Σου λένε πως ζεις στον κόσμο σου κι η απαξίωση στη χροιά της φωνής τους ξεχύνεται σαν χείμαρρος. Δεν είναι παρά αγνώμονες πάσης φύσεως και συμβατικά ανθρωπάκια που παρατηρούν τη ζωή καθώς μετατρέπεται σ’ ένα αηδιαστικό τοπίο και παραμένουν στη βόλεψή τους ως αμέτοχοι κριτές.
Μα ήρθε η στιγμή να το φωνάξεις δυνατά. Ούρλιαξε για να σ’ ακούσουν όλα εκείνα τα άψυχα κι εγωιστικά όντα που είναι πνιγμένα στην ίδια τους την ανεπάρκεια. «Δε ζω στο δικό μου κόσμο. Ονειρεύομαι, όμως, έναν καλύτερο. Κι αν υπήρχε, θα κλεινόμουν μέσα του και δε θα ξανάβγαινα ποτέ».
Γιατί στον κόσμο σου δεν υπάρχει αδικία. Οι αθώες ψυχές δεν πεθαίνουν από υποσιτισμό. Δεν πνίγονται σε φουρτουνιασμένες θάλασσες. Δε φορούν εκρηκτικά γιλέκα που σπέρνουν το θάνατο. Δε βιώνουν σκηνές απόλυτου τρόμου επειδή οι άνθρωποι πολεμούν τους ανθρώπους. Δε βεβηλώνεται το «είναι» τους από το μίσος και τη διαστροφή ούτε κι είναι πιόνια σε μια παρτίδα σκάκι που παίζεται ανάμεσα στο χρήμα και τη στρατηγική.
Δεν υπάρχουν τεχνοκρατία και γεωπολιτική. Δεν κωλυσιεργούν οι κυβερνήτες του, δε συνωμοτούν και δεν προβαίνουν σε τακτικισμούς που εξυπηρετούν τα ατομικά κι οικονομικά τους συμφέροντα. Άξονας είναι η ανθρώπινη ζωή, που δεν είναι απλά μια κούφια λέξη αποτυπωμένη σ’ ένα κομμάτι χαρτί. Μα και τα δικαιώματα που απορρέουν από αυτή, όπως η ισότητα, η αξιοπρέπεια, το δικαίωμα στη μόρφωση, στην αυτοδιάθεση και πολύ περισσότερα ακόμα, δεν αποτελούν αποκλειστικά προνόμια, αλλά απολαμβάνονται απ’ όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους. Όποια γη κι αν πατούν, όποια γλώσσα κι αν μιλούν, όποιο Θεό κι αν προσκυνούν.
Με πέπλο την κοσμική αρμονία, οι άνθρωποι στον κόσμο σου δεν προδίδουν, δε μαχαιρώνουν πισώπλατα και δεν προσποιούνται σχέσεις, φιλίες κι ολόκληρες ζωές. Είναι αληθινοί και δεν εκμεταλλεύονται. Είναι τίμιοι και δεν απατούν. Είναι ντόμπροι και δεν υποκρίνονται. Δε φθονούν, δεν εκδικούνται και δεν εχθρεύονται. Αντιθέτως, αγαπούν, θαυμάζουν και σέβονται.
Έχουν πνεύμα κι όχι συμπλέγματα. Είναι ισορροπημένοι κι όχι μολυσματικοί. Έχουν προσωπικότητα και δεν είναι φερέφωνα. Μάχονται τον εαυτό τους κι όχι εκείνους που υπερτερούν. Όταν κάτι δεν το φτάνουν δίνουν τα πάντα για να βελτιωθούν. Δε βάζουν τρικλοποδιές και δεν ασκούν κριτική. Αυτοαξιολογούνται σε κάθε τους βήμα και για κάθε τους επιλογή.
Εκτός από δίκαιος, ο κόσμος σου δεν ξέρει από πόνο, μα πόσο μάλλον το δικό σου. Γιατί εκεί, δεν έχασες ποτέ την ευτυχία. Εκεί, ο άνθρωπος της ζωής σου υπάρχει ακόμα και δε σε μισεί. Ξυπνάς και σου λέει καλημέρα. Δεν είναι όνειρο. Τον αγγίζεις και τον αγκαλιάζεις. Αισθάνεσαι πάνω σου το βάρος του κι αφήνεσαι λες κι από μέσα του ρουφάς την ίδια τη ζωή. Του φτιάχνεις τον καφέ του και σου χαρίζει ένα φιλί. Σας στρίβει ένα τσιγάρο να το μοιραστείτε στη διαδρομή.
Με πιάτο την Αθήνα κι άδεια τσέπη εσείς μιλάτε για ταξίδια. Ιδέες κι όνειρα ξαφνικά παίρνουν μορφή. Δεν υπάρχουν εμπόδια. Δεν υπάρχουν «μη». Δεν υπάρχουν ζηλόφθονες, ανήθικοι κι εμμονικοί να καταστρέψουν αυτό που ποθήσατε τόσο πολύ. Το «έρως ανίκατε μάχαν» στον κόσμο σου έχει πάρει σώμα και ψυχή.
Λένε, σε κατακρίνουν, μα είναι άνευ σημασίας. Γιατί την αλήθεια τους την ξέρεις. Τη βλέπεις κάθε μέρα στα σκοτεινά τους μάτια. Είσαι αποδέκτης της αδιάφορης συμπεριφοράς και νερόβραστης νοοτροπίας τους. Έφτιαξες, όμως, την ουτοπία σου· όχι για να χάνεσαι μέσα της, αλλά για να βαδίζεις στη ζωή κάνοντας πράξη όσες πτυχές της θα μπορούσαν να βρουν εφαρμογή.
Και σίγουρα, οι περισσότερες ξεφεύγουν των δυνατοτήτων σου – δεν είσαι εξάλλου παρά ένας ρομαντικός ιδεαλιστής. Αν, όμως, είχαν έστω και λίγοι παραπάνω άνθρωποι όραμα όπως κι εσύ, ο κόσμος μας θα ήταν σίγουρα πιο ασφαλής, πιο προσδόκιμος και γενικά, θα ήταν πολλά περισσότερα από τη σημερινή του κατάληξη.
«Φαντάσου απλά» πες λοιπόν, όταν σε περιγελούν. «Φαντάσου έναν κόσμο χωρίς τρομοκρατία. Φαντάσου έναν κόσμο όπου η Παρασκευή και 13 Νοέμβρη του 2015 δεν επιβεβαίωσε ποτέ το μύθο της γρουσουζιάς. Δεν ήταν παρά μια μέρα κανονική. Για κάποιους ίσως αδιάφορη. Και δε θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη όλων ως άδικη κι αιματηρή. Γιατί δε βυθίστηκε ποτέ το Παρίσι σε πένθος. Δεν έσβησαν τα φώτα του Άιφελ σηματοδοτώντας τη νέα τάξη των πραγμάτων. Δεν έκλαψε εκείνο το βράδυ κανείς».
Πες το και τα υπόλοιπα, ίσως μια μέρα να ’ρθουν. Γιατί αν δεν ελπίζεις, τότε πραγματικά δεν ξέρω ποιο είναι τελικά το νόημα της ζωής.
Επιμέλεια Κειμένου Κωνσταντίνας Αρβανίτη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Κωνσταντίνα Αρβανίτη
