Γιατί περιμένεις να πάρεις ακριβώς ό, τι έδωσες;

Σίγουρα θέλουμε να δανειστούμε στιγμές από άλλους και να τις κάνουμε κοινές. Αυτή είναι ίσως η μεγαλύτερη δυσκολία: να κάνεις κοινές τις στιγμές με άλλους. Να τις μοιραστείς μαζί τους και να τους καλείς να δεχτούν κάποιες παραχωρήσεις.

Αλλά δεν μπορούν όλοι να δώσουν λίγο από τον χρόνο τους. Μπορεί να είμαστε εσωστρεφείς και να μη διαδίδουμε τα όσα συμβαίνουν στα ενδότερα. Δεν επιθυμούμε να εκθέτουμε τον εαυτό μας. Έχουμε τις κλειστές μας και θέλουμε ν’ απομονωθούμε σε πρώτο πλάνο. Αλλά δεν μπορείς πάντα να προβλέπεις τους άλλους ούτε να εκτιμήσεις την ψυχοσύνθεση κάποιου. Γι’ αυτό με την οποία αρνητική απάντηση μπορεί να νευριάσεις μαζί τους λόγω μεγάλης συχνότητας του φαινομένου αυτού.

Δεν έχουν ημερομηνία λήξης οι φάσεις του καθενός, ή τουλάχιστον δε φαίνεται. Το ίδιο ισχύει και για εμάς όμως. Δεν μπορεί να μας διαβάσει κάποιος. Είμαστε απρόβλεπτοι για κάποιους και σίγουρα δεν είμαστε πάντα διαθέσιμοι για άλλους. Οι παρεξηγήσεις είναι δεδομένες γιατί σε τέτοιες καταστάσεις η υπομονή είναι προαπαιτούμενη αλλά ποτέ δεδομένη. Αυτά για τους ανθρώπους που είναι δίπλα μας αλλά όχι διαθέσιμοι σε μεμονωμένες στιγμές μας.

Εναλλακτικές είναι οι περιπτώσεις εκείνων που πιστεύουμε ότι είναι δίπλα μας, αλλά πάντα απασχολημένοι. Τα αιτήματα έχουν μείνει αναπάντητα ή τουλάχιστον η ανταπόκριση είναι αρνητική πάντα, που η αναμονή καθίσταται περιττή. Δύσκολες είναι οι περιπτώσεις όταν πιστεύουμε ότι μπορούμε να εναποθέτουμε ελπίδες σε άλλους ώστε να τους εμπιστευόμαστε σκέψεις και ενδοιασμούς. Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι όλοι για όλα. Δεν μπορούν όλοι να βοηθήσουν ανά τις περιπτώσεις. Δεν μπορούν όλοι να βοηθήσουν στα πάντα. Δε θέλουν όλοι να βοηθήσουν. Δεν έχουν την επιθυμία να το κάνουν κι αυτό δεν είναι μεμπτό. Η ευθύνη είναι δική μας γιατί δείχνουμε εμπιστοσύνη σε ανθρώπους που βλέπουμε ότι δεν είμαστε το ίδιο γι’ αυτούς. Δυστυχώς, δε μοιράζονται τα συναισθήματά ισότιμα στις οποίες σχέσεις και δε δεσμεύονται όλοι το ίδιο με τον άλλον.

Το να δανειστείς από κάποιον μια στιγμή δεν του στοιχίζει τίποτα παραπάνω από λίγο χρόνο που μπορεί να στον δώσει απλόχερα, αν το θέλει. Τα θέλω για μια κοινή στιγμή απαιτούν θυσίες από τον χρόνο και ίσως και τη διάθεση του άλλου. Πάντα κερδίζεις όταν δανείζεις λίγο από τον χρόνο σου. Είτε κάνεις ξεκαθάρισμα με τους ευρύτερους κύκλους και συνειδητοποιείς ποιοι αξίζουν και ποιοι όχι, είτε δένεσαι με ανθρώπους. Δένεσαι αναπόφευκτα και χωρίς να κάνεις δεύτερες σκέψεις. Οι δεύτερες σκέψεις έχουν να κάνουν με γεγονότα που άλλοι δε μας έχουν αποδείξει ότι αξίζουν την εμπιστοσύνη μας.

Γι’ αυτό να το θυμάσαι δεν είναι όλοι για όλα και δεν μπορείς παρά να το δεχτείς αυτό. Άλλωστε αν δίναμε και παίρναμε όλοι ισάξια κι ακριβώς μετρημένα τα ίδια, δε θα υπήρχαν αποχρώσεις στις σχέσεις, παρά μόνο λογιστικά φύλλα μεγάλης ακρίβειας. Δεν είναι δυνατόν να σου δίνει κάποιος ακριβώς αυτό που θέλεις τη στιγμή που το θέλεις και είναι και λίγο αφελές να το ζητάς. Ίσως αν το καταλαβαίναμε αυτό να γλιτώναμε από πολύ παράπονο κι απωθημένα. Ίσως πάλι το ότι περιμένεις λα λάβεις, να αποτελεί ένα εξαιρετικό κίνητρο για να δώσεις. Ποιος ξέρει.