Το σκέφτηκες από ‘δω, το φιλοσόφησες από ‘κει, επιστράτευσες φίλους και γνωστούς σε πολύωρους καφέδες για μια πιο ουδέτερη γνώμη και τελικά κατέληξες. Θα χωρίσεις. Ναι, αλλά πώς; Δεν είναι εύκολα πράγματα αυτά. Θα στείλεις μήνυμα; Κάπως απρόσωπο. Θα πάρεις τηλέφωνο; Εξίσου απρόσωπο. Μήπως να συναντηθείτε; Θα κομπλάρεις και δε θα πεις τίποτα.
Και στην τελική, πού νομίζεις ότι ζεις; Στη Σουηδία; Πολιτισμένο χωρισμό, μόνο εκεί θα δεις. Εδώ είναι Ελλάδα, που σημαίνει φωνές, τσιρίδες, κλάματα, υστερίες και πολύ παρακαλετό. Α, κι αν δεν είσαι απ’ τους τυχερούς που μένουν μόνο στα προηγούμενα, θ’ ακούσεις και τις απειλές σου. Κι όλα αυτά, ανεξαρτήτως φύλου.
Άκου να δεις τώρα, πώς πάει η ιστορία. Όποιο τρόπο τελικά κι αν διαλέξεις, θα ξεστομίσεις τη μαγική λεξούλα «τελειώσαμε». Κι αφού αυτό θέλεις, δηλαδή, καλά θα κάνεις. Το θέμα είναι, τι έχει να πει κι ο άμαχος πληθυσμός, αυτός που μόλις του ανακοινώθηκε ότι πλέον δε βρίσκεται σε σχέση, αλλά ανήκει στην κατηγορία των singles. Γιατί, προφανώς, δεν έχεις απέναντι σου την Adele να σου πει ένα «i wish nothing, but the best for you», να κυλήσει ένα δάκρυ συγκίνησης και πάμε γι’ άλλα. Ο Μητσάρας απ’ τα Πετράλωνα στην καλύτερη να σε στείλει στο διάολο κι η Μαρίκα απ’ το Κερατσίνι θα σε καταριέται για τους επόμενους -τουλάχιστον- έξι μήνες. Για να μη σου πω ότι υπάρχει κι η πιθανότητα να φτιάξει κέρινο κουκλάκι για βουντού και βασκανίες.
Κι άντε πες, να σε στείλει στο διάολο, το αντέχεις. Και τις κατάρες θα αντέξεις. Τα μεταμεσονύχτια τηλεφωνήματα με κλάματα κι απειλές του τύπου «θα φαρμακωθώ, θα πέσω απ’ το μπαλκόνι, θα κάτσω στη μέση της Μεσογείων μέχρι να με κάνει χαλκομανία το πρώτο λεωφορείο», αυτά πώς τα αντέχεις; Και να πεις ότι έγινε μια φορά, να το δεχτείς. Αλλά κάθε βράδυ η ίδια ιστορία, πάει πολύ. Χάνεις και τον ύπνο σου, βρε αδερφέ.
Κι αφού, μετά το κλάμα και τα μελοδραματικά με τις αυτοκτονικές τάσεις, προκοπή δεν είδε, είπε να περάσει σε πιο hardcore καταστάσεις. Ναι, καλά κατάλαβες, πάλι θα χάσεις τον ύπνο σου κι αυτή τη φορά δεν έχει αθόρυβο και απενεργοποίηση. Θα είναι σε live αναμετάδοση, ήτοι, το όνομά σου σε dolby digital ήχο να ακούγεται σε όλη τη γειτονιά κι αντί για το κουμπί της απόρριψης, θα ψάχνεις τρύπα να κρυφτείς. Εδώ σε θέλω τώρα, σκούρα τα πράγματα.
Έχεις φτάσει, λοιπόν, στο σημείο να φοβάσαι να βγεις απ’ το σπίτι σου, -το γεγονός ότι ντρέπεσαι μετά το τελευταίο σόου στη γειτονιά δεν το σχολιάζω καν. Παρακαλάς να βρεις το αυτοκίνητό σου στη θέση του σώο κι αγωνιάς για τη σωματική σου ακεραιότητα. Έχεις αλλάξει αριθμό κινητού και σταθερό, έχει πέσει μπλοκάρισμα σε facebook, twitter, viber κι οποιοδήποτε άλλο μέσο δικτύωσης υπάρχει κι είσαι στα πρόθυρα να αλλάξεις δουλειά και να μετακομίσεις στη Ζιμπάμπουε.
«Τόσος καιρός πέρασε», λες «δεν μπορεί, θα το ξεπέρασε». Κι όταν φτάσει εκείνη η άγια μέρα, που δεν θα ‘χεις κανένα σημάδι ζωής από την παλιά σου αγάπη και νυν σχιζοφρενή δολοφόνο, αντί να κάνεις το σταυρό σου, θα αναρωτηθείς πρώτα αν ζει. Εν συνεχεία, θα σκεφτείς μήπως πλέον είναι μόνιμος κάτοικος στο Δαφνί κι ίσως μερικές μέρες μετά, να πάρεις μια βαθιά ανάσα και να πεις «επιτέλους, ησυχία». Α! Και φυσικά, θα ξαναβρείς τον ύπνο σου.
Επιμέλεια κειμένου Ναντίν Ξυθάλη: Κατερίνα Καλή
Συντάκτης: Ναντίν Ξυθάλη
