκιμάσουμε λιγάκι να βγούμε απ’ τη βαριά κι ασήκωτη θέση του μπερδεμένου και μπούμε στη θέση των άλλων. Πώς θα μας έκανε να νιώσουμε μια τέτοιου είδους συμπεριφορά, το σκέφτηκες καθόλου; Μήπως η θέση όποιου αντιμετωπίζει τον μπερδεμένο είναι τελικά λίγο πιο βαριά; Αν έκαναν κάτι αντίστοιχο σ’ εμάς, θα το δικαιολογούσαμε τόσο εύκολα όσο το κάνουμε για τον εαυτό μας; Νομίζω πως όχι. Πρέπει λοιπόν να σταματήσουμε να δίνουμε σε εμάς τα ελαφρυντικά. Κι αν δεν είναι εύκολη η απόφαση, τότε ν’ απομακρυνθούμε μία και καλή απ’ αυτό το ερωτικό τρίγωνο. Ο έρωτας είναι απόλυτος όταν είναι αληθινός, δεν αφήνει περιθώρια να εισχωρήσει άλλο συναίσθημα κι όταν αυτό συμβεί, συνήθως σημαίνει ότι δεν ήταν αυτό που πιστεύαμε ή θέλαμε.
Συντάκτης: Μελίνα Κοσμίδου
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
