Αγαπητά μου παιδιά, σήμερα θα μαγειρέψουμε μια φανταστική πανεύκολη χυλόπιτα! Η συνταγή μας έχει μόνο τρία υλικά: Ένα αγοράκι, ένα κοριτσάκι κι ένα κιλό απόρριψη, που την προσθέτουμε σταδιακά, γιατί το μίγμα μπορεί να μην την πάρει όλη. Αφήνουμε για λίγη ώρα στο ψυγείο να ξεκουραστεί, γιατί γνωστό τοις πάσι ότι κρύα είναι απολαυστικότερη. Στο τέλος, σερβίρουμε από ένα κομμάτι σ’ όλους, γιατί κανείς δεν έχει υπάρξει που να μην την έχει δοκιμάσει τουλάχιστον μία φορά στη ζωή του. Σας λέω, είναι πανεύκολη κι όμως όλοι θα ζητάνε στο τέλος τη συνταγή. Τα πλήθη ενθουσιάζονται στην ιδέα της, ξεροκαταπίνουν (από λαχτάρα πάντα) και βάζουν τα κλάματα (από χαρά, τι άλλο;)
Την πρώτη σας φορά τη θυμάστε; Ωπ, το διέκρινα το μειδίαμα, μην προσπαθήσετε να μου κρυφτείτε! Η πρώτη φορά που δοκιμάσατε καφέ και πάθατε αποκάλυψη, η πρώτη φορά που μείνατε μόνοι στο δικό σας φοιτητικό διαμέρισμα, η πρώτη φορά που μαγειρέψατε παστίτσιο και πέτυχε. Η ζωή είναι γεμάτη από πρώτες φορές κι η μνήμη είναι μια ψυχαναγκαστικιά τύπισσα που τις μαζεύει σαν γραμματόσημα· τις φτύνει και τις κολλάει γύρω-γύρω στα τοιχώματα του μυαλού μας με αυστηρώς χρονολογική σειρά.
Η πρώτη φορά από κάθε τι δε διαφέρει ουσιαστικά σε τίποτα απ’ τις επόμενες. Έχει την ίδια μορφή και περιεχόμενο με κάθε επόμενη, μόνο που φέρνει τη ρετσινιά της πρωτάρας. Είναι εκείνη η αμήχανη στιγμή που δεν ξέρουμε τι να κάνουμε τα χέρια μας και τελικά τα βάζουμε στις τσέπες, γιατί δεν έχουμε προηγούμενη εμπειρία να ξέρουμε πώς να το διαχειριστούμε, κι αυτό γενικά μας ακινητοποιεί. Ως συνήθως η πρώτη φορά έχει λίγο ζόρι παραπάνω. Αργότερα βρίσκουμε τα πατήματά μας, πλέον έχουμε την απαιτούμενη τεχνογνωσία· κι όλα ξεκίνησαν από εκείνη την πρώτη στιγμή, που το μυαλό φυλάει στα θεμέλια της ύπαρξής μας.
Η πρώτη χυλόπιτα, λοιπόν! Η δική μου πρώτη εντοπίζεται, θα έλεγα, κάπου στα βάθη του νηπιαγωγείου, όταν έκανα πρόταση γάμου στον παιδικό μου έρωτα κι εκείνος δεν κούνησε ούτε βλέφαρο. Καλύτερα, βέβαια, καθώς ήταν κοντός κι εγώ από δίπλα σαν μαμά του. Αυτό ίσως δεν πιάνεται και πολύ, ίσως τώρα να διαμαρτύρεστε μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή που δε μοιράζομαι μια αυθεντική γερή χυλόπιτα μαζί σας, ίσως και να σκέφτεστε να συμπληρώσετε τη φόρμα επικοινωνίας μας με παράπονα προς το πρόσωπό μου… Γι’ αυτό, η πρώτη χυλόπιτα που ευχαριστήθηκα και με το παραπάνω, συνέβη πριν λίγα χρόνια στο πανεπιστήμιο.
