Αν όχι όλα τα ζωάκια τότε τουλάχιστον τα περισσότερα τα προίκισε η φύση με χάρη και γλυκύτητα. Πάντα μόλις δεις μπροστά σου ένα, το πρώτο πράγμα που θα σου περάσει απ’ το μυαλό θα είναι να το χαϊδέψεις, εντάξει αν μιλάμε για κάνα κροταλία ή κάνα κροκόδειλο εκεί αλλάζει το θέμα εκτός κι αν ανήκεις στην κατηγορία των ψυχασθενών, σαν εμένα. Δηλαδή σου βγάζει να του προσφέρεις στοργή, θαλπωρή κι αγάπη. Κι αφού το ταΐζεις το αδέσποτο που τριγυρνάει μέρες στη γειτονιά σου και του αφήνεις κι ένα μπολάκι νερό έξω απ’ το σπίτι σου, τότε, βρε μπαγλαμά, γιατί την πρώην σου την αποκαλείς σκύλα;
Τη σκυλίτσα κάτω απ’ το σπίτι σου τη βρίσκεις αξιαγάπητη, αυτό εννοείς δηλαδή; Ότι η πρώην σου είναι εξίσου αξιαγάπητη; Μάλλον όχι. Γιατί άραγε χρησιμοποιούμε το ζωικό βασίλειο για να προσβάλουμε κάποιον; Αφού το ακριβώς αντίθετο εννοούμε.
Εσύ δηλαδή, μεσιέ, τώρα γιατί παρεξηγήθηκες που σε αποκάλεσαν γατάκι; Μια χαρά χαριτωμένα είναι τα γατάκια. Και κάπου εδώ παρεμβαίνει ο Μπαμπινιώτης με το λεξικό νέας ελληνικής για να μας εξηγήσει ότι το να αποκαλείς κάποιον γατάκι χρησιμοποιείται για να τον μειώσεις και να του υποδείξεις τη χαμηλή του αξία, συμπληρώνοντας ότι ο πρώτος διδάξας και χρήστης του χαρακτηρισμού ήταν ο Παναγιώτης Ψωμιάδης. Να ‘ναι καλά ο άνθρωπος που πρόσθεσε άλλη μια λέξη στο καθημερινό μας λεξιλόγιο.
Κι εσύ, μαντάμ του 3ου, που σε ακούω κάθε μέρα ανάμεσα από τσιρίδες κι υστερίες να αποκαλείς τον άντρα σου γαϊδούρι, τσίπα δεν έχεις πάνω σου; Δε φτάνει που κουβαλάει όλη μέρα κι έχει και υπομονή του φωνάζεις κιόλας; Τι; Δεν το λέει για καλό; Υπονοεί ότι είναι αναίσθητος; Α, ώστε έτσι εξηγούνται κι οι αποκλειστικά γυναικείες φωνές. Εμ, άμα πάτησες το μόλις γυαλισμένο παρκέ γαϊδούρι θα σε πει, τι περίμενες;
Έρχεται μετά κι ο πασίγνωστος τραγουδοποιός-καλλιτέχνης και βγάζει τραγούδι με τίτλο «κροκόδειλος» και μου γκρεμίζει το παιδικό όνειρο. Τα άλλα παιδάκια ήθελαν γάτες, σκύλους, παπαγάλους κι άλογα κι εγώ κροκόδειλο. Και στην τελική τη μισή ζωή μου αγκαλιά μ’ ένα λούτρινο κροκόδειλο την πέρασα και ποιος ξέρει πόσα άλλα παιδάκια κοιμούνται μ’ ένα εξίσου χαριτωμένο ζωάκι του Αμαζονίου. Γιατί, κύριε, μας γαμάς την ψυχολογία; Και μόλις με ενημερώνουν απ’ το κοντρόλ ότι λέγοντας κάποιον «κροκόδειλο» εννοούν κάποιον υπερβολικά μεθυσμένο. Μωρέ λες τελικά οι κροκόδειλοι να σέρνονται λόγω hangover;
Τώρα που το φιλοσοφώ, τελικά στην πολυκατοικία μου πολλά ζώα κυκλοφορούν, η κυρία του από πάνω ορόφου συχνά αποκαλεί το γιο της αρουραίο. Το θέμα είναι αν του δίνει αυτόν τον χαρακτηρισμό λόγω δημιουργίας ηχορύπανσης –στο τέρμα οι Boys+Noise όλη μέρα– ή λόγω πονηριάς. Μάλλον το πρώτο. Κι εκεί που σε έχει πιάσει ο παλιμπαιδισμός σου και κάθεσαι και βλέπεις Winnie the Pooh και σ’ έχει πιάσει η μελαγχολία σου και η νοσταλγία για τα παιδικά σου χρόνια και θέλεις να μπεις μες στην οθόνη να πάρεις αγκαλιά τον Piglet το γουρουνάκι, θυμάσαι τη μεσημεριανή συζήτηση με την κολλητή σου για το γουρούνι που την παράτησε κι αλλάζεις γνώμη. Και τώρα δηλαδή αυτή γιατί τον λέει γουρούνι; Αφού ούτε χοντρός είναι ούτε κυλιέται σε λάσπες. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.
Το μόνο ζώο που δικαίως το χρησιμοποιούμε σαν χαρακτηρισμό ανθρώπου κι όντως του ταιριάζει είναι το φίδι. Κάποιοι τα έχουν σε γυάλινο δοχείο στο δωμάτιό τους σαν κατοικίδια και κάποιοι άλλοι στο ίδιο τραπέζι να πίνουν καφέ σαν φίλοι, το κοινό στοιχείο είναι ένα όμως, ύπουλα πλάσματα.
Δεν ξέρω ποιος είναι ο ευρετής και δημιουργός όλων αυτών κι άλλων τόσων χαρακτηρισμών αλλά νομίζω πως του οφείλουμε ένα μεγάλο «ευχαριστώ» γιατί είχαμε βαρεθεί να ακούμε «μαλάκα» και να γυρνάμε εμείς και το υπόλοιπο μισό Αττικής και περιχώρων.
Επιμέλεια Κειμένου Ναντίν Ξυθάλη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ναντίν Ξυθάλη
