Κάποτε βρέθηκα σ’ ένα αμάξι κι ήμαστε τρία πουλάκια. Είχε βγάλει τα πρώτα κρυάκια κι εγώ η κοκόνα είχα ανεβάσει παράθυρο, χωρίς ωστόσο αυτό να μ’ εμποδίζει να τιτιβίζω ενθουσιωδώς για την έλευση του φθινοπώρου. Με το διπλανό πουλάκι τα βρήκαμε στις εποχές, οπότε παίζαμε χαρούμενα στο κλαδάκι μας. Ο πισινός επέμενε ότι σαν το καλοκαίρι δε βρίσκεις. Αφού ήθελε να διαφωνεί, του αξίζει λοιπόν, ο χαρακτηρισμός «πισινός» με όποιο συνειρμό αυτός προκαλεί. Δεν ασχολήθηκα παραπάνω· το αποτέλεσμα είναι ότι το φθινόπωρο νίκησε ακόμη μια φορά με την πλειοψηφία που του πρέπει.
Αν κάποιος θέλει να ξεκινήσει νέα δουλειά, είναι μια κατάλληλη εποχή μετά την αποσύνθεση του καλοκαιριού. Αν θέλει ν’ ανανεώσει το σπίτι του μ’ αφράτα χαλάκια, ριχτάρια και κεράκια με άρωμα βανίλια και μήλο. Αν θέλει να κάνει μια επένδυση, όπως μια μεγάλη τηλεόραση για σπιτίσιες χειμωνιάτικες προβολές με βουτυράτο ποπκόρν και χειροποίητη λεμονάδα. Αν θέλει να ξεκινήσει σπουδές. Αν θέλει να θέσει ένα στόχο, όπως να ξεκινήσει γυμναστήριο· αφήστε το καλοκαίρι και τη δήθεν σιλουέτα για την παραλία, κανείς δε χάνει κιλά με παγωτό, μπίρες και μεζεδάκι δίπλα στο κύμα.
Αν θέλει να ερωτευτεί.
Θες, δε θες, αν είναι να πάθεις έρωτα, έρχεται στον προορισμό σου με GPS ό,τι μέρα κι ό,τι εποχή κι αν είναι. Απλώς τα ζευγάρια πάντα περιμένουν το φθινόπωρο λίγο παραπάνω. Έστω υποσυνείδητα. Έστω κι αν δεν το παραδέχονται ούτε στον ίδιο τους τον εαυτό. Εμείς όμως ξέρουμε!
Πρώτα και πάνω απ’ όλα ο έρωτας το φθινόπωρο είναι πρακτικός. Ε τι; Περίμενες ρομαντικούρα; Βάστα και θα το γειώσω τελείως. Όλα τα ζευγαράκια του κόσμου θ’ αναφωνήσουν μαζί μου αλληλούια, με τη διαπίστωση ότι αυτή την εποχή κάνουν σεξ σαν άνθρωποι, βρε παιδί μου. Ούτε να ιδρώνεις, ούτε να γλιστράς. Ανεβαίνει η θερμοκρασία μέσα, πέφτει η θερμοκρασία έξω, ανοίγουν ένα παράθυρο και βουαλά έρχονται στα ίσα τους. Τέτοια μαγική ισορροπία μόνο τότε· κοτάς ν’ αφήσεις ανοιχτά το καταχείμωνο; Μπόνους ότι σταματούν να στήνουν αυτί οι γειτόνοι, αφού τα παράθυρα του υπόλοιπου κοσμάκη παραμένουν κλειστά. Εκτός αν επιδίδονται σε αντίστοιχες αθλοπαιδιές κι άλλοι, οπότε εκεί μιλάμε για γειτονική αλληλεγγύη του τύπου συναντιόμαστε στο ασανσέρ και μόνο εγώ κι εσύ ξέρουμε, σχεδόν ομερτά.
Αλλά μην αφήσω παραπονεμένες τις ρομαντικές ψυχές, σας πονάει η καρδούλα μου. Ξέρεις που λένε πως όταν ερωτευόμαστε, οι αισθήσεις οξύνονται; Τα αντιλαμβανόμαστε όλα πιο έντονα, ο κόσμος αποκτά πρωτόγνωρες λεπτομέρειες και το φθινόπωρο είναι γεμάτο από εκπληκτικές τέτοιες. Η μυρωδιά από νωπή φύση να τρυπώνει απ’ το μισάνοιχτο παντζούρι νωρίς το πρωί· απ’ τις σπάνιες φορές που η πόλη μυρίζει εξοχή. Μια ακτίνα ήλιου σκάει πάνω στο μάγουλό του· την καλοδέχεται, καθώς έκανε αγώνα να περάσει μέσα απ’ τη συννεφιά, μέσα απ’ την υγρή ατμόσφαιρα, μέσα απ’ τις γρίλιες, μέχρι να φτάσει να βρει δέρμα να χαϊδέψει. Τεντώνεται σαν αγουροξυπνημένος γάτος και σηκώνεται να της φτιάξει καφέ. Οι καβουρδισμένοι κόκκοι ανθίζουν ευωδιές, μόλις τους ποτίσει ζεστό νεράκι. Εκείνη τον πλησιάζει από πίσω και τα λουσμένα της μαλλιά του μουσκεύουν την πλάτη. Ανατριχιάζει. Το φθινόπωρο τα έχει αυτά. Της βάζει στα χέρια τη ζεστή κούπα καφέ με γάλα, όπως της αρέσει και της σκάει ένα φιλί με γεύση μέλι και κανέλα.
