Ενθουσιασμός, έρωτας ή εμμονή;

Συνηθίζουμε να λέμε «ερωτεύτηκα» αλλά υπάρχει ειδική σήμανση για να ξεχωρίσεις πότε κάποιος, είναι πολύ ενθουσιασμένος, ερωτευμένος ή τελικά έχει ακουμπήσει τα μπράτσα του στα όρια της εμμονής; Καμιά φορά οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ αυτών των συναισθημάτων μπλέκονται σαν κουβάρια από κλωστές κι είναι δύσκολο στην αρχή ειδικά, να κατανοήσουμε τι ακριβώς συμβαίνει. Από την άλλη μεριά πάλι, μπορεί να υπάρχουν ενδείξεις που φανερώνουν με έναν τρόπο αν πρόκειται για κάτι έντονο μα περαστικό, δυνατό αλλά με διάρκεια, ή μια αρρωστημένη συνθήκη.

Η εμμονή ίσως και να κρύβει μέσα της πολύ από τον εγωισμό μας ή και χαμηλή αυτοεκτίμηση. Όταν καταναλώνουμε ενέργεια και χρόνο από τη δική μας ζωή, προκειμένου να ξέρουμε ανά πάσα ώρα και στιγμή με τηλέφωνα και μηνύματα, για να νιώσουμε ασφαλείς τι κάνει το άτομο που μάς ενδιαφέρει. Όταν έχει τελειώσει ήδη η σχέση κι ελέγχουμε όπως μπορούμε την καθημερινότητά του. Όταν βλέπουμε τελικά πως δεν ταιριάζει στη δική μας ιδιοσυγκρασία και πιστεύουμε πως στην πορεία της σχέσης θα τον αλλάξουμε. Όταν νιώθουμε το αίσθημα της χαράς, της πληρότητας και της ικανοποίησης μόνο όταν μάς αφιερώνει τον χρόνο του. Όταν μας είναι δυσβάσταχτος κάθε αποχωρισμός και νιώθουμε πως η σχέση απειλείται από ό,τι κινείται γύρω μας γιατί το αίσθημα της ζήλιας είναι κυρίαρχο.Όταν δεν υπάρχει αμοιβαίο ενδιαφέρον ή δεν υφίσταται η σχέση παρά μόνο στο μυαλό μας και μεταφράζουμε διαφορετικά τον τρόπο που επικοινωνεί μ’ εμάς. Όταν προσπαθούμε να ικανοποιήσουμε τον άλλον και κάνουμε διαρκώς συμβιβασμούς εις βάρος μας.

Όλα αυτά μπορεί να συμβαίνουν πρώτη φορά, μπορεί και όχι. Ίσως να είναι ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο στις σχέσεις, που δημιουργούμε και με άλλες καταστάσεις στη ζωή μας. Όμως, αυτό δε λέγεται έρωτας, αλλά εμμονική ασχολία, ανασφάλεια κι εξάρτηση και κάθε μια από αυτές τις συμπεριφορές έχει μόνο καταστροφικές συνέπειες.

Στα πρώτα στάδια της σχέσης, λέμε συνήθως πως είμαστε πολύ ερωτευμένοι κι ωραιοποιούμε τις καταστάσεις γιατί κλέβει την καρδιά μας η εξωτερική εμφάνιση του άλλου ατόμου. Ίσως μάς μαγνητίζει ένα βλέμμα, τα όμορφα λόγια που ακούμε, ο τρόπος που μιλάει γενικά και κινείται. Δεν έχουμε την πολυτέλεια γιατί τα πράγματα κυλάνε γρήγορα ή δε θέλουμε να εστιάσουμε σε οποιοδήποτε άλλο χαρακτηριστικό της προσωπικότητας του άλλου γιατί στην πραγματικότητα δε μας ενδιαφέρει το μετά ή το μαζί. Ίσως άθελά μας να εθελοτυφλούμε, να εξιδανικεύουμε τον άνθρωπο που θεωρούμε έναν και μοναδικό γιατί μπορεί να έχουμε προσπεράσει ή να μην έχουμε εντοπίσει ακόμα κάτι που δε μας ταιριάζει.

Τι γίνεται όμως όταν αυτά τα συναισθήματα δεν έχουν διάρκεια παρά μόνο κάποιες μέρες, βδομάδες ή λίγους μήνες; Τι συμβαίνει αν το ενδιαφέρον του άλλου περιορίζεται στο εδώ και το τώρα, χωρίς να υπάρχει η παραμικρή σκέψη για το αύριο; Όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως τα υπολογίζαμε και στο πρώτο σκαμπανέβασμα της διάθεσης του άλλου προσγειωνόμαστε απότομα και αποχωρούμε; Όταν δεν υπάρχει έστω και ένα μικρό καβγαδάκι ή η παραμικρή ενόχληση που δηλώνει ενδιαφέρον; Ίσως αυτές οι μικρές η μεγάλες για άλλους λεπτομέρειες να κάνουν και τη διαφορά έτσι ώστε να μπορέσουμε να κατανοήσουμε αν πρόκειται για κάτι εφήμερο ή όχι. Όταν ένα από τα μοναδικά στοιχεία είναι η σωματική έλξη κι όχι η προσωπικότητα του άλλου, τότε πιθανόν να μιλάμε μόνο για έναν ενθουσιασμό.

Αν υποτεθεί πως ο ενθουσιασμός περιορίζεται σε μερικά βήματα, τότε στον έρωτα έχουμε ανέβει κάποια σκαλοπάτια ακόμη. Ο έρωτας φέρει μαζί του από τα πιο όμορφα συναισθήματα, μέχρι και τα πιο ακραία και ίσως γι’ αυτό να λένε οι έρευνες πως έχει μικρή διάρκεια. Χαρακτηρίζεται από ένταση, τρέλα, πάθος, έντονο ενδιαφέρον και ζήλια την οποία σπάνια διαχειριζόμαστε. Η έλλειψη του ύπνου είναι συχνή, μα η εξωτερική μας εμφάνιση δεν προδίδει την αϋπνία κι είναι στα καλύτερά της. Οι πεταλούδες στη καρδιά έχουν περισσότερη διάρκεια, ο κόμπος στο στομάχι είναι πιο έντονος, τα όνειρα δεν έχουν ούτε ώρα, ούτε στιγμή και γίνονται κρίκοι που ενώνονται μεταξύ τους μέχρι την επόμενη φορά που θα συναντηθούμε με το άλλο μας μισό.

Σε φυσιολογικές συνθήκες δε χάνουμε τον εαυτό μας, αλλά ίσως ξανά συστηνόμαστε, εφόσον ο έρωτας μάς αλλάζει, μάς δίνει έμπνευση, διάθεση, ζωτικότητα και δυνατότητες που μπορεί να μην είχαμε συνειδητοποιήσει πως έχουμε. Ίσως να τονίζεται παραπάνω η αυτοπεποίθησή μας και νιώθουμε πως και μαζί μα και χώρια μπορούμε να κατακτήσουμε τον κόσμο.

Μάλλον αυτό που αποκαλύπτει τελικά τι από όλα αυτά ισχύει είναι πόσο καλά γνωρίζουμε τον εαυτό μας, τις αδυναμίες, τα θέλω του, αλλά και τις μέχρι τώρα εμπειρίες που έχουμε αποκομίσει από τις σχέσεις. Συνήθως βέβαια ο απολογισμός γίνεται στο τέλος για να καταλήξουμε σε συμπεράσματα.