Αρκεί μόνο ο έρωτας νομίζεις;

Έρχεται η στιγμή που ανάμεσα σ’ ένα πλήθος κόσμου εστιάζεις σε δυο μάτια. Δυο μάτια, έτοιμα να πουν περισσότερα απ’ όσα τολμά ένα στόμα. Η ενέργεια στην ατμόσφαιρα ιδιαίτερα προκλητική. Ηλεκτρίζει και τους δυο σας, κάνοντας την επιθυμία για γνωριμία, ανάγκη. Εκεί είναι που ξεκινά και το παιχνίδι.

Το λεγόμενο «φλερτ» είναι ίσως το μόνο παιχνίδι όπου βγαίνουν κι οι δύο χαμένοι ή κερδισμένοι. Στην πρώτη περίπτωση αντιλαμβάνεσαι σχετικά γρήγορα πως η διάχυτη ενέργειά σας δεν αρκεί για να ενώσει δυο ανθρώπους εξωτερικά κοντά μα εσωτερικά χιλιόμετρα μακριά. «Χαμένη περίπτωση» λες και προχωράς. Όμως στη δεύτερη, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Γνωρίζεις έναν άνθρωπο τόσο διαφορετικό από σένα, με ένα πλούσιο παρελθόν κι ένα ακόμη πλουσιότερο παρόν. Αναμένεις με προσμονή να ανακαλύψεις κάθε λεπτομέρεια πάνω του. Απ’ τον ήχο της φωνής του το πρωί, έως την ανάσα του το βράδυ. Γίνεστε ένα. Δυο άνθρωποι, συνοδοιπόροι που πλέον βαδίζουν μαζί. Κοινές παρέες, κοινές έξοδοι, ίδια φαγητά και δραστηριότητες. Κι όλα αυτά μέχρι τη στιγμή που η ρουτίνα θα τρυπώσει στον παραμυθένιο μικρόκοσμό σας.

Είναι η στιγμή που ο ενθουσιασμός αρχίζει να ξεθωριάζει και συναισθήματα πιο δυνατά βγαίνουν στην επιφάνεια. Συναισθήματα που χτίζονταν λιθαράκι-λιθαράκι όλον αυτόν τον καιρό. Όμως, μαζί με τον ενθουσιασμό, ξεθωριάζει κι αυτό το πέπλο που ωραιοποιούσε κάθε ατέλεια πάνω σας. Σιγά-σιγά κάνουν την εμφάνισή τους κι εκείνα τα ελαττώματα που αγνοούσες τον πρώτο καιρό. Αυτά που αγνοούσες διότι ο χρόνος δεν  έφτανε για τόσες αναλύσεις. Και τώρα μη φανταστείς πως είναι η στιγμή που το παιχνίδι φτάνει στο τέλος του αλλά αυτή που γίνεται όλο και πιο ενδιαφέρον.

Ξεκινά η δεύτερη φάση αυτού. Η φάση που αν τα θεμέλια της σχέσης δεν είναι γερά, εκείνη δε θα αντέξει. Η περίοδος που ακούς λίγο πιο δυνατά την ανάσα του το βράδυ και πλέον σ’ ενοχλεί κάπως. Η περίοδος που σε νευριάζει λίγο περισσότερο αυτό το πείσμα κι η ξεροκεφαλιά της. «Μήπως, τελικά, δεν ταιριάζουμε και τόσο;» Οι πρώτες σκέψεις περί χωρισμού έχουν κάνει ήδη την εμφάνισή τους στο μυαλό σου, μα κάτι μέσα σου φωνάζει να κάνεις υπομονή. Τόσα έχεις αντέξει μέχρι τώρα!

Τι κι αν σε ‘χει ζαλίσει με τη ζήλια του, τι κι αν γκρινιάζει περισσότερο κι απ’ τη μαμά σου; Ξέρεις πως αυτά που σε δένουν με αυτόν τον άνθρωπο θα μπορούσαν να ξεπεράσουν κάθε δυσκολία. Αρχίζεις, λοιπόν, να συνηθίζεις τα ελαττώματα εκείνα, ίσως ακόμη και να τα αγαπάς. Αυτός ο χρόνος που αργεί να έρθει να σε πάρει είναι ιδανικός, τελικά, για να ρίξεις μια τελευταία ματιά στις λεπτομέρειες πάνω σου. Αυτά τα βράδια που δε σταματά να μιλά ενώ προσπαθείς να κοιμηθείς, θα μπορούσαν να αποτελούν το πιο γλυκό νανούρισμα στ’ αφτιά σου.

Ανακαλύπτεις χαρακτηριστικά που σε διαφορετική περίπτωση όχι μόνο δε θα ανεχόσουν, αλλά θα κατέκρινες κιόλας. Χαρακτηριστικά που πλέον έχεις αγαπήσει περισσότερο κι απ’ τα δικά σου. Αλλά αναρωτήθηκες ποτέ γιατί αυτό δε συμβαίνει μ’ όλους τους ανθρώπους που γνωρίζεις; Γιατί σε κάποιους ακόμη και το παραμικρό ψεγάδι θα στεκόταν αφορμή για να αισθάνεσαι ανολοκλήρωτος; Γιατί τότε δεν ήταν τόσο εύκολο να το προσπεράσεις όπως κάνεις τώρα;

Ίσως γιατί μαζί με τον ενθουσιασμό της πρώτης φάσης του παιχνιδιού φθείρεται γρήγορα κι ο έρωτας. Ενώ τώρα ακόμη κι εκείνος περνά τη δοκιμασία του. Αν τα καταφέρει, ξεκινά το στάδιο που θα συνειδητοποιήσετε πως το παιχνίδι στην ουσία δεν τελειώνει ποτέ. Δεν έχει τελευταία πίστα. Έχει μόνο δυο συμπαίκτες που καλούνται να προσπεράσουν τα δικά τους εμπόδια. Αυτά που στην πραγματικότητα οι ίδιοι θέτουν.  Δοκιμασίες που τολμούν να αγγίξουν τα όριά τους. Άλλοι τα ξεπερνούν, κάνοντας το δικό τους ρεκόρ, κι άλλοι εγκαταλείπουν απ’ την αρχή. Σκοπός είναι να φτάσεις όσο πιο κοντά μπορείς, χωρίς να χρειαστεί ν’ αλλάξεις ιδιαίτερα τον εαυτό σου, μόνο να κάνεις κάποιες υποχωρήσεις.

Να παίζεις μ’ ανοιχτά τα χαρτιά σου απ’ την αρχή. Πρόκειται, λοιπόν, με δυο λέξεις για ένα παιχνίδι ισοπαλίας.