Πάμε, θα δώσω πόνο. Τον γνώρισα σ’ ένα πάρτι, όπου κοιταζόμασταν για ώρες. Ήρθε να μου μιλήσει, όταν ήμαστε πια στην πόρτα για να φύγουμε. Τότε μου φάνηκε περιπετειώδης και ριψοκίνδυνος – περίμενε μέχρι την τελευταία στιγμή· τότε που αν του έδινα το τηλέφωνό μου, θα το έκανα επειδή πραγματικά το ήθελα, αφού χρόνο να με ψήσει δε θα ‘χε σ’ εκείνο το σημείο. Τώρα αναρωτιέμαι γιατί δεν πρόσεξα την ένδειξη του λιγοστού χρόνου που μου αφιέρωσε, ανάλογος του λιγοστού ενδιαφέροντός του προς εμένα. Βγήκαμε ραντεβού, μου άρεσε πολύ, μάλλον δεν του άρεσα αρκετά, δεν ξαναβγήκαμε ραντεβού. «Είσαι καλή κοπέλα, αλλά μου βγαίνει μόνο το φιλικό». Μα δεν πήγαμε ούτε ένα γήπεδο ούτε για γκόμενες, όπως κάνουν οι φίλοι. Έμεινα εγώ κι ο τίτλος τιμής μου, «η καλή κοπέλα». Η απόρριψη πήρε φόρα και μου έσκασε κουτουλιά σαν κατσίκι. Ζαλίστηκα απ’ τη σύγκρουση και για λίγο ξέχασα ποια είμαι. Ν’ αλλάξω εμφάνιση; Τι έκανα λάθος; Γιατί δε μ’ αγαπάει κανείς;
Μετά την πρώτη χυλόπιτα γκρεμίζεται το σύμπαν γύρω σου. Αμφισβητούμε όση αυτοπεποίθηση με κόπο έχουμε χτίσει. Φταίμε που δεν κάναμε τον άλλο να δει πόσο αξιαγάπητο εαυτό έχουμε. Απαραίτητη ολομέλεια της παρέας να πέσει πάνω απ’ τα συμβάντα κι ακολουθούν αναλύσεις σε βάθος. Περπατάμε στο δρόμο και σε κάθε βλέμμα που συναντάμε βλέπουμε την αναγνώριση – άπαντες διαβάζουν την ταμπέλα «χυλόπιτα» που έχουμε κρεμάσει στο λαιμό μας. Δεν αποχωριζόμαστε ποτέ αυτό το σπάνιο κόσμημα· ακόμα κι όταν έχει περάσει ο καιρός, το ξεκρεμάμε και το χώνουμε στην κωλότσεπη, για να βαραίνει =πάντα το βηματισμό μας.
Αυτήν την πρώτη απόρριψη την παίρνουμε πάντα πιο προσωπικά. Το άτομο που μας ενδιαφέρει επιλέγει να μη μας επιλέξει, αφού δε βρίσκει πάνω μας είτε την εμφάνιση είτε το χαρακτήρα που ψάχνει. Στέκουμε ανεπαρκείς με όλες τις ελλείψεις μας απέναντί του. Εδώ, για μένα, βρίσκεται το λάθος που κάνουμε όλοι, στην οπτική γωνία που υιοθετούμε. Η απόρριψη δεν είναι μια κατηγορία προς το πρόσωπό μας. Δε φταίω εγώ που εσύ φέρεις ορισμένα στάνταρ κι κριτήρια μες στο μυαλό σου. Δεν κάνω κάτι λάθος όταν δεν είμαι συμβατή με τα γούστα σου. Έχεις συγκεκριμένες προτιμήσεις στην εμφάνιση και διαλέγεις ορισμένους χαρακτήρες που θεωρείς ότι σου ταιριάζουν. Θεμιτό αλλά αποκλειστικά δικό σου θέμα. Είναι οι προσωπικές σου επιλογές, οι προσωπικές σου αξιολογήσεις κι αν εγώ δεν τους ταιριάζω, δεν έχω κάποιο κατασκευαστικό ελάττωμα που διορθώνεται. Επομένως, μένουμε κι οι δυο οι εαυτοί μας, οι ασύμβατοι μεταξύ τους κι απλώς συνεχίζουμε σε χωριστούς δρόμους.
Μην τη φοβάστε την πρώτη χυλόπιτα. Είναι όπως η πρώτη φορά που κάναμε ποδήλατο χωρίς βοηθητικές· αφού ξεπεράσαμε τις φοβίες μας, κάναμε τις καλύτερες βόλτες στις αλάνες. Γι’ αυτό, αγκαλιάστε την εμπειρία, βάλτε τη σε περίοπτη θέση στο άλμπουμ των στιγμών σας, αλλά στο τέλος κλείστε τη στο συρτάρι όπου κι ανήκει. Μετά βγείτε ξανά στις αλάνες να βρείτε καινούρια παιδάκια, καθώς το παιχνίδι δε σταματά ποτέ.
Με μια απορία θα μείνω μόνο: πώς στο καλό φτιάχνεται η χυλόπιτα, υπάρχει πράγματι ως φαγητό, και ποιας περιοχής είναι η παραδοσιακή λιχουδιά;
Συντάκτης: Μαίρη Ρήγα
