Φάση ψάχνεις τα γυαλιά σου παντού κι είναι πάνω στη μύτη σου. Φάση ψάχνεις τον άνθρωπο της ζωής σου κι ήταν πάντα κάτω απ’ αυτή. Το ‘χουμε συνήθειο να μη βλέπουμε μπροστά μας, είτε με τα μάτια, είτε με την καρδιά.
Έρχεται εκείνη η άγια ώρα που πιάνεις τη μύτη σου, συνειδητοποιείς κι ησυχάζεις.
Αυτός είναι ο άνθρωπός σου, εκεί κάτω απ’ τη μύτη σου τον είχες όλον αυτό τον καιρό, απλώς δεν έκανες να κοιτάξεις, γιατί φοβόσουν μην αλληθωρίσεις. Αλληλούια!
Είναι όμορφος μέσα-έξω, στη σωστή για ‘σένα αναλογία. Το επιβεβαίωσες ξανά και ξανά, αφού είχες την τύχη να παρακολουθείς την εξέλιξή του, τις επιλογές του, τις αντιδράσεις του. Όχι απ’ το πόστο του πρωταγωνιστή, μάλλον του υποβολέα. Τώρα, όμως, δε θες πια να βοηθάς όπου ξεχνάει τα λόγια του πάνω στη σκηνή, ενώ παίζει με άλλα παιδάκια· θες να σταθείς δίπλα του και να πείτε τα λόγια σας ο ένας στον άλλο κι η αυλαία να σας βρει χέρι-χέρι. «Κανένα πρόβλημα» σκέφτεσαι. Μπορεί να σου πήρε χρόνια να καταλάβεις ότι ο άνθρωπος αυτός βρισκόταν στη ζωή σου για κάποιο πολύ σπουδαιότερο λόγο, αλλά τώρα είσαι έτοιμος πια για το σπότλαιτ.
Πλοτ τουίστ! Οι άνθρωποι που έχουν το περιβόητο «πακέτο» μπορεί να μην το φωνάζουν στα παράθυρα, (όπως ο αγαπημενότατος Άδωνις) αλλά δε σημαίνει ότι περνούν απαρατήρητοι. Αντίθετα, το μεγαλύτερο και πιο καπάτσο ψάρι θα τους εντοπίσει ανάμεσα στο κοπάδι και θα τους τσιμπήσει, πριν προλάβει άλλος ανταγωνιστής να κουνήσει λέπι. Έτσι, ο άνθρωπος που αγνοούσες, αλλά ξάφνου σας έκανες εικόνα να μπλέκετε τα γερασμένα δαχτυλάκια σας καθισμένοι σε παγκάκι με ηλιοβασίλεμα, είναι σε σχέση. Το λέει και το φέισμπουκ. Δε λέω γάμο, γιατί με ή χωρίς τζίφρες η σχέση μπορεί να είναι εξίσου ουσιώδης, αλλά νιώθεις τι εννοώ.
Ο άνθρωπός «σου» περνάει καλά και δε σκοπεύει να βάλει άλλο ψάρι στη ζωή του, εκτός αν πρόκειται για κατοικίδιο.
Κατάρα!
Μουτζώνεις πρώτα τα μούτρα σου, γιατί εξαιτίας της στραβωμάρας σου βρίσκεσαι τώρα σ’ αυτή τη θέση. Μετά μουτζώνεις το σύμπαν, καθώς γνωστοί ευθυνόφοβοι είμαστε στην ανθρώπινη φυλή (πάντα δε φταίει το σύμπαν λίγο για όλα;). Στο τέλος βάζεις κάτω συναισθήματα και λογική, μήλα με πορτοκάλια κι αρχίζεις τους υπολογισμούς, για να βγάλεις ένα αποτέλεσμα. Εδώ σε θέλω, μάγκα μου.
Μεγάλη πόρτα θα διαβείς και δύο δρόμοι ανοίγονται μπροστά σου.
Απ’ τη μία πλευρά, έχεις την επιλογή να κάτσεις πίσω. Μη με φάτε, δεν το εννοώ σαν δειλή υποχώρηση, ουρά στα σκέλια. Πίσω από μια τέτοια απόφαση βρίσκονται αίτια πολύ αξιόλογα, για να ξέρετε.
Η απόφασή σου δείχνει ότι αγαπάς γνήσια, για ν’ αφήνεις έναν άνθρωπο. Αγάπη δε σημαίνει μόνο πόλεμος και διεκδίκηση. Αγάπη σημαίνει και να ξέρουμε να εντοπίζουμε αυτό που ο άλλος χρειάζεται. Ακόμα κι αν αυτό είναι η ζωή του απείραχτη, έτσι όπως την έχει οργανώσει χωρίς εμάς.
Ύστερα, δε γίνεσαι ένα εγωκεντρικό κάθαρμα, που φροντίζει μόνο τη δική του καρδούλα. Πόσες ζωές ετοιμάζεσαι να στήσεις στον τοίχο, μέτρησες;
Προσοχή, παιδιά μου, όταν εμπλέκονται και τρίτοι αθώοι. Δε δικαιολογείται η θυσία τους στ’ όνομα της αγάπης.
