-Κλείσε παιδάκι μου αυτόν τον αγροίκο, γκαρίζει όλη μέρα μες στα αυτιά μου στη διαπασών.
-Λίγα τα λόγια σου για τους Iron Maiden, για να μη θρηνήσουμε θύματα.
Και κάπως έτσι κυλούσαν οι μέρες τους. Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Εκείνη του διαβάσματος, του έντεχνου ρεπερτορίου και των τεχνών. Εκείνος του ξενυχτιού, του χέβι μέταλ κι ένθερμος οπαδός οποιοσδήποτε συναυλίας συμπεριλάμβανε κοπάνημα και ποδοπάτημα. Εκείνη αγκαλιά μ’ ένα βιβλίο κι εκείνος με μια κιθάρα. Εκείνη την έπιανε αμόκ με το παραμικρό δείγμα ακαταστασίας κι εκείνος έψαχνε τις κάλτσες του ακόμα και στην κατάψυξη.
Πώς ταίριαξαν; Ιδού η απορία. Όλοι την ίδια απορία είχαν. Ακόμα και οι ίδιοι μερικές φορές. Και θα μου πεις -και με το δίκιο σου δηλαδή- μα καλά, πώς είναι δυνατόν αυτοί οι δύο άνθρωποι να γνωρίστηκαν; Διαφορετικά στέκια, διαφορετικές συνήθειες, διαφορετικός τρόπος ζωής, έχουν άραγε και τίποτα κοινό; Κι όμως, γίνεται. Άμα παιδί μου το έχει η μοίρα σου, το κάρμα, το λένε τα άστρα εν τέλει, θα τον γνωρίσεις. Κάπως έτσι έγινε και μ’ αυτούς.
Την παρακαλούσε η φίλη της να πάνε σε ένα ροκάδικο στα Πατήσια, γιατί είχε φάει κόλλημα με τον μπάρμαν, εκείνη ούτε να ακούσει. Κάποια στιγμή δεν άντεξε άλλη γκρίνια και είπε να της κάνει το χατίρι. Μετά από άπειρα σφηνάκια τεκίλας -έπρεπε κάπως να αντέξει την μουσική και τα σαλιαρίσματα της φίλης της- έπεσε πάνω της αυτός. Δεν ήθελε πολύ, κεραυνοβόλο και για τους δυο.
Ήδη μετρούσαν ένα χρόνο σχέσης και 6 μήνες συγκατοίκησης. Ναι, ναι, αυτοί οι αταίριαστοι. Είχαν ακόμα κάποιες μικροδιαφορές -έως μεγάλες- αλλά ήταν ερωτευμένοι, πολύ ερωτευμένοι. Κι ως γνωστόν, όταν είσαι ερωτευμένος παραβλέπεις ελαττώματα και διαφορές. Δεν κάνεις τα στραβά μάτια, ούτε παραμυθιάζεις τον εαυτό σου πως όλα είναι ρόδινα, απλά συμβιβάζεσαι.
Από μικρό παιδί σου μάθαιναν να είσαι ο εαυτός σου και να μην αλλάξεις για κανέναν. Μα καλά, συμβουλές είναι αυτές που μας έδιναν; Πώς να μην αλλάξεις; Ποτέ δε θα βρεις κάποιον που να σου ταιριάζει απόλυτα, να συμφωνούν τα γούστα σας, να ταυτίζονται τα θέλω σας. Αν δεν κάνεις κι εσύ ένα βήμα πίσω, πώς να κάνει ο άλλος;
Το σύστημα είναι απλό, κοιτάς τις παραμέτρους, παίρνεις μολύβι και χαρτί και σημειώνεις, σβήνεις, γράφεις, λίστες ολόκληρες, μερόνυχτα, κι αφού καταλήξεις στα βασικά «αταίριαστα» που σας χωρίζουν, αποφασίζεις σε ποια από αυτά είσαι διατεθειμένος να κάνεις ένα βήμα πίσω. Μη σου φαίνεται δύσκολο, είναι πάρα πολύ απλό, θέληση να υπάρχει κι όλα τα υπόλοιπα βρίσκονται. Τι νομίζεις πώς είναι η σχέση; Ταινία αγκαλιά στον καναπέ, ποπκόρν και βόλτες; Όχι! Ένας συμβιβασμός και μια συμφωνία είναι, όπως όλες οι ανθρώπινες σχέσεις. Μόνο που οι σχέσεις δεν έχουν συμβόλαιο. Δε σου εγγυάται κανείς το μέλλον, ούτε έχουν σύμβαση αορίστου χρόνου. Αυτή τη σύμβαση πρέπει να την κερδίσεις μόνος σου.
Κι έτσι έγινε. Εκείνη δέχτηκε να τον ακολουθεί μια φορά το μήνα σε όποια συναυλία εκείνος επέλεγε κι εκείνος δέχτηκε να διαβάσει επιτέλους εκείνον τον «Αλχημιστή» που η καλή του μόνο κάδρο δεν τον είχε κάνει. Τα ασιδέρωτα ρούχα του συνέχισαν να κυκλοφορούν σε ημερησία διάταξη σε διάφορα μέρη του σπιτιού κι εκείνη έμαθε να κάνει πως δεν τα βλέπει, αφού φυσικά εκείνος δέχτηκε να πλένει 3 φορές την εβδομάδα τα πιάτα. Συμβιβασμός, αυτό είναι το μυστικό.
Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι σαν ζυγαριά. Πότε γέρνει απ’ τη μία και πότε απ’ την άλλη, εσύ το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να ισομοιράσεις το βάρος ούτως ώστε να έρθει σε απόλυτη ισορροπία. Βγάζεις λίγη απ’ την γκρίνια σου. που τόσο τον ενοχλεί, βγάζει κι αυτός λίγα απ’ τα νεύρα του, που δεν τα αντέχεις και κάπως αρχίζει να ισορροπεί. Ίσως σου πάρει καιρό για να το καταφέρεις, αλλά το αποτέλεσμα θα σε ευχαριστήσει και με το παραπάνω.
Συντάκτης: Ναντίν Ξυθάλη
