«Πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη». Σε τρομάζει ο στίχος; Εμ, Παπακωνσταντίνου είναι αυτός και τα λέει τα πράγματα ως έχουν. Πού να δεις πώς θα σε τρομάξει όταν ο στίχος γίνει πραγματικότητα.
Σε μερικές σχέσεις το τέλος είναι προδιαγεγραμμένο κι όσο περνάει ο καιρός γίνεται όλο και πιο αισθητό. Αναγνωρίζεις τα σημάδια και μια μικρή φωνούλα στο κεφάλι σου, σου φωνάζει, σε προειδοποιεί και προμηνύει αυτό το τέλος. Γιατί σε προειδοποιεί, άραγε; Για να σε γλιτώσει από πληγές και δάκρυα ή μήπως για να σε κάνει να προσπαθήσεις λίγο παραπάνω να επαναφέρεις το αρχικό πάθος και τον ενθουσιασμό του πρώτου μήνα; Και τα σημάδια; Πάλι προειδοποίηση; Ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή.
Είναι πολλές οι φορές που μπορεί να έχεις παραμείνει κολλημένος σε μια σχέση παρά το γεγονός ότι στην ουσία είσαι μόνος σου απλά και μόνο γιατί αρνείσαι να παραδεχτείς πως κάτι δεν πάει καλά. Κι αναρωτιέσαι «έτσι απλά έρχεται το τέλος;». Ποτέ δεν είναι τόσο απλό. Ένα τέλος πονάει. Κάθε τέλος. Ακόμα και το τέλος μιας ταινίας ή ενός οικογενειακού παγωτού. Στην ταινία ξέρεις απ’ την αρχή την ακριβή διάρκεια, στο παγωτό βλέπεις τη συσκευασία να αδειάζει. Στη σχέση;
Στη σχέση αρχίζεις να βλέπεις το τέλος απ’ την πλευρά σου. Νιώθεις την ανάγκη για λίγο προσωπικό χρόνο κι όταν αποφασίσεις να βγεις θα προτιμήσεις να είναι με φίλους. Για ερωτική ζωή, ούτε λόγος, για συζήτηση, ας μην το σχολιάσω καλύτερα, για γέλια, μάλλον θα ήταν προτιμότερο να γελάσεις με τον εαυτό σου στην κατάσταση που βρίσκεσαι. Κι εκεί είναι που αρχίζεις και παραμελείς τον εαυτό σου. Μακιγιάζ; What’s this? Καλοχτενισμένο μαλλί; Συγγνώμη; Περιποιημένο μούσι; Εεε, μιας και είναι της μόδας, βρήκες δικαιολογία.
Κι όμως, ενώ βλέπεις όλα τα σημάδια, μπροστά σου, με γράμματα νέον που αναβοσβήνουν και σε τρελαίνουν, ξυπνάς ένα πρωί κι όλα είναι αλλιώς. Κι ενώ κοντεύεις να τρελαθείς, νομίζεις ότι βρίσκεσαι στη ζώνη του λυκόφωτος, πως σε έχουν απαγάγει εξωγήινοι, συνειδητοποιείς πως με ένα μαγικό τρόπο επανήρθε το πάθος στη σχέση σου. Ω! Θαύμα!
Και πάμε πάλι απ’ την αρχή. Κι εκεί ξέρεις ποιο είναι το πρώτο πράγμα που πρέπει να σκεφτείς; «Για πόσο;». Γιατί κατά βάθος ξέρεις πως όλο αυτό είναι ένα μικρό flashback πριν το τέλος. Σαν κάτι να σου θυμίζει όλες τις ωραίες στιγμές που έζησες μ’ αυτόν τον άνθρωπο, σαν ενθύμιο, αναμνηστικό, σουβενίρ. Κι όμως, ούτε τότε το παραδέχεσαι, απλά το ζεις. Ξέρεις τι είναι αυτό που ζεις; Το τίναγμα της ψόφιας γάτας.
Τι είναι αυτό; Όταν μια γάτα πεθαίνει ταυτόχρονα έχει κάποιους σπασμούς, τα σημάδια που λέγαμε… Όταν αφήσει την τελευταία της πνοή τότε το σώμα της εκτελεί ένα μεγάλο άλμα, σαν να φεύγει η ψυχή απ’ το σώμα της, γι’ αυτό το λόγο τις λέμε και εφτάψυχες. Αυτό ακριβώς ζεις κι εσύ στην προκειμένη περίπτωση. Βρίσκεσαι ακριβώς πάνω στο άλμα. Και ξεγελιέσαι πιστεύοντας πως όλα είναι εκεί, ζωντανά, η ένταση, η επιθυμία, τα γέλια σας, τα ξενύχτια σας. Λάθος. Θα είναι εκεί για λίγο ακόμα. Κι αυτό συμβαίνει γιατί μάλλον τρυπώνουν και σε άλλα κεφάλια φωνές που προειδοποιούν για το τέλος, μόνο που εκεί η προειδοποίηση έπιασε τόπο κι έκανε τον άνθρωπο που έχεις απέναντι σου να κάνει άλλη μια προσπάθεια.
Έχει χρονικό περιθώριο, όμως, αυτή η μίνι αναβίωση συναισθημάτων και στιγμών, γι’ αυτό πρόσεχε πώς θα της συμπεριφερθείς, γιατί τώρα φτιάχνεις το μέλλον σου, γιατί ακόμα και μετά το τέλος, υπάρχει μέλλον. Οι αναμνήσεις και τα ενθύμια σ’ ακολουθούν στο μέλλον για να σου θυμίζουν στιγμές του παρελθόντος. Γι’ αυτό κοίτα το άλμπουμ αυτό να είναι γεμάτο με χαμόγελα και καρδούλες κι όχι στραβομουτσουνιάσματα και καντήλια. Καλύτερα να πιάνει λίγο χώρο στη βιβλιοθήκη σου, παρά να αναγκαστείς να το κάνεις προσάναμμα για τις κρύες νύχτες του χειμώνα.
Επιμέλεια Κειμένου Ναντίν Ξυθάλη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ναντίν Ξυθάλη