Έπειτα, δεν κάνουμε σχέδια για τη ζωή, εκείνη κάνει σχέδια για ‘μας. Συνεπώς, αν επρόκειτο να είσαι με το συγκεκριμένο άνθρωπο, θα ήσουν ήδη. Αφού δεν είσαι, πάει να πει πως άλλες είναι οι βουλές της. Κι αν τους πας κόντρα, φλερτάρεις επικίνδυνα με τον αστάθμητο παράγοντα· ποτέ δεν ξέρεις, αν κατορθώσεις να κάνεις δικό σου αυτό τον άνθρωπο, για πόσο θα κρατήσει. Κι αν δεν τραβήξει παραπάνω από δύο μήνες;
Δυσανάλογα μεγάλη φασαρία θα έχεις προκαλέσει για τόσο ασήμαντο αποτέλεσμα. Καμιά φορά το να σεβόμαστε τις ενδείξεις της ζωής και να παίζουμε συντηρητικά είναι η καλύτερη λύση.
Απ’ την άλλη πλευρά και για τους πιο ασυγκράτητους υπάρχει ο δρόμος της φωτιάς. Πρώτα θα φανερωθείς στον ενδιαφερόμενο. Μετά τ’ αποκαλυπτήρια προχωράς και καις τους ενδοιασμούς, τις αντιστάσεις του, το παρελθόν, τα άλλα σημαντικά πρόσωπα που στέκουν μεταξύ σας, τις αντιδράσεις του περιβάλλοντος. Μπορεί να κατέκαψες το τοπίο –που είναι εγκληματική συμπεριφορά– όμως τουλάχιστον δεν ξεκινάς να το τσιμεντώσεις, παρά να το καλλιεργήσεις καινούριο απ’ την αρχή.
Σταμπάρεις κάποιον ως τον εκλεκτό σου κι από εκείνη τη στιγμή και μετά είναι αδύνατο να τον αφήσεις σε ξένα χέρια. Μπορεί να θεωρούμε τον εαυτό μας ελλιπή, τη σχέση του άλλου πετυχημένη και το τρίτο πρόσωπο κλάσεις ανώτερο από μας, ωστόσο κανείς δεν μπορεί να φροντίζει καλύτερα έναν άνθρωπο εκτός απ’ το άλλο του μισό. Ακόμα κι αν τα ξένα χέρια είναι ικανότατα, τα δικά μας χέρια χαϊδεύουν καλύτερα, αγκαλιάζουν σωστότερα, προστατεύουν αποτελεσματικότερα εκείνον που κάνουμε επίκεντρο της ζωής μας.
Ακόμα, τα εμπόδια που χρειάζεται να υπερπηδήσουμε, για να φτάσουμε στον άνθρωπό μας, φαντάζουν ψιλοπράγματα. Ίσως θα πρέπει να βγάλουμε απ’ τη μέση άλλες σχέσεις, να κοντράρουμε τον κοινωνικό μας περίγυρο και να επανορθώσουμε για τον τόσο χαμένο χρόνο που μας πήρε μέχρι ν’ αναγνωρίσουμε τον αληθινό έρωτα της ζωής μας. Δύσκολα πράματα αυτά. Όμως θα τα κάνουμε όλα, γιατί έχουμε μεταλλαχθεί σε υπερ-ήρωες με σούπερ δύναμη το συναίσθημά μας. Νιώθουμε αήττητοι.
Στο τέλος, θα διεκδικήσουμε τον άλλο, γιατί αυτή είναι κι η μόνη επιλογή. Ξέρεις, τέτοια απόλυτα συναισθήματα έρχονται σπάνια. Γι’ αυτό είναι ανεκτίμητα, δεν μπαίνουν στη ζυγαριά για να ζυγίσουμε ποια είναι η καλύτερη επιλογή. Αυτό που τους πρέπει είναι να τα ζούμε σε κάθε περίπτωση κι υπό όποιες συνθήκες.
Πραγματικά δεν υπάρχει σωστός και λάθος δρόμος να διαλέξεις, αν βρεθείς σε τέτοιο δίλημμα. Καταπιέζεις την ανάγκη σου για έναν άνθρωπο, επειδή το συνειδητοποίησες καθυστερημένα κι εκείνος έχει φτιάξει άλλη ζωή ή διεκδικείς μέσα από μια ζόρικη διαδικασία με την ευχή για ένα τέλος καλό όλα καλά; Ό,τι κι αν επιλέξεις, εγώ μια καλή κουβέντα θα στην πω.
Αν κάτσεις πίσω, τιμή σου που σεβάστηκες τη ζωή του άλλου. Μπορεί τώρα να πονάς, όμως οι έρωτες, ανεκπλήρωτοι ή μη, μεταλλάσσονται με τα χρόνια σε κάτι πιο ήπιο κι ανώδυνο. Αν κάνεις το βήμα μπροστά, είσαι αξιοθαύμαστος για το θάρρος σου να ξέρεις τι θέλεις και να προσπαθείς γι’ αυτό. Αποφάσισε όπως νομίζεις, αρκεί να το κάνεις με την καρδιά.
Και τότε θα είναι το σωστό.
Συντάκτης: Μαίρη Ρήγα
