Ό, τι μας άγγιξε δε φεύγει τόσο εύκολα από μέσα μας

Υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων που αναβιώνουν καταστάσεις, εμμένοντας σ’ αυτές, προσπαθώντας να ξεχάσουν. Στα πλαίσια αυτών των περιπτώσεων επιδιώκουμε να λύσουμε κάποια ερωτηματικά τα οποία μας διακατέχουν και δεν μπορέσαμε να πάρουμε απαντήσεις είτε από εγωισμό είτε από επιλογή άλλων.

Η εξάρτησή μας από άλλους είναι δεδομένη σε αντίστοιχες καταστάσεις. Δεν μπορείς να πιέσεις να πάρεις απαντήσεις. Μπορείς να το απαιτήσεις, μπορείς να εκφράσεις όλη την αλήθεια σου, αλλά δεν μπορείς να την εκμαιεύσεις πάντα από τον άλλον. Εξαρτάται και το υλικό του ανθρώπου, από τι αξίες είναι φτιαγμένος. Τα σενάρια πληθαίνουν στην προσπάθειά μας να ερμηνεύσουμε εξηγήσεις άλλων. Από τα πιο απλά μεταβαίνουμε στα πιο σύνθετα, χωρίς πολλές εξηγήσεις. Ο καθένας μπορεί να κρύψει μέρος της αλήθειας και να την προβάλλει ως μια αποκλειστικότητα, απλά για να μη χρειάζεται να δώσει εξηγήσεις. Έτσι, η αναπαραγωγή και η επανάληψη αποτελούν απόρροια της ανάγκης μας για αλήθεια.

Καταστάσεις που μας φορτίζουν συναισθηματικά βρίσκονται μόνιμα μέσα μας, αλλά είναι προσωρινές. Είναι προσωρινές γιατί ανά χρονικά διαστήματα τους χαρίζουμε άλλες υποστάσεις. Ανάλογα με τα ερεθίσματά μας ανά περιόδους βρίσκουμε λόγους να αναπαράγουμε στιγμές αλλά από διάφορες οπτικές γωνίες. Αυτό, γιατί συνεχώς αλλάζουν οι κύκλοι γύρω μας: επαγγελματικοί, φιλικοί κι ερωτικοί κύκλοι που ποικίλουν από συζητήσεις με κεντρικό άξονα εμάς και κατά βάση το παρελθόν μας. Η αναπαραγωγή συζητήσεων ωφελεί στο να ξεπεράσουμε καταστάσεις με το να λύνουμε ερωτηματικά, έστω κατά το ήμισυ. Ο κάθε άνθρωπος μάς δίνει την δική του εκδοχή, συμμερίζεται συναισθήματα και συμβαίνει να τα αναβιώνει μαζί μας. Όμως, μέσα από συζητήσεις, προκύπτουν νέα δεδομένα που δεν τα είχαμε σκεφτεί ή αναγνωρίσει εξ’ αρχής.

Τα νέα δεδομένα φέρνουν απορίες στο προσκήνιο και μπορεί οι ρόλοι ξαφνικά ν’ αλλάζουν κι ο θύτης να γίνεται θύμα μέσα από μια στιγμή που αναδύεται στο μυαλό μας. Τέτοιες ανατροπές εξηγούν, ή καλύτερα, δικαιολογούν τη συμπεριφορά άλλων, αλλά όχι τον χειρισμό τους. Αρκετές φορές προσπαθούμε να βγούμε από πάνω σε καταστάσεις με το να χρησιμοποιούμε δικαιολογίες που δεν έχουν λογικές αποστάσεις. Η σαθρότητα των επιχειρημάτων μας στηρίζεται σε μια εγωκεντρική στάση που κρατάμε όταν κάτι μας έχει πληγώσει και το αναμειγνύουμε με καταστάσεις που είναι σχετικά ξένες. Ο,τι μας ερεθίζει ξαφνικά εισβάλλει σε κάθε χώρο που έχει σχέση με μας και με όσους μάς περιβάλλουν. Ανακατεύεται με κάθε είδους σκέψη και μάς φρενάρει. Αποτελεί τροχοπέδη μέσα στην καθημερινότητά μας και το χειρότερο είναι ότι το καταλαβαίνουμε. Συνεπώς, όταν ξανασυζητάμε πράγματα, αυτά αλλάζουν.

Τα πρότυπά μας έχουν αλλάξει. Τα κριτήρια που κάνουμε τις επιλογές μας έχουν αλλάξει. Οι φίλοι μας έχουν αλλάξει αφού κάποιοι απομακρύνθηκαν ενώ μπορούσαν να μας κρατήσουν με μια αλήθεια. Η δουλειά μας, τα «θέλω» μας, οι υποχρεώσεις μας μεγεθύνονται. Εμείς αλλάζουμε γιατί συνειδητοποιούμε πράγματα. Ο,τι καινούριο έρχεται στη ζωή μας το ακούμε προσεκτικά μέχρι να παλιώσει και να πάρει τη μυρωδιά του μόνιμου, του παλιού, του συνηθισμένου. Εκεί φέρουμε μεγάλη ευθύνη γιατί ίσως δε διεκδικήσαμε αρκετά. Κι όταν οι θύτες παραμένουν θύτες στο δικό μας έργο τότε κάτι δεν υπήρξε αγαπητό, αλλά μας ερέθιζε πάντα.