Μην είναι δυο, μην είναι τρεις
Μην είναι πέντε ή δέκα;
Μα πόσες ερωτεύεσαι φορές
Ωρέ γυναίκα;
Θα σας πω, πρώτον γιατί είμαι γυναίκα (άρα μες στις προδιαγραφές του ποιήματος) και δεύτερον γιατί εγώ το έγραψα. Ρωτάω κι απαντάω μόνη μου – Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει, άντε γεια μας!
Πόσοι έρωτες έρχονται, λοιπόν, στη ζωή μας κατά μέσο όρο και μέχρι πότε δεχόμεθα επισκέψεις; Θα μου πεις –και δικαίως- να προσδιορίσω τι σημαίνει έρωτας. Ποια έρευνα, ανάλυση, συζήτηση που σέβεται τον εαυτό της ξεκινάει χωρίς να έχει ορίσει πρώτα τις κεντρικές έννοιες; Όχι, κουκλίτσα μου, δε θα μπω εγώ σ’ αυτό το τριπάκι, να εξαντλήσω τις λέξεις μου σε φιλοσοφικές αναζητήσεις με μηδέν κατάληξη.
Οι απόψεις για τον έρωτα είναι όσες κι οι ερωτευμένοι και με την παράνοια που τους δέρνει άκρη δε βγάζεις. Γι’ αυτό θα εμπιστευτώ το ένστικτό σου, που όταν συναντάς τον έρωτα σε κάνει να παραδεχτείς «Αυτό είναι».
Είχα διαβάσει κάποτε ένα άρθρο για το πόσες φορές ερωτεύεται κάθε ζώδιο. Μόνο τη δική μου περίπτωση έχω συγκρατήσει πια (για μια εμπεριστατωμένη παρουσίαση παρακαλώ όπως απευθυνθείτε στην αρμόδια pillowfighter, Λέτα). Γύρω στις τρεις φορές ερωτεύεται, λοιπόν, το δικό μου το σινάφι κι ομολογώ ότι μου φάνηκε ικανοποιητικό και μέσα στην πραγματικότητα. Η πιο αξιόλογη, βέβαια, παρατήρηση που έκανα πάνω σ’ εκείνο το άρθρο ήταν ότι κάθε ζώδιο είχε διαφορετικό όριο στον έρωτα. Μεταφρασμένο αυτό στην πραγματική ζωή σημαίνει ότι καθένας είναι δεκτικός με τα δικά του μέτρα. Στατιστικά δε χωράνε και νομίζω αυτή είναι η πιο σωστή απάντηση. Εξάλλου, φαντάζεσαι ένα διάγραμμα έρωτα; Θα ξεκίναγε λίγο καμπύλη, μετά ευθεία, θα έπεφτε κομματάκι, μετά θ’ ανέβαινε κατακόρυφα, πιρουέτα, μπάσιμο και…καλάθι!
Έτσι, ενδεχομένως κάποιος να ερωτευτεί μία φορά στη ζωή του. Άποψη κινηματογραφική και τα μάλα ρομαντική. Άσε που ξεμπερδεύεις κιόλας, βρίσκεις αυτόν τον ένα και δε χρειάζεται να ξοδέψεις άλλη ενέργεια γι’ αυτό. Είναι παρηγοριά να σκέφτεσαι ότι υπάρχει εκεί έξω κάποιος μόνο για σένα. Βάζεις στόχο να τον ανακαλύψεις κι όταν πετύχεις, αράζεις κι απολαμβάνεις.
