Κάθε συσκευασία μακαρόνια που αγοράζεις έχει πάνω οδηγίες μαγειρέματος. Τόσα λεπτά πρέπει να τα βράσεις, σε μπόλικο αλατισμένο νερό. Ανάλογα το μακαρόνι. Αν δεν είσαι προσεκτικός και δε σεβαστείς τις οδηγίες, το πιάτο δε θα τρώγεται. Σε κανένα δεν αρέσουν τα παραβρασμένα μακαρόνια. Θα ‘χεις μετατρέψει ένα πιάτο εγγυημένης επιτυχίας σε αποτυχία, πράγμα σχεδόν ακατόρθωτο για το συγκεκριμένο φαγητό.
Μην απατάσαι ότι οι σχέσεις είναι πολύ πιο σύνθετες απ’ αυτό. Άλλο που δεν το λέμε στους εαυτούς μας λόγω αυξημένης ευαισθησίας στην αλήθεια. Στην πραγματικότητα αρκεί απλώς ν’ ακολουθείς τις οδηγίες βρασμού του έρωτα που ζεις, ώστε να μην τον κάψεις. Ανάλογα τα μακαρόνι. Ανάλογα τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου κάθε φορά.
Άρα υπάρχει τελικά κάποιο χρονικό σημείο που έστω και το ξεπεράσεις, θα φας λαπά. Πόσο εύκολο είναι, όμως, να χρονομετρήσεις τον έρωτα; Πώς να τον εμπιστευτείς να σου πει ότι μέχρι εκεί φτάνει, απ’ τη στιγμή που σε τίποτα άλλο δεν είναι συνεπής; Τσογλάνι είναι, που θα κάνει τα πάντα, για να σου κρύψει τις συνήθειες και καταχρήσεις του, τα ποτά και τα τσιγάρα. Θα κάνει τα πάντα για να μη μάθεις τις αληθινές του προθέσεις, για να βαδίζεις τυφλός και προς την κατεύθυνση που εκείνος σου δείχνει. Κι άντε κι έφτασες στο επίμαχο σημείο. Μετά, λένε, σ’ αναλαμβάνει η αγάπη.
Η αγάπη σε κανακεύει, σε ησυχάζει απ’ τις παλαβομάρες του άλλου, του απροσάρμοστου, σου μαγειρεύει και κανένα φαγητό να καρδαμώσεις, που έχεις ξεχάσει να τρως και να κοιμάσαι τόσον καιρό.
Ωστόσο, ο έρωτας δεν είναι ζάχαρη να σου τελειώσει, να χτυπάς στο γείτονα για μια κουταλιά για τον καφέ σου. Δεν ξεμένεις απ’ τη μια μέρα στην άλλη. Επομένως, γιατί να μην έχεις λίγο απ’ όλα; Αυτό δε σε καθιστά πλεονέκτη, αλλά ικανό. Ικανό να διαχειρίζεσαι δύο ευτυχίες ταυτόχρονες. Να ξελιγώνεσαι όλη μέρα απ’ τον έρωτα και το βράδυ να ‘ρχεται η αγάπη να σε στήσει στα πόδια σου.
Μετά κι από ‘δω; Έχει κι άλλο δρόμο να πας, αφού προσπεράσεις «το σημείο»; Φαντάζεσαι πινακίδες να σημαίνουν τα χιλιόμετρα, φαντάζεσαι στροφές κάθε λίγο, σε πιάνει ανακατωσούρα. Χωρίς τον πρώτο ενθουσιασμό φοβάσαι πώς θα μοιάζει η συνέχεια. Έχεις βάλει τον εαυτό σου σε μονόδρομο να οδηγεί και δε σ’ αρέσει ο περιορισμός, θες άπλα και λωρίδες ν’ αλλάζεις, διπλή κυκλοφορία να μπορείς να γυρίσεις προς τα πίσω. Είναι μονόδρομος η πορεία προς το ξενέρωμα;
Τότε είναι που κατεβάζεις το παράθυρο μέχρι κάτω, να μπει καινούριος αέρας, να καθαρίσει το κεφάλι σου. Πάνω εκεί θ’ ακούσεις ένα ζουζούνι που προσπερνά, μια φωνή να γελά πιο πέρα, μια μυρωδιά βασιλικού που τον ποτίζουν κι ευωδιάζει, θ’ απλώσεις ενστικτωδώς τα δάχτυλα να δυναμώσεις τη μουσική στο ράδιο.
Θ’ αρχίσει να περνάει το ζόρι κι ούτε που θα το καταλάβεις. Θα πάψει να σε νοιάζει κι ο μονόδρομος. Στο τέλος του θ’ αποφασίσεις, που θα βλέπεις τι πράγματι έχεις ν’ αντιμετωπίσεις. Αν είναι τοίχος, θα κατέβεις και θα περπατήσεις απ’ την άλλη. Αν είναι κι άλλος δρόμος, θα τον συνεχίσεις όπως πριν.
Αν υπάρχει σημείο, αν θα το προσπεράσεις, αν θα στρίψεις πιο πριν, αν θα μείνεις να μάθεις τι έχει στη συνέχεια, λίγο νόημα έχει να τα ξέρεις εκ των προτέρων. Κι εμείς που τα λέμε τώρα, κουβέντα να γίνεται, δηλαδή. Κι αν η κουβέντα σε παρασύρει κι αν συνηθίζεις να λες πολλά, ρίχνε και στο ρολόι καμιά ματιά, μην ξεχαστείς με τα λόγια, έχεις και το φαΐ στη φωτιά.
Επιμέλεια Κειμένου Μαίρης Ρήγα: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μαίρη Ρήγα
