Το πεταχτό φιλί γίνεται βαρετό μόνο αν το αφήσουμε να γίνει

Υπάρχει κάτι που μπορεί σε έναν έρωτα να αντικαταστήσει λέξεις ή ακόμα και ολόκληρες προτάσεις, να καθησυχάσει από παράλογες σκέψεις ή να επιβεβαιώσει δικαιολογημένες ανησυχίες. Να ανεβάσει την αδρεναλίνη στα ύψη και να ενεργοποιήσει όλες τις αισθήσεις ταυτόχρονα, να σημάνει μια επανασύνδεση ή να επισφραγίσει ένα τέλος.

Τα φιλιά έχουν τη δύναμη να μας μεταφέρουν στα πιο όμορφα και στα πιο σκοτεινά σημεία. Να μας κινήσουν μόνα τους σε μονοπάτια που δεν επιλέξαμε. Ακόμα και τις πιο αμήχανες στιγμές, αυτές που έχουν ηλεκτριστεί πολύ από μια έντονη συζήτηση και εκείνες που τα λόγια αιωρούνται σαν μικρά κι ενοχλητικά σωματίδια σκόνης, ένα φιλί προσφέρει το καταφύγιο που ψάχναμε και υψώνει μόνο του τη λευκή σημαία κάνοντας κάθε αρνητική σκέψη να κάνει οικειοθελώς ένα βήμα πίσω.

Μια μίξη υγρασίας και θερμότητας, μια μίξη σωματικής και συναισθηματικής σύνδεσης. Συνδυασμός ικανός να καθορίσει την εξέλιξη μιας σχέσης. Στην ουσία όταν ενώνονται τα χείλη γίνεται ο πιο βαθύς και ειλικρινής βουβός διάλογος που μπορεί να υπάρξει. Διάλογος που μπορεί να ουρλιάξει συναισθήματα αγάπης κι έρωτα δίνοντας τα πιο πειστικά επιχειρήματα, ή μπορεί να εκθέσει παράπονα και προσδοκίες χρησιμοποιώντας λόγο που θα ζήλευαν και οι καλύτεροι συγγραφείς. Και όλα αυτά γιατί ενώ μπροστά στις κάμερες κάθε φιλί μοιάζει ένα σαν όλα τα άλλα, στο παρασκήνιο, στο σώμα και στο μυαλό δηλαδή, όλα αποκωδικοποιούνται. Στην αρχή κάθε σχέσης ακόμα και τα πεταχτά φιλιά είναι κάτι σαν τις πρώτες κλεφτές ματιές στο τρέιλερ της ταινίας μας και δηλώνουν παρουσία, ενδιαφέρον κι έρωτα. Τι συμβαίνει όμως όταν ξαφνικά τα πεταχτά φιλιά γίνονται ο κανόνας και το τρέιλερ καταλήγει να είναι η ταινία ολόκληρη; Και το πιο σημαντικό, αλλάζει η κατάσταση ή καταδικαζόμαστε σε εγκλωβισμό σε μια σχέση που μοιάζει να χάνει ενδιαφέρον και να μοιράζει υποψίες δεδομένου;

Είναι σχεδόν βέβαιο πως χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια και από τις δυο πλευρές μιας και δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές και ούτε έρχεται τίποτα από μόνο του. Τα υλικά της σχέσης αλλάζουν συνεχώς κι εμείς προσαρμοζόμαστε. Αλλιώς λειτουργούμε στην αρχή που έχουμε για βασικό υλικό την έλξη κι αλλιώς όταν κύριο συστατικό είναι οι κοινές εμπειρίες. Άλλωστε οι σχέσεις είναι ζωντανοί οργανισμοί, μεγαλώνουν κι αναπτύσσονται, για να διατηρηθούν λοιπόν ζεστοί δεν πρέπει να μπουν στον πάγο. Πρέπει να τροφοδοτούνται καθημερινά, όχι μια στο τόσο. Όταν ένα ζευγάρι έχει σταματήσει να ζητάει τα φιλιά τα λίγο πιο ερωτικά, εκείνα που προμηνύουν συνέχεια που θα ανεβάσει τους παλμούς στα ύψη, είναι επόμενο ότι απομακρύνεται όλο και πιο πολύ.

Η σωματική επαφή παίζει κι άλλους ρόλους πέρα από τα προφανή. Όταν έχει διάρκεια παραπάνω από λίγα δευτερόλεπτα, ακόμα κι όταν ξαπλώνει το ζευγάρι στο κρεβάτι για να κοιμηθεί κι ακουμπάει ασυναίσθητα ο ένας πάνω στον άλλον, οι χημικές ουσίες που απελευθερώνονται από τον εγκέφαλο μειώνουν το άγχος και ενισχύουν το συναίσθημα της αγάπης. Ο καλός λόγος, ο θαυμασμός, ο σεβασμός και το ενδιαφέρον για το πώς πήγε η μέρα ή η πρόταση για μια βόλτα, δηλώνουν τη σιωπηλή επιθυμία για μια νέα προσπάθεια. Μια καινούργια αρχή μέσα από τις παλιές συνήθειες. Από τα απλά και καθημερινά πράγματα που ένωσαν το ζευγάρι στην αρχή. Ακόμα λοιπόν και το βιαστικό φιλί για καλημέρα ή καληνύχτα, αν είναι ζεστό αποκτά βαθύ νόημα.

Σε μια σχέση τελικά ίσως βαρετό να γίνεται μόνο ό,τι εμείς επιτρέπουμε να γίνει. Εμείς είμαστε άλλωστε οι σκηνοθέτες, εμείς και οι πρωταγωνιστές. Έχει διαφορά το πεταχτό από το παθητικό, τόσο μεγάλη που αν την κατανοήσουμε μπορούμε να αγαπήσουμε ένα κομμάτι μιας σχέσης που για κάποιους δηλώνει απάθεια. Ίσως πάλι και όχι… δεν είμαστε ούτε όλοι ίδιοι ούτε φυσικά τέλειοι και οι σχέσεις πού και πού δε βγαίνουν από παραμύθια όπως με τόση αφέλεια θέλουμε να πιστεύουμε. Αν λοιπόν έρθει η στιγμή που τα φιλιά γίνουν βαρετά και εσύ θες να ερωτευτείτε ξανά με τον άνθρωπό σου το πιάνεις από εκεί που το αφήσατε δηλώνοντας την παρουσία σου με ένα φιλί, είτε είναι πεταχτό είτε όχι.