Σύγχρονος Δον Κιχώτης όποιος τολμά να επιλέξει τον ρομαντισμό

Αν ο έρωτας δεν έχει λογική όπως συχνά λένε, τότε σίγουρα είναι απλά ένας τρελός όπως κι ο Δον Κιχώτης του Θερβάντες που ρίσκαρε το παρόν του για να πιάσει ένα όνειρο. Ο χαρακτήρας του συγγραφέα έχοντας για σημαία τα ιδανικά, ήταν ερωτευμένος με την ιδέα του έρωτα και ταυτόχρονα με την ίδια τη ζωή. Ίσως ακόμα και σήμερα, τέσσερις αιώνες μετά τη συγγραφή αυτού του σπουδαίου έργου, να αναρωτιούνται κάποιοι όταν βλέπουν ένα άτομο έξω από τα στερεότυπα της κανονικότητάς τους, κατά πόσο μπορεί να είναι εκτός εαυτού. Εκείνος όμως ίσως απλά να διαβάζει Δον Κιχώτη.

Άραγε υπάρχει κάπου εκεί έξω το σύμβολο του ρομαντισμού; Σε κάθε εποχή έχει υπάρξει το ζητούμενο μέσα σε θάλασσες ρεαλιστικότητας. Αλλά τελικά μπορούν να συμπλεύσουν αυτά τα δύο; Γιατί ρεαλιστής και ρομαντικός ταυτόχρονα είναι λίγο δύσκολο να καταφέρει κάποιος να είναι, αυτό μας λέει η λογική. Αν όμως κάνει λάθος;

Συνήθως μετά από ένα παράτολμο άλμα που κάναμε βασιζόμενοι στην αισιοδοξία μας αλλά που τελικά στέφθηκε με αποτυχία, επικρατεί η αίσθηση πως η ευφυΐα και η λογική είναι σημαντικότερη από τη συναισθηματική νοημοσύνη. Ο ρομαντικός ακούει έντονα τη λογική του αν νιώσει πως τα ένστικτά του τον πρόδωσαν. Όλοι την έχουμε άλλωστε μέσα μας απλώς δε φωνάζει σε όλους εξίσου δυνατά. Έρχεται όμως η στιγμή που παίρνει τα μεγάφωνα και μαζί τα ηνία του μυαλού. Και αντίστοιχα έρχονται στιγμές, όταν κυριαρχεί ο έρωτας κι η αγάπη, που η λογική αλυσοδένεται και είναι σχεδόν αδύνατο να δραπετεύσει.

Όσο κι αν αλλάζουν οι εποχές, όσο κι αν διαφέρει η ποιότητα ζωής από αιώνα σε αιώνα κι από άνθρωπο σε άνθρωπο, αυτό που ίσως δεν αλλάζει πολύ είναι τα ιδανικά για έναν καλύτερο κόσμο και για έναν έρωτα βγαλμένο από τα ομορφότερα βιβλία. Το τι είναι βέβαια αυτό το ιδανικό εξαρτάται από ποια σκοπιά θα το κοιτάξεις. Εξάλλου ποτέ ο έρωτας δεν είχε λογική και δεν ακολουθούσε πεπατημένη. Χαρακτηρίζεται από την ελευθερία κινήσεων και την άρνηση κάθε πρακτικότητας και κάθε εμποδίου που πάει κόντρα στα όσα αυτός ζητάει.

Συχνά οι ρομαντικοί, περιφρονούν τα όσα η κοινωνία επιβάλλει. Αποδέχονται τον καθένα γι’ αυτό ακριβώς που είναι, με όλα τα προτερήματα και τα ελαττώματά του. Συνεχίζουν να ονειρεύονται με τα μάτια κλειστά και πιστεύουν πως δεν είναι απαραίτητο να εκφράζονται οι άνθρωποι με λέξεις, γιατί το μέσα μας μπορεί να διαβιβάσει πολύ περισσότερα μηνύματα. Αν και αυτό ίσως να μην ταιριάζει σε όλους και πιθανόν να έχει καταστροφικές συνέπειες στην πορεία κάποιων σχέσεων ή ακόμη και να ακούγεται λιγάκι ουτοπικό, βασίζεται στο πρότυπο του έρωτα και της αληθινής αγάπης στα πλαίσια του ρομαντισμού.

Οι εραστές του παράλογου και οι λάτρεις του φανταστικού ίσως ωραιοποιούν και εξιδανικεύουν τις καταστάσεις που βιώνουν, έτσι γιατί απλά ο κόσμος γι’ αυτούς χωρίς αυτήν την παραμόρφωση θα φάνταζε πιο στεγνός, πιο ανούσιος και απόλυτα προβλέψιμος. Δεν ενδιαφέρονται για καλοσχηματισμένες νόρμες, στερεότυπα και καλά υπολογισμένα καλούπια. Δέχονται να ζήσουν κάθε στιγμή, ως άλλοι Δον Κιχώτες, έξω από πρέπει και χωρίς να προσπαθούν να επιβληθούν σε κανέναν ή να πείσουν πως εκείνοι είναι οι σωστοί. Ο ρομαντικός άνθρωπος υπήρχε και υπάρχει ανά τους αιώνες ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Όταν έρχεται στη ζωή κάποιου, έρχεται για να να προσφέρει ασφάλεια, να φροντίσει πληγές, να οικοδομήσει πάνω στην τρέλα γερά θεμέλια. Έχει αγνές προθέσεις και θέλει να δώσει στοργή παρά τα όσα προβλήματα. Απεχθάνεται την προδοσία, το ψέμα και την απάτη και είναι από την αρχή ξεκάθαρος για τα συναισθήματά του.

Είναι ο ρομαντισμός σημείο της εποχής μας; Ίσως ναι, ίσως όχι, ανάλογα την έννοια που του δίνουμε. Ανεξάρτητα όμως από αυτό, θα είναι πάντα αντικείμενο συζήτησης και μελέτης. Όσα εγχειρίδια κι αν διαβαστούν, ο έρωτας για τον καθένα ξεχωριστά λειτουργεί, εμπνέει και παρασύρει με διαφορετικό τρόπο, αλλά για όλους είναι η κινητήριος δύναμή μας και ίσως το πιο σημαντικό μας πεδίο δράσης.

Ένα είναι σίγουρο, κάθε φορά που η καρδιά φυγαδεύει τη λογική για χάρη ενός έρωτα, κάπου μέσα μας ξυπνάει ένας Δον Κιχώτης και μας χαρίζει το αίσθημα της απόλυτης ελευθερίας.