Τον γνωρίζεις τυχαία μια μέρα. Ταιριάζετε, συνεννοείστε, περνάτε καλά. Με τούτα και μ’ εκείνα ζείτε καιρό μαζί, που τον γεμίζετε με καλά και κακά, ό,τι φέρει κάθε φορά η ζωή στο καροτσάκι της. Όλα, όμως, τ’ αντιμετωπίζετε με λίγο καφέ ή λίγο τσίπουρο, μα πολύ γέλιο. Εκείνο το τρανταχτό των τρεις και τέσσερις ξημερώματα, που κάνει τον γείτονα ν’ αλλάζει πλευρό χαμογελώντας κι εκείνος ασυναίσθητα μες στον ύπνο του. Κι όλα αυτά από ένα απλό «παιδάκι, θες να γίνουμε φίλοι;»
Δε θέλει πολύ για να κάνεις έναν αγαπημένο φίλο. Φτάνει μόνο να κάτσει στη διπλανή καρέκλα. Απλά είναι τα πράγματα κι ας φτιάχνονται απ’ αυτά οι πιο σημαντικές δομές της ζωής μας. Κάποια στιγμή θα συμπέσει να γυρίσετε τα κεφάλια σας ταυτόχρονα και να κοιταχτείτε. Θα χαζογελάσετε κι εκεί θα συστηθείτε. Πιάνετε κουβέντα και καταλήγετε να έχετε το ίδιο αγαπημένο φαγητό, κοινό γούστο στις ταινίες, να διαφωνείτε στην πολιτική και να συμφωνείτε πού θα πιείτε τον επόμενο καφέ. Η πρακτική ισχύει για όλες τις ηλικίες. Κάπου διάβασα ότι σε κάποια φάση της ενήλικης ζωής σταματάμε να κάνουμε πια καινούριους φίλους κι έχουμε μόνο γνωριμίες. Πόσο ψέμα, αλήθεια; Αλήθεια, εσύ σταμάτησες ποτέ να βάζεις ανθρώπους στη ζωή σου;
Βγαίνετε. Και πίνετε. Καφέδες, σοκολάτες, κρασιά, κοκτέιλ. Και τρώτε. Σουβλάκι, πίτσα, ινδικό, γιαπωνέζικο. Και γλυκό στο τέλος, απ’ αυτά τα ωραία, τα σιροπιαστά με τις σοκολάτες και το μισόκιλο παγωτό βανίλια για όσους δεν τρώνε το καϊμάκι. Δίνετε ραντεβού σε πλατείες, περπατάτε όλη την πόλη απ’ τα στενά. Φυτεύετε τις συζητήσεις σας δεξιά κι αριστερά σαν αγριόχορτο στον τοίχο. Μετά ανεβαίνετε σε βράχους και φωτογραφίζετε την πόλη από κάτω. Όλος ο κόσμος στα πόδια σας κι εσείς χαζεύετε το φεγγάρι. Μιλάτε για αγόρια, μιλάτε για κορίτσια, μιλάτε για τη ζωή, το μέλλον, τη μόδα φέτος. Παίρνετε δώρα -ένα γενέθλιο, μια ορκωμοσία, μια νέα δουλειά.
Μια νέα ζωή. «Ξέρεις, θα φύγω. Προέκυψε αυτό το νέο, το συναρπαστικό και λέω να το κυνηγήσω, να δω πού θα με πάει.» Οι δρόμοι χωρίζουν καμιά φορά. Είναι τυχαίο. Μπρος και πίσω από μια κοινή πορεία υπάρχει από ένα σταυροδρόμι, της συνάντησης και του αποχωρισμού. Αρχίζεις να υπολογίζεις το υπόλοιπο που σας μένει μαζί. Γίνεσαι ενοχλητικό ρολόι με τόσο θόρυβο, που δεν μπορείς να κοιμηθείς το βράδυ αν βρίσκεται στο ίδιο δωμάτιο. Κι ενώ στην αρχή έλεγες ότι είναι αυτό που είναι κι ήσουν χαλαρά και κουλ με την τροπή αυτή των πραγμάτων, προς το τέλος πια βαραίνεις.
Πρόκειται για μια ενστικτώδη πρώτη αντίδραση. Φεύγει ένας φίλος. Τέρμα οι αυθόρμητοι καφέδες, οι μπαρότσαρκες βράδυ Σαββάτου, τα «Ρε συ, έχω ένα πρόβλημα, έχεις πέντε λεπτά;» «Έχω πέντε ώρες, τις θες;». Περνούσατε όμορφα, γαμώτο, θέλεις κι άλλο απ’ αυτό. Πρέπει να συνεχίσεις, όμως, χωρίς. Έτσι είναι οι χωρισμοί. Οι χωρισμοί θλίβουν.
Πόσο παράδοξα συναισθήματα προκαλούν οι πιο ευχάριστες στιγμές. Όσα κάποτε μας διασκέδαζαν, τώρα γίνονται αφορμή για μούτρα. Το παρελθόν μπαίνει σαν ακίδα στο δάχτυλο. Δε θα ‘πρεπε να το επιτρέπουμε αυτό. Ό,τι καλό μας συμβαίνει, μόνο καλό πρέπει να γεννάει. Τα όμορφα που ζήσαμε κάποτε αξίζουν μόνο γιορτή και πανηγύρι στο δρόμο.
Τους αποχωρισμούς με αγαπημένους φίλους πρέπει να τους γιορτάζουμε. Για όσα ζήσαμε μαζί και μας έφεραν μέχρι το σήμερα. Για όσα μας έκαναν να γελάσουμε μέχρι δακρύων στο τέλος μιας κακής μέρας. Για όσα μάθαμε μαζί. Για όσα περάσαμε. Για όσα ξεπεράσαμε. Όλα είναι λόγοι να νιώθουμε τυχεροί και να χαιρόμαστε που τα ζήσαμε και παραμένουν στη ζωή σαν αναμνήσεις.
Μην αφήσεις τις αναμνήσεις να σε κάνουν να νοσταλγήσεις. Δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω στο χρόνο που πέρασε. Δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω τον άνθρωπο που έφυγε. Δεν μπορείς να χαλάς εκ των υστέρων κάτι που πέρασες τόσο καιρό να το ζεις ωραία. Κι αν στεναχωριέσαι που τελείωσε πια, θα σου πω να χαλαρώσεις λίγο το κεφάλι σου, γιατί το παράκανες με τη δραματικότητα. Έτσι όπως φεύγουν οι άνθρωποι, έτσι ξαναγυρίζουν, για λίγες μέρες, για λίγες διακοπές, μια βόλτα. Δε χάνεσαι, αν δεν το επιδιώξεις.
Τους αποχωρισμούς με αγαπημένους φίλους πρέπει να τους γιορτάζεις. Κλείσε ένα απόγευμα της εβδομάδας σου, κλείσε ένα μαγαζί για την παρέα, κλείσε το κινητό και φτιάξτε άλλη μια ανάμνηση μαζί. Η φιλία είναι γιορτή. Οι αποχαιρετισμοί είναι πάρτι. Ας μην πούμε αντίο· ας πούμε ότι θα τα ξαναπούμε κι ας πιούμε σ’ αυτό!
Επιμέλεια Κειμένου Μαίρης Ρήγα: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Μαίρη Ρήγα
