Όταν το feedback έρχεται μεν αλλά από λάθος άνθρωπο δε

Υπάρχουν πολλοί τρόποι αναπληροφόρησης που πραγματοποιούνται για τον καθένα από εμάς. Η δυνατότητα παροχής feedback συνήθως γίνεται από άτομα με σκοπό την ατομική βελτίωση και εξέλιξη του καθενός, είτε με επίσημο, είτε με ανεπίσημο τρόπο.

Μέσα από εταιρίες, το feedback υπάρχει ως κριτική στη δουλειά που καταλαμβάνει ο εκάστοτε εργαζόμενος και αποσκοπεί στη βελτίωση της επίδοσης και απόδοσής του. Όμως, υπάρχει ανταγωνισμός και η πίεση απόδοσης αυτού λειτουργεί, αρκετές φορές, ανασταλτικά ανάμεσα σε συνεργάτες σε επαγγελματικά πλαίσια. Βέβαια, κανείς δεν αμφισβητεί μέσα από τον ανταγωνισμό και την ευγενή άμιλλα μπορεί κανείς να προσπαθεί συνεχώς να βελτιώνεται και να κυνηγάει την επιτυχία χωρίς να στηρίζεται στην αποτυχία άλλων. Όταν υπάρχει προοπτική για νεότερους οι οποίοι κατέχουν καλύτερα τεχνογνωσία και διψούν για να φτάσουν ψηλότερα, σίγουρα κάποιες θέσεις τρίζουν.

Πολλοί προϊστάμενοι νιώθουν απειλή και ότι είναι θέμα χρόνου να αντικατασταθούν από υφιστάμενους. Έτσι, από τέτοιους ανθρώπους προέρχεται ένα feedback που στοχεύει σε λανθασμένα αποτελέσματα. Στόχος η παραμονή τους σε υψηλές θέσεις με κάθε κόστος πατώντας επί πτωμάτων. Αποσκοπώντας σε μια λανθασμένη αναπληροφόρηση, ο κάθε εργαζόμενος δεν μπορεί, είτε να εμπιστευτεί τον προϊστάμενό του, είτε να εξελιχθεί και πάντα θα κλονίζεται στα μάτια εργοδοτών στην ίδια εταιρία. Συνεπώς, είτε θα χρειαστεί να αλλάξει επαγγελματικό περιβάλλον, είτε, λόγω ανάγκης, θα πρέπει να υποστεί μια τέτοια συμπεριφορά και να μην αντιδρά για να κρατήσει τη δουλειά του.

Όμως, το ανεπίσημο feedback έρχεται και από ανθρώπους στο κοντινό μας περιβάλλον. Οι λάθος άνθρωποι δεν μπορούν να βρίσκονται μονάχα σε επαγγελματικά πλαίσια αλλά και σε οικογενειακά και φιλικά. Γονείς που δε δέχτηκαν να αφήσουν τα παιδιά τους να στοχεύσουν σε αντικείμενα που είχαν έφεση και φυσικό ταλέντο, που ήταν συνεπώς πολλά υποσχόμενα. Φίλοι οι οποίοι αναγνώριζαν την εξέλιξη δικών τους φίλων και υπήρξαν εμπλεκόμενοι σε συζητήσεις που τους καθιστούσαν κατώτερούς τους. Σχέσεις που ζήλεψαν συντρόφους που υπήρξαν ιδανικοί και που οι ίδιοι δεν έκαναν παραδοχές στον εαυτό τους για να γίνουν καλύτεροι.

Κάθε μέρα ζητάμε τη γνώμη ανθρώπων που εμπιστευόμαστε. Κάθε μέρα θέλουμε κάποιος να μας δίνει μια ώθηση να πιστέψουμε λίγο παραπάνω στον εαυτό μας. Η ιδιοτέλεια πίσω από τέτοιες συμπεριφορές περιβάλλει την ιδέα ότι κάποιος με προοπτικές δε θα πρέπει να ξεπεράσει το «εγώ» μας, επειδή εμείς δεν είμαστε σε διάθεση να ψαχτούμε, επειδή ίσως δεν έχουμε τις ευκαιρίες που έχουν άλλοι και θεωρούμε τον εαυτό μας καλύτερο.

Η γνώμη «μεντόρων», όπως χαρακτηρίζουμε κάποιους ανθρώπους στη ζωή μας είναι πολύτιμη, αλλά δεν συνειδητοποιούν όλοι τη βαρύτητα αυτού του όρου. Δεν είναι όλοι έτοιμοι γι’ αυτό κι ας τους αποκαλούμε έτσι εξιδανικεύοντάς τους στα μάτια μας.  Η μοναδική τροχοπέδη που έχει κάποιος είναι ίσως η εικόνα για τον εαυτό του, γι’ αυτό και πολλοί γινόμαστε επιθετικοί με άλλους που μπορεί να μας εκθειάζουν. Γιατί ίσως να το βλέπει κανείς σαν ψέμα. Η εικόνα για το κάθε «εγώ» συναρτάται με την εικόνα που έχουμε για εμάς σε σχέση με άλλους. Εάν δε μας αρκεί, δε θα κατανοήσουμε πώς γίνεται να αρκεί σε κάποιον άλλον στους κύκλους συναναστροφής μας.