Αιωνιότητα. Μου έρχεται στο μυαλό ένας κυριούλης με άσπρη χιλιομετρική γενειάδα κι άρωμα από πίπα και κολόνια λεμόνι. Τι άλλο; Εκείνα τα παμπάλαια πεύκα, που ξαπλώνεις στη ρίζα τους ν’ ακούσεις τα τζιτζίκια κι όταν σηκώνεσαι να φύγεις, τα μαλλιά σου μυρίζουν πευκοβελόνες και τα δάχτυλα κολλάνε απ’ το ρετσίνι. Επίσης, για έναν περίεργο λόγο, η ωραία κοιμωμένη – το αρχικό πλάνο ήταν να ξεραθεί για μια εκατοστή χρόνια, άσχετα που ο πρίγκιπας το αλάνι έκανε τα δικά του (και πότε συνεννοούμασταν με τους άντρες, που άλλα τους λες κι άλλα κάνουν;)
Δεν είναι τυχαίο που όλα είναι λίγο παραμυθένια με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Ξέρεις τι άλλο ταιριάζει στη λίστα; Τα ζευγάρια εκείνα που για κανένα λόγο δεν πιστεύεις ότι θα χωρίσουν, το πάνε για πάντα. Είναι κάπως παραμύθι η φάση. Όχι με την έννοια ότι πρόκειται για ένα καλοστημένο ψέμα, αλλά ότι αυτές οι σχέσεις φέρουν και μερική μαγεία μέσα τους. Απαιτούν κότσια και γι’ αυτό είναι ξεχωριστές.
Τα αιώνια ζευγάρια είναι ο ορισμός της αυτοπεποίθησης. Αν δεν το πιστεύεις το για πάντα, θα σου φτουρήσει μία μέρα. Είναι μαζί επειδή το νιώθουν σωστό κι είναι μια σιγουριά που πηγάζει από μέσα τους κι όχι απ’ την επιβεβαίωση του περίγυρου. Δεν είναι πρόκληση; Όταν έχουμε γίνει τόσο επιρρεπείς κι ικανοί στο να μειώνουμε τον εαυτό και τις επιλογές μας κι αναρωτιόμαστε αν ζούμε αυτό που μας αξίζει μέχρι να μας καθησυχάσει ο φίλος, ο γονιός, ο περιπτεράς – ποτέ όμως ο ίδιος μας ο εαυτός.
Τα ζευγάρια του για πάντα είναι ξεχωριστά και λόγω της αίσθησης ασφάλειας που προκαλούν. Τα θέλουμε για παρέα, θέλουμε να κανονίζουμε διακοπές μαζί τους, θέλουμε να μας καλούν σπίτι τους. Η συνέχειά τους μέσα στο χρόνο δημιουργεί ένα περιβάλλον σταθερό. Ξέρεις ότι δε θα σε κρεμάσουν πέντε λεπτά πριν βγεις απ’ το σπίτι, γιατί τηλεφώνησε αιφνιδίως το γκομενάκι που έχουν καψουρευτεί. Δε θα φεύγει το καράβι κι εσύ θα έχεις κρεμαστεί πάνω στον μούτσο να καθυστερήσει λίγο ακόμα το κλείσιμο της πόρτας, γιατί μπήκε ένα ρακούν και τους έκλεψε το ξυπνητήρι. Στο σπίτι τους τρως νόστιμα και μαμαδίστικα με προαιρετικό χτύπημα για ρέψιμο στο τέλος.
Ύστερα, τα διαπνέει μια αρμονία. Απ’ αυτές που συντονίζουν τις κινήσεις και κάνουν τον ένα να συμπληρώνει την κουβέντα του άλλου (ας αφήσουμε εκτός τα κοινά προφίλ, είναι hard limit και για ‘μένα). Κάποιοι το θεωρούν γελοίο σκηνικό. Εδώ κερδίζεται το στοίχημα όμως· πώς γίνεσαι φυσική συνέχεια του ανθρώπου σου χωρίς να χάσεις την αυτοτέλεια και τον αυτοσεβασμό σου;
Οι σχέσεις που δεν τελειώνουν ποτέ διακρίνονται και για έναν ακόμη λόγο: Eίναι επένδυση. Και δεν είναι τόσο υπολογιστικό όσο ακούγεται. Βάζουμε συναίσθημα, χρόνο, αφοσίωση κι όλα αυτά χωρίς επιτόκια κι ανταπόδοση. Σε βάθος χρόνου ανταμειβόμαστε μ’ ένα δέσιμο δίχως προηγούμενο. Ενώ εκείνοι που αλλάζουν συντρόφους βολεύονται σε μια επιφάνεια, τα ζευγάρια που αντέχουν, κάνουν βόλτα σε πολύχρωμα κοράλλια και χαμένους θησαυρούς. Κι απολαμβάνουν αυτό το προνόμιο ακριβώς επειδή έχουν παλέψει· κι αυτοί άνθρωποι ανάποδοι κι ελαττωματικοί είναι, απλώς διαλλακτικοί κι υπομονετικοί. Μέσα απ’ αυτή τη διαδικασία κερδίζουν τη γνώση του άλλου· γνώση τόσο βαθιά και διεξοδική που είναι σαν ν’ αποκτάς έναν δεύτερο εαυτό στο σώμα άλλου ανθρώπου.