Βροχή! Πού την πας τη βροχή; Υπάρχουν μερικοί πολύ κακοί άνθρωποι εκεί έξω, που εμάς τους λάτρεις της θα ήθελαν να μας κοπανήσουν, όταν ενθουσιαζόμαστε τόσο μαζί της. Δες όμως, τώρα: Είσαι σπίτι και σκάει μπόρα. Πάρε δύο καρέκλες, βγες στο μπαλκόνι, κατέβασε την τέντα και κάτσε με γυμνές πατούσες στα κάγκελα. Προστατευμένοι απ’ την κουρτίνα της βροχής, είστε ταυτόχρονα μέσα κι έξω απ’ αυτή. Η στιγμή χαρακτηρίζεται από μια παράξενη ιδιωτικότητα. Τα μπουμπουνητά είναι δυνατά κι ο κρότος την ταράζει· αξιοποίησε την ευκαιρία που σου ρίχνει στην ποδιά το φθινόπωρο και σφίξε την στην αγκαλιά σου. Φίλησέ της τα μαλλιά, ζέστανέ της τα γυμνά χέρια, ψιθύρισέ της στ’ αυτί για να την αποσπάσεις απ’ το φόβο της. Κάνε τη να σ’ ερωτευτεί λίγο ακόμα. Νομίζεις η αδυναμία που εκδηλώνει εκείνη τη στιγμή στην αγκαλιά σου δεν είναι κομματάκι σκηνοθετημένη επίσης;
Αυτό που λατρεύω δίχως όρια, όμως, σ’ αυτή την εποχή είναι οι υφές. Ξηγιέμαι. Κυκλοφορείς ακόμα στο σπίτι με σορτσάκι, μποξεράκι, βρακί. Αλλά κρυώνεις κιόλας. Είναι αυτή η περίεργη μετάβαση στην γκαρνταρόμπα που δεν ξέρεις πώς να διαχειριστείς. Χώνεσαι λοιπόν, κάτω από μια μαλλιαρή κουβέρτα καναπέ με το αμόρε αγκαζέ κι η αίσθηση του υφάσματος στα γυμνά πόδια είναι οργασμός. Ξαπλώνεις το βράδυ μ’ ένα μακό μπλουζάκι μόνο και κουκουλώνεσαι μέχρι τις ρίζες των μαλλιών σου με τη φλις. Φυτεύεσαι στην αγκαλιά του άλλου και γουργουρίζεις με τη ζεστή ανάσα του στο δέρμα σου και τα χάδια του να περιδιαβαίνουν κάτω απ’ την μπλούζα και κατάσαρκα στην πλάτη σου. Ας μην ανοίξουμε το κεφάλαιο ζακέτα με προβάτινη επένδυση. Ειδικά όταν περπατάς με τον άλλο στην ψυχρούλα και χώνει χέρι στην τσέπη σου να πιάσει το δικό σου.
Και φτάνουμε στις βόλτες. Μπορεί να μεγαλώνει πλέον ο βαθμός δυσκολίας· όταν δε βρέχει, θα κάνει κρύο κι όταν δεν κάνει κρύο, θα έχει υγρασία και φριζάρει τραγικά το μαλλί, ω θεοί! Ωστόσο, το φθινόπωρο είναι η πιο κινηματογραφική εποχή του χρόνου. Ναι, έχει όλα τα κλισέ, απ’ τα πεσμένα κρατσανιστά φύλλα μέχρι το στρίμωγμα κάτω από ομπρέλες κι υπόστεγα ώσπου να κόψει η βροχή. Όμως, πείτε μου με το χέρι στην καρδιά, δεν είναι σαν ν’ ακούτε το σάουντρακ του «Chocolat» κάθε που σουλατσάρετε σε βρεγμένα πεζοδρόμια, κάτω απ’ τα αχνά φώτα του δήμου, μπροστά από μια βιτρίνα ζαχαροπλαστείου που μυρίζει μπισκότα πορτοκαλιού;
Το φθινόπωρο οι μετοχές του έρωτα ανεβαίνουν. Όποιος το αρνείται, να το δηλώσει τώρα, να ξέρουμε να μην τον κάνουμε παρέα. Και να σου πω και κάτι; Καλύτερα. Περισσότερο φθινόπωρο, βροχή κι έρωτας για ‘μας!
Συντάκτης: Μαίρη Ρήγα
