Πάντα τα Χριστούγεννα έχουν μια μικρή έως μεγάλη δόση μελαγχολίας και συγκίνησης. Είναι μια οικογενειακή γιορτή γεμάτη δώρα, χαμόγελα, αγκαλιές και φιλιά. Με τη μόνη διαφορά πως φέτος τα δικά μου Χριστούγεννα έχουν μια άλλη μαγεία, κάτι το διαφορετικό· ένα αληθινό αγγελούδι, τον γιο μου.
Ένα μικροσκοπικό πλασματάκι που καταφέρνει έτσι απλά, χωρίς την παραμικρή λέξη να σου αλλάζει την καθημερινότητα. Οι εορταστικές συνήθειες παίρνουν άλλη μορφή, πιο διασκεδαστική, τα πιο απλά πράγματα τώρα μου φαίνονται τεράστια. Τα καθιερωμένα χριστουγεννιάτικα γλυκά φέτος με κάνουν πιο περήφανη από ποτέ, κι όχι επειδή κάτι άλλαξα στη συνταγή ή αυτή τη χρονιά μου βγήκαν καλύτερα, αλλά επειδή φέτος καμαρώνω το δικό μου μικρό άγγελο να τα τρώει με λαιμαργία και να παρακαλάει για μια ακόμα δαγκωνιά.
Τα απλά λαμπάκια που φωτίζουν το δέντρο μας φέτος μου προκαλούν ένα αυθόρμητο σχεδόν μόνιμο χαμόγελο, όχι πως έχουν κάτι το διαφορετικό ή είναι περισσότερα, απλά δημιουργούν κι ένα εξίσου μόνιμο χαμόγελο σ’ αυτό το πλασματάκι που με το ζόρι καταφέρνει να περπατήσει ίσα για να φτάσει λίγο πιο κοντά τους.
Κι ενώ κάθε χρόνο όλοι περιμένουμε τα Χριστούγεννα με αγωνία για να δούμε φίλους και συγγενείς, φέτος δε με απασχολεί και τόσο γιατί την πιο ζεστή αγκαλιά την έχω από τα πιο μικροσκοπικά χεράκια, το πιο γλυκό φιλί το έχω από δυο χειλάκια που δεν ξέρουν να φιλούν παρά μόνο να ακουμπούν τρυφερά στο μάγουλό σου, το πιο αληθινό «σ’ αγαπώ» το ακούω μέσα από άναρθρες κραυγούλες που προσπαθούν με κόπο να το αρθρώσουν. Κι αυτό είναι η μαγεία των Χριστουγέννων.
Τα παιδιά είναι ευλογία, ευτυχία κι ένας παραπάνω λόγος για να χαμογελάς. Ίσως αυτό το αγγελούδι να μην καταλαβαίνει απολύτως τίποτα απ’ την όλη γιορτινή διαδικασία κι όλα αυτά να το χαροποιούν γιατί πολύ απλά του φαίνονται καινούρια κι εντυπωσιακά. Κι ενώ εκείνος ο μικρούλης χαίρεται για τα φωτάκια και τις μπάλες στο δέντρο, το χαμόγελό του φωτίζει όλη μου τη μέρα όσο κανένα λαμπιόνι δε θα τα καταφέρει ποτέ.
Και το μόνο που θέλω είναι να τον σφίξω στην αγκαλιά μου, να τον γεμίσω φιλιά και να του πω ένα μεγάλο «ευχαριστώ!». Ευχαριστώ που ήρθες στη ζωή μου, ευχαριστώ που με έκανες μαμά, ευχαριστώ για όλα αυτά τα καινούρια συναισθήματα που με μαθαίνεις στο πλάι σου. Γιατί δε μαθαίνει μόνο εκείνος απ’ εμένα ή τον μπαμπά του, αλλά μαθαίνουμε κι εμείς, ξαναζούμε τα παιδικά μας Χριστούγεννα αλλά από μία άλλη πλευρά, την υπεύθυνη, αλλά το κυριότερο είναι ότι ξαναγινόμαστε μαζί του παιδιά.
Μέχρι τώρα το πιο χαριτωμένο θέαμα που έχω αντικρίσει ήταν όταν αυτό το πλασματάκι το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων το έντυσα στα κόκκινα κι έγινε ο πρώτος Άγιος Βασίλης ύψους μόνο 80 πόντων και χωρίς τη χαρακτηριστική του κοιλιά. Κουνούσε το κεφαλάκι του δεξιά-αριστερά με νάζι και χαρά μόνο και μόνο για να δει να κουνιέται η φουντίτσα απ’ το σκουφάκι του, κι αυτό που σ’ έναν ενήλικα φαίνεται μηδαμινό για εκείνον ήταν κατόρθωμα που του προκάλεσε τρανταχτά γέλια τα οποία μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα μεταφέρθηκαν σε ολόκληρο το οικογενειακό τραπέζι.
Η αγωνία του για να ανοίξει το Χριστουγεννιάτικο δώρο του ήταν τόσο μεγάλη που έπεσε με φόρα επάνω στο τεράστιο κουτί με το παιχνίδι του και για πολλή ώρα πάλευε να σκίσει το περιτύλιγμα. Όταν βρέθηκε απέναντι απ’ το πολύχρωμο αντικείμενο του πόθου, τα ματάκια του άνοιξαν διάπλατα και σαν κάποιος να του ψιθύρισε στο αυτί τι έπρεπε να κάνει ήρθε και χώθηκε στην αγκαλιά μου, αυτή ήταν η προσπάθειά του για να πει το δικό του «ευχαριστώ» με έναν τρόπο που μόνο τα μωρά ξέρουν.
Τίποτα πια δε θα είναι το ίδιο μετά απ’ αυτή την αγκαλιά. Τα πιο αληθινά, ευτυχισμένα και ξεχωριστά Χριστούγεννα είναι αυτά που πλέον στην αγκαλιά μου έχω τον δικό μου πρίγκιπα, τον δικό μου άγγελο, το γιο μου. Σ’ ευχαριστώ που ομορφαίνεις το κάθε μου λεπτό ακόμα κι αν δεν το καταλαβαίνεις.
Επιμέλεια Κειμένου Ναντίν Ξυθάλη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ναντίν Ξυθάλη