Ωραία όλα αυτά, αλλά να πω την αμαρτία μου, εμένα η αιωνιότητα με φρικάρει. Να είμαι με τον ίδιο άνθρωπο από τώρα και για τόσα χρόνια, όσα δε χωράνε καν στα δάχτυλα των δύο μου χεριών; Δεν το νομίζω. Χρειάζομαι έναν στόχο, ένα deadline, αλλιώς δεν αποδίδω. Εξάλλου, είμαι μικρή ακόμα, καρντιά μου. Ακόμα μεγαλώνω. Κι είναι κάτι που θέλω να κάνω μόνη μου, όχι μέσα από ‘σένα. Να βαίνουν οι ζωές μας παράλληλα, το δέχομαι. Όχι όμως να είσαι η ζωή μου. Να πέφτω και να σηκώνομαι είναι κάτι που πρέπει να μάθω μόνη μου· εσύ ας είσαι δίπλα να μου χαϊδεύεις τα μαλλιά, καθώς θα καθαρίζω το αίμα απ’ τα γόνατά μου.
Μετά κάνω πέρα την ανασφάλεια, τα κόμπλεξ και μετριάζω τον υπέρογκο εγωισμό μου. Και τι συνειδητοποιώ; Ότι τελικά ίσως και να μ’ αρέσει η ιδέα να γνωρίσω εκείνον που δε θα μπορώ να βρω λόγο να τον χωρίσω. Ίσως τελικά και να ζηλεύω τα ζευγάρια που το έχουν πετύχει. Ίσως τελικά όλοι να τα ζηλεύουμε κατά βάθος, αφού έχουμε προσπεράσει την πρώτη αρνητική αντίδραση.
Λοιπόν, δεν ξέρω τι απ’ τα δύο είναι φύση μας και τι κοινωνική κατασκευή. Μπορεί να είμαστε εκ φύσεως πολυγαμικοί, ωστόσο για να συντηρούνται οι κοινωνίες και να μη γίνονται τα Σόδομα και Γόμορρα, κατασκευάσαμε το μοντέλο της μίας και μοναδικής σωστής σχέσης. Ή μπορεί συναισθηματικά να έχουμε ανάγκη από μια σταθερή σχέση, βαθιά κι ισόβια, ωστόσο επειδή διαπνεόμαστε από ισχυρά σαρκικά ένστικτα, κατασκευάσαμε το πρότυπο των θεμιτών πολλαπλών εμπειριών, για να τα δικαιολογήσουμε.
Αυτό που ξέρω, πάντως, είναι ότι όπως και να ‘χει πάμε κόντρα σε κάποια εσωτερική μας τάση. Αν μπαινοβγαίνουμε σε σχέσεις, φιμώνουμε τη φωνούλα που μας λέει ότι αναλωνόμαστε και ταλαιπωρούμε την ψυχούλα μας με τόσα on-off. Αν επιμείνουμε στη μία επιλογή συντρόφου για πάντα, μας σπρώχνει η ανάγκη να σπάσουμε τα δεσμά της αδράνειας.
Ωστόσο, να ξέρεις, εσύ εκεί έξω που ετοιμάζεσαι να μπεις στη ζωή μου για να μείνεις. Αν έρθεις, δε θα σε περιμένω με το ρολόι και μόλις πάει η ώρα δυο χρόνια κι έξι μήνες θα σου πω «σόρι, κουκλίτσε μου, τερμάτισε η αντίστροφη μέτρηση, έφυγες, πρέπει να σβήσω τ’ όνομά σου απ’ τη λίστα των εμπειριών μου».
Κάνε με να δω ότι είσαι αυτό που πάντα ήθελα κι εγώ θα δέσω τσιμεντόλιθο στις τάσεις φυγής μου και θα τις φουντάρω στη θάλασσα. Δείξε μου και θα καταλάβω. Και τότε θα ζήσουμε μαζί εις τους αιώνας των αιώνων, αμήν.
Συντάκτης: Μαίρη Ρήγα
