Το πόσο καλά ή όχι θα γνωρίσεις τον άνθρωπο που συναντάς τον τελευταίο καιρό κι αν αυτή η γνωριμία ευδοκιμήσει και κρατήσει μέσα στο χρόνο, θα το δείξει μόνο ο ίδιος ο χρόνος. Για να φτάσεις όμως στο σημείο να πεις «ταιριάζει μ’ μένα», «καταλαβαίνω τι τον πειράζει» ή «γνωρίζει τι με κάνει ευτυχισμένο» δεν θέλει κόπο. Αυτό που χρειάζεται από τις πρώτες κιόλας μέρες της γνωριμίας είναι, με τρόπο που δε θίγει κανέναν, να πεις και να δείξεις, χωρίς περιστροφές, δικαιολογίες και ψέματα, τόσο ποια είναι τα όριά σου, τι μπορεί να ξεπεράσει τις κόκκινες γραμμές σου, όσο κι αυτά που σε κάνουν χαρούμενο. Ο λόγος είναι για να μην υπάρχουν αργότερα παρατράγουδα και αισθανθεί κάποιος από τους δυο αδικημένος, απογοητευμένος και πως βρίσκεται αρκετό καιρό με τον λάθος άνθρωπο, στη λάθος σχέση.
Μπορεί να σκεφτόμαστε στην αρχή πως για να προχωρήσει η γνωριμία παρακάτω, πρέπει να θυσιαστούν οι επιθυμίες στο βωμό της αποδοχής κι έχει ο Θεός, ή να φοβόμαστε πως αν διαφωνήσουμε σε κάτι, το άλλο άτομο θα νιώσει άσχημα και μπορεί να μη θέλει να παραμείνει, αλλά μην ξεχνάς πως αν δυο γραμμές δεν έχουν σημείο τομής, θα είναι παράλληλες και δε θα συναντηθούν ποτέ. Όταν θέτω τα όριά μου λοιπόν και δε λέω σε όλα «Ναι», δε σημαίνει πως δείχνω έλλειψη σεβασμού κι αδιαφορώ προς το πρόσωπο του άλλου, ίσα ίσα που διευκολύνει τον τρόπο επικοινωνίας στην πορεία της σχέσης και τήν τοποθετεί σε μια συγκεκριμένη βάση.
Ακόμα και το «Όχι» λοιπόν, έχει νόημα κι ας μάς τρομάζει η λέξη επειδή δηλώνει άρνηση ή γιατί δεν έχουμε μάθει να τη λέμε συχνά. Σίγουρα κάθε αρχή είναι δύσκολη και χρειάζεται εξάσκηση, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ. Δεν πρέπει να σκεφτόμαστε πως μια άρνηση θα μάς βάλει αυτόματα στη διαδικασία της απολογίας- αν είμαστε σίγουροι για όσα ζητάμε ή απαντάμε. Δε χρειάζεται να είμαστε πάντα διαθέσιμοι, ειδικά τις ώρες ή τις μέρες που επιθυμεί μόνο το άλλο άτομο, αν όντως δεν έχουμε χρόνο κάνοντας υποχωρήσεις, συμβιβασμούς διαρκείς που αλλοιώνουν την προσωπικότητά μας. Δημιουργούμε έτσι την εντύπωση -κι όχι αδίκως- πως θα κινούνται όλα σύμφωνα με το δικό του μόνο πρόγραμμα, καθώς δεν προφέρουμε ποτέ και σε τίποτα αντίρρηση.
Άρα εξηγώ και ξεκαθαρίζω από την αρχή, χωρίς να χαρακτηρίζει τον λόγο μου η αυταρχικότητα κι η ένταση, πώς λειτουργώ στην καθημερινότητά μου, ποιες είναι οι συνήθειές μου, πώς μου αρέσει να περνάω τον ελεύθερό μου χρόνο. Ένα από τα πράγματα λοιπόν, που δεν εννοούνται, δεν έρχονται μόνα τους ή με τον καιρό, είναι τα προσωπικά όρια σε μια σχέση, όχι όμως με την αρνητική έννοια, αλλά με αυτήν που φανερώνει πως ξέρουμε ποιοι είμαστε και τι θέλουμε να έχουμε στη ζωή μας, για να είμαστε ικανοποιημένοι αρχικά εμείς με τον εαυτό μας. Θα μου πεις τώρα, πως χρειάζεται χρόνος για να αντιληφθούμε αν είμαστε στο σωστό σημείο κι εν μέρει δε θα διαφωνήσω μαζί σου. Αν σού φαίνεται όμως δύσκολο να θέσεις τα όριά σου στην αρχή, σκέψου πόσο πιο δύσκολο θα είναι να τα θέσεις στην πορεία, εφόσον κάποια πράγματα έχουν ήδη παγιωθεί.
Δε νομίζεις κι εσύ, πως όσο πιο ξεκάθαρος είσαι στις πρώτες κιόλας συζητήσεις, τόσο λιγότερες ίσως και να είναι οι πιθανότητες να νιώσεις αδικημένος μετά, λέγοντας πως σε εκμεταλλεύτηκαν; Ίσως να εκτιμηθεί περισσότερο ένα ξεκαθάρισμα που μπορεί να σοκάρει στην αρχή, παρά οι επιθυμίες που αρχίζουν να ξεθάβονται σιγά σιγά όταν η σχέση πάρει ένα δρόμο που τελικά δε σου αρέσει. Η ουσία άλλωστε, είναι να διατηρηθείτε μέσα στο χρόνο μαζί κι όχι να είναι κάποιος το θύμα, να χάσει τον εαυτό του και να ψάχνει αργότερα να τον βρει, γιατί το ήθελε κάποιος άλλος ή γιατί υπήρξαν πιο πολλές σιωπές παρά δηλώσεις.
Το σημαντικό είναι να παραμείνεις ο ίδιος άνθρωπος με αυτόν που ήσουν και πριν, να κάνεις πράγματα που έκανες και συνεχίζουν να σε ευχαριστούν χωρίς να βασανίζεσαι και να χάνεις την ελευθερία σου- το ίδιο κι ο άνθρωπός σου. Όταν ξεκαθαρίζεις τα πράγματα στην αρχή της σχέσης, είναι σαν να ρίχνεις προβολείς σε ένα γήπεδο γεμάτο κόσμο, πριν καν σκοτεινιάσει.
Συντάκτης: Μαίρη Περγάμαλη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
