Εκείνο το «να περνάς καλά» τώρα πια το εννοώ

Όχι, εντάξει, δε θα κρυφτώ, ούτε θα το παίξω υπεράνω. Πέρασα κι εγώ αυτή τη φάση που σε έβριζα μερόνυχτα ολόκληρα. Τη φάση που έβγαινα έξω για να μη σκέφτομαι, αλλά κι εκείνη που μπάλωνα τις τρύπες, που άφησε η απουσία σου, με τους πιο άκυρους κι ακατάλληλους ανθρώπους.

Άλλοι σου έμοιαζαν, άλλοι ήταν το άλλο άκρο. Οι πρώτοι είχαν αναλάβει τον ρόλο της αντικατάστασής σου, γιατί σε θύμιζαν άσχημα. Ήθελα να σε νιώθω δίπλα μου, έστω και μ’ αυτόν τον τρόπο. Κι οι δεύτεροι δεν είχαν κανένα κοινό, ακριβώς επειδή ήθελα να κάψω ό,τι είχε σχέση με ‘σένα. Να κάψω τις αναμνήσεις μου. Μήπως έτσι επουλωθεί καμιά πληγή και δε με καίει πια.

Δε λέω, κι οι δυο έκαναν σωστά τη δουλειά τους. Μόνο που τα αποτελέσματα ήταν εφήμερα και δεν έλυσαν ακριβώς το πρόβλημα. Κι αν αναρωτιέσαι, ναι, εσύ είσαι –ή καλύτερα εσύ ήσουν– το πρόβλημα αυτό. Βέβαια, πλέον, αποτελείς παρελθόν. Όχι, όχι μην μπερδεύεσαι, όχι η εικόνα σου, ούτε η μυρωδιά σου έχουν ξεχαστεί. Μιλάω μόνο για ‘κείνα τα αγκάθια που έτσουζαν και μόνο στο άκουσμα του ονόματός σου, τον πρώτο καιρό. Αυτά είναι που ανήκουν στο παρελθόν.

Εσύ δεν έφυγες ποτέ. Άλλωστε, πώς είναι δυνατόν να σε διώξω, αφού βρίσκεσαι μέσα μου. Μέχρι να το καταλάβω μου πήρε καιρό, είναι η αλήθεια. Έκανα αυτό που λένε ότι αν χτυπήσεις ένα άλλο σημείο θα ξεχάσεις τον πόνο του προηγούμενου. Βλακείες! Προσπαθούσα να ασχολούμαι μ’ όλα τα άλλα εκτός από το κομμάτι που είχε, στην ουσία, το πρόβλημα.

Τέλος πάντων, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, πέρασε ο καιρός κι ο πόνος μαζί. Ίσως γιατί αποδέχτηκα το γεγονός. Άρχισα έτσι να χαίρομαι που είσαι κι εσύ καλά. Γυρνάω στο παρελθόν κι οι περισσότερες εικόνες με κάνουν να χαμογελώ. Πόσο κρίμα που τόσο καιρό τα ακύρωνα όλα τα ωραία που ζήσαμε, εστιάζοντας στα τελευταία μας.

Άδικο, ρε φίλε, για όλα, ακόμα και για τα άσχημα που τα μίσησα, γιατί αν δεν είχα ζήσει όλα αυτά μαζί σου δε θα ήμουν ο άνθρωπος που είμαι. Δε θα είχα καταλάβει καν όλα αυτά τα στοιχεία που διαθέτω. Θα έβριζα ακόμη γι’ αυτόν τον αναθεματισμένο αυθορμητισμό μου, κι εκείνη την υπερβολική εκφραστικότητά μου. Μα τώρα, έστω μέσα από ‘σένα, τα αγάπησα κι αυτά. Και πλέον μου αρέσω πολύ περισσότερο για όλα αυτά που δεν ήξερα για ‘μένα.

Το ίδιο ισχύει και για ‘σένα, φαντάζομαι. Δε θα ήθελα, λοιπόν, να χάσεις το χαμόγελό σου για κανένα λόγο. Ούτε να σταματήσεις να λες αυτά τα απαίσια αστεία που κορόιδευα -μόνο και μόνο για να σου πάω κόντρα. Δε θα ήθελα να χάσεις τον εαυτό σου, με δυο λόγια, όπως κόντεψα εγώ λίγο καιρό πριν. Αυτόν αγάπησα κι αυτόν αγαπάω. Όπως λένε, άλλωστε, ο έρωτας περνάει μα η αγνή αγάπη ποτέ.

Μην πέφτεις, λοιπόν, μη βουλιάζεις σε πράγματα που δε σ’ αρέσουν. Να βγαίνεις με τα κολλητάρια σου, με παρέες, με ανθρώπους που αγαπάς και να περνάς καλά. Να τραγουδάς, να χορεύεις, να γελάς γιατί η ζωή είναι μικρή για να σκας εσύ κι εγώ για να αναζητώ εσένα. Φτάνει και για τους δυο μας!

Βελτίωσε την εικόνα σου -και δεν εννοώ την εξωτερική αλλά, κυρίως, την ψυχική.  Να ‘σαι δημιουργικός, όπως ήσουν, γιατί, ρε άνθρωπε, έχουμε πολλά να δώσουμε σε τούτο τον κόσμο και το ξεχνάμε. Θέλω να συναντηθούμε μετά από χρόνια και να μιλάμε για τα επιτεύγματά μας. Να ‘μαι υπερήφανη που αποτέλεσα κομμάτι της ζωής σου, κι εσύ αντίστοιχα της δικής μου.

Να περνάς καλά, λοιπόν. Κι όταν πέφτεις, εγώ θα ’μαι εδώ να σε σηκώνω, γιατί πάνω απ’ όλα σε ‘χω αγαπήσει ως άνθρωπο, κι αυτό είναι κάτι που δεν αλλάζει.