Ωστόσο, μέσα στη μοναδικότητά του αυτός ο έρωτας γίνεται άδικος. Ας υποθέσουμε ότι συμβαίνει στα πολύ νιάτα σου, όταν δεν είσαι σε θέση να τον διαχειριστείς και να τον εντάξεις στη ζωή σου. Το πιθανότερο είναι ότι στο τέλος θ’ αποχωρίσει. Αντιλαμβάνεσαι τι σημαίνει αυτό; Απλώνεται μπροστά σου μια ζωή ανέραστη, δεν έχει τίποτε άλλο να σου προσφέρει σ’ αυτό τον τομέα, καμία προοπτική. Το λες και τράτζικ. Ας υποθέσουμε αντίθετα ότι είναι γραφτό να σου συμβεί σε πιο ώριμη ηλικία. Μέχρι τότε το παίζεις Πηνελόπη για έναν Οδυσσέα και μάλιστα χωρίς γνωστή ταυτότητα;
Η φύση είναι πολύ πιο σοφή απ’ αυτό. Ο έρωτας είναι ο βασικός μηχανισμός με τον οποίο μας εξόπλισε για να σμίγουμε· θα έμπαζε από παντού, αν είχαμε μόνο μία ευκαιρία να τα καταφέρουμε. Αποτέλεσμα; Σε μια ανάστροφη πραγματικότητα η καρέτα-καρέτα θα είχε ανακηρύξει το ανθρώπινο είδος υπό εξαφάνιση. Επομένως, μας είναι αναγκαίες οι περισσότερες ευκαιρίες· είναι άδικο να ζούμε μια ζωή στη στέρηση επειδή έτυχε να είναι είτε πολύ νωρίς είτε πολύ αργά.
Βέβαια, μη φτάσουμε και στο άλλο άκρο, με δέκα ανθρώπους κάναμε σχέση και με τους δέκα ήταν έρωτας. Αν ήταν τσίχλα ο έρωτας για να κάνουμε φούσκες, φύσα-φύσα κάποτε θα έσκαγε. Δεν έχει απεριόριστη ελαστικότητα.
Τρεις-τέσσερις είναι ένας καλός μέσος όρος. Θα μπορούσε κάποιος ν’ αντιτάξει ότι δεν πρόκειται για το ίδιο συναίσθημα στα δεκαπέντε, στα τριάντα και στα εξήντα. Στα δεκαπέντε μας κινητοποιεί το πάθος, το σώμα, ο ενθουσιασμός. Στα τριάντα αναζητούμε στήριγμα για το υπόλοιπο ζωής και δημιουργία οικογένειας. Στα εξήντα κυριαρχεί η ανάγκη για συντροφικότητα. Πάντως, εμένα έρωτες μου φαίνονται και οι τρεις – χρονικά δίχως όριο, υπό διαφορετικές συνθήκες και με διαφορετικές αναλογίες συστατικών.
Ο έρωτας είναι βιβλίο από μόνος του. Έχει πολλά διακριτά κεφάλαια, όλα μέσα στην ύλη, εξίσου sos: επιθυμία, αγάπη, σπίθα, φιλία, συντροφικότητα, πάθος. Μια σχέση με περισσότερη φιλία και συντροφικότητα δεν καθίσταται λιγότερο έρωτας από μια άλλη με φλόγα και πάθος. Άλλωστε, η ικανότητα να ερωτευόμαστε είναι έμφυτη κι ενστικτώδης. Δε διδάσκεται, αλλά τη νιώθουμε να ξυπνάει, από πολύ νωρίς μάλιστα στη διάρκεια της ζωής μας. Έπειτα, δεν ξεχνιέται ποτέ – ξεχνάς πώς ν’ αναπνέεις ακόμα κι αν πιάσεις τα ογδόντα;
Το να διατυμπανίζεις ότι ο έρωτας αρχίζει και τελειώνει σ’ ένα συγκεκριμένο πρόσωπο παραείναι εξιδανικευμένο. Παρ’ όλες τις θεωρίες για ύπαρξη ζωής σ’ άλλους πλανήτες, επιμένεις ότι σ’ ολόκληρο γαλαξία υπάρχει ένας και μοναδικός αληθινός έρωτας; Υπάρχουν περισσότεροι κι όλοι βρίσκονται κάπου εκεί έξω περιμένοντας να τους ανακαλύψεις.
Στο μεγαλύτερο ποσοστό η τύχη καθορίζει πότε θα συμβεί και πόσες φορές. Ωστόσο, αν δε βγάλεις κι εσύ τον εαυτό σου προς τα έξω με αναμμένο το σήμα «διαθέσιμο», προκοπή δε θα δεις και κανένα χέρι δε θα σηκωθεί στο δρόμο φωνάζοντας «ταξί!». Φόρα, λοιπόν, τη διαγαλαξιακή στολή σου -ένα κόκκινο κραγιόν σαν κοριτσάκι, λίγο άρωμα σαν αγοράκι- και βγες ν’ αναζητήσεις την περιπέτεια.
Στο άπειρο κι ακόμα παραπέρα!
Συντάκτης: Μαίρη Ρήγα
