Το δέσιμο ανάμεσα σε σένα και τον άγνωστο που συναντάς καθημερινά

Η καθημερινότητά σου σε ακολουθεί παντού, απ’ το πρωί που θα ξυπνήσεις έως το βράδυ που θα γυρίσεις στο σπίτι σου. Βγαίνοντας απ’ αυτό, συναντάς ανθρώπους, οι οποίοι σου είναι τελείως άγνωστοι αλλά είναι κύριοι χαρακτήρες στη ζωή σου, όχι απλώς κομπάρσοι. Σου έχει συμβεί ποτέ να έχεις αποκτήσει μια «σχέση» με όσους συναντάς στον δρόμο προς τη δουλειά σου; Να παρατηρήσεις τις συνήθειές τους και να κάνεις σενάρια για το ποιοι είναι, αν προτιμούν λευκό ή κόκκινο κρασί, αν έχουν οικογένεια κι αν χρωστάνε κοινόχρηστα.

Κάθε μέρα λοιπόν που βγαίνεις έξω κι ακολουθείς τους ίδιους δρόμους, τα ίδια στενά και χρησιμοποιείς τα ίδια μέσα, πέφτεις πάνω σε αγνώστους , που τείνουν ν’ αποτελούν βασικό μέρος της ζωής σου. Μπορεί να μην έχεις ανταλλάξει ποτέ κουβέντα μαζί τους κι όμως να γνωρίζεις τόσα πολλά για εκείνους. Κάποιες φορές τα λόγια περισσεύουν και γι’ αυτό ακριβώς βγαίνει στο προσκήνιο η παρατηρητικότητά σου. Αρχίζεις να προσέχεις πράγματα τόσο μικρά κι ασήμαντα, τα οποία μπορεί σε κοντινούς σου ανθρώπους να μην τα έχεις παρατηρήσει ποτέ. Ο τρόπος που θα χαμογελάσει κάποιος βλέποντας ένα δικό του πρόσωπο, η γαλήνη που θα αισθανθεί όσο διαβάζει το βιβλίο του μέχρι να φτάσει στη στάση. Μπορεί να κάθεσαι δίπλα του και ν’ ακούς τα αγαπημένα του τραγούδια στο repeat. Ή ενδεχομένως να κάνεις μια στάση για καφέ, προτού πιάσεις δουλειά, να τον βρίσκεις κι εκεί και να μαθαίνεις πόσα κουταλάκια ζάχαρη θέλει στον καφέ του. Εκεί, συναντάς κι όσους έχουν κοινό πρόγραμμα μαζί σου. Εκείνους που μετά από καιρό έχεις μάθει το μικρό τους, το γούστο τους στα παπούτσια  κι από ποια μεριά κάνουν τη χωρίστρα. Γνωρίζεις αν θα πιουν freddo espresso στους -3 κι αν διπλοπάρκαραν για να κατεβούν να τον ζητήσουν.

Τελικά αρχίζεις να προσέχεις τις κινήσεις τους, τις συνήθειες που έχουν αλλά και τι είναι αυτό που τους ευχαριστεί ή αντιθέτως τους δυσαρεστεί. Καταλαβαίνεις πλέον απ’ τις εκφράσεις των προσώπων τους, τα συναισθήματα που νιώθουν, πότε είναι χαρούμενοι ή πότε τους  έχει συμβεί κάτι κι η ημέρα τους δεν είναι καλή.Κι έχουν εντρυφήσει τόσο μέσα στην καθημερινότητά σου, που τους θεωρείς ένα ξεχωριστό κομμάτι της ζωής σου, ιδιαίτερο όπως είναι κι αυτοί. Στην πραγματικότητα, είναι κάτι σαν φίλοι σου κι ας μην έχετε ανταλλάξει ποτέ κουβέντα. Άλλωστε αυτό δεν έχει καμία σημασία, αφού σας συνδέει η καθημερινότητα αλλά κι η παρατηρητικότητά σας. Το βάδισμά τους, οι μορφασμοί τους όταν κάτι πάει στραβά και το βλέμμα τους, σου εκμυστηρεύονται τα συναισθήματά τους κι εσύ βουβά τους παρηγορείς, στέλνεις τη θετική ενέργεια που σου έχει απομείνει και τους ρίχνεις ένα ζεστό χαμόγελο, ελπίζεις να μαλακώσουν κάπως την πραγματικότητα και να δεις αύριο πάλι το συνοδοιπόρο σου χαμογελαστό.

Και ναι δε μιλάμε για απλούς περαστικούς αλλά γι’ άγνωστους ανθρώπους, οι οποίοι με κάποιο τρόπο δε σου μοιάζουν ξένοι τελικά. Είναι πολύ πιο γνώριμοι από τα αφεντικά σου ή τους συμφοιτητές σου. Δε βρέθηκαν τυχαία στον δρόμο σου, ούτε εσύ στον δικό τους. Το μόνο σίγουρο είναι πως τέτοιου είδους συναντήσεις συνδέονται από κάτι ανώτερο, είτε το πούμε μοίρα, είτε πεπρωμένο, είτε θεό. Κι ενδέχεται αυτοί οι άνθρωποι να σ’ έχουν προσέξει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, που έχεις κάνει κι εσύ. Να έχουν μάθει τις δικές σου συνήθειες, ποιο είδος μουσικής προτιμάς ή ποια βιβλία σου αρέσει να διαβάζεις. Φυσικά αυτό δεν πηγάζει από κάποιο είδος περιέργειας, πρόκειται για καθαρό ενδιαφέρον, τελείως αθώο και χωρίς σκοπιμότητες. Κι ίσως έρθει κάποτε η στιγμή που θ’ ανταλλάξετε μια λέξη ευγνωμοσύνης μέσω της οποίας θα μπορέσετε στ’ αλήθεια να γνωριστείτε ή να παραμείνετε ως έχει· δυο άγνωστοι φίλοι. Μέχρι τότε θα δίνετε το πιστό και καθημερινό ραντεβού σας, ανυπομονώντας να ιδωθείτε μόλις ξημερώσει η επόμενη μέρα.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!