Φεύγω να ξαναβρώ εμένα

Με απογοητεύεις μέρα με τη μέρα, να ξέρεις. Και περισσότερο με απογοητεύει ο εαυτός μου που δεν μπορεί να αντεπεξέλθει όσο γρήγορα θα ήθελα. Έχει βαλτώσει σε σκέψεις, συναισθήματα κι αναμνήσεις. Σε όνειρα και φωτογραφίες.

Και πες, άντε, στις φωτογραφίες θα μπορέσω να αντισταθώ, να μην τις κοιτάω, να τις κρύψω στο σημείο των αναμνήσεων, να τις διαγράψω, να τις κάψω, αλλά τα όνειρα; Τι κακόγουστο αστείο είναι αυτό με τα όνειρα! Πώς θα γίνει να επέμβω στο ασυνείδητο και να σε βγάλω από ‘κει; Να ξεριζώσω κάθε μορφή σου. Σαν να μην υπάρχεις πουθενά. Μου κάνεις κακό πλέον. Δεν ξέρω γιατί και πώς, εκούσια, ακούσια, επεμβαίνεις στην καθημερινότητά μου και δε μ’ αφήνεις ν’ ανασάνω.

Άλλο αστείο κι αυτό. Μου παίρνεις το οξυγόνο εσύ που σε φώναζα «ανάσα μου». Πόση τραγική ειρωνεία μπορεί να χωρέσει στο μεταξύ μας! Θα τη βρω, όμως, τη δύναμη.

Μη με φοβάσαι, δε θα μείνω έτσι για πολύ. Απλά να, τώρα θέλω λίγο να το νιώσω. Θέλω να πέσω στα πατώματα για πάρτη μου, να κλάψω για τη διάψευσή μου, αλλά εσύ να μην το μάθεις ποτέ. Θα φροντίσω εγώ και γι’ αυτό. Να βιώσω την απουσία σου, να νιώσω τη μοναξιά μου κι έπειτα να την αγαπήσω, να μάθω να ζω μ’ αυτή. Μόνο έτσι θα μπορέσω να πάω παρακάτω, κι –αλήθεια– το χρειάζομαι.

Μια τοξική σχέση, σαν τη δική μας, σε βουλιάζει, σε αποδυναμώνει, σου τρώει την αγάπη προτού στη σερβίρει. Σου φανερώνει την άσχημη πλευρά∙ με την γκρίνια, τα νεύρα, τον φόβο κι όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα. Κι εγώ δε με ξέρω έτσι.

Εγώ με ξέρω έναν χαμογελαστό άνθρωπο, γεμάτο θετική ενέργεια και δύναμη, τόση ώστε ν’ αλλάξει ολόκληρο τον κόσμο. Εγώ με ξέρω να γελάω, να χορεύω και να τραγουδάω περισσότερο απ’ ό,τι κοιμάμαι. Να κάνω 25 πράγματα σε μία μέρα κι όχι να κουκουλώνομαι παρέα με τη μιζέρια μου κάτω απ’ την κουβέρτα. Και, τελευταία, παρατήρησα πως είχα γίνει ό,τι ακριβώς μου προκαλούσε λύπηση.

Τουλάχιστον, το πήρα απόφαση. Τουλάχιστον εγώ δε θα στέλνω σ’ ένα μήνα μηνύματα πως μου λείπεις. Τουλάχιστον εγώ θα πάψω ν’ απαντάω στα δικά σου.

Ήρθε η ώρα να την κάνω απ’ την πίσω πόρτα, λοιπόν. Να πάρω εγωισμούς κι αξιοπρέπειες που χρόνια τώρα είχα χάσει για ‘σένα. Να μαζέψω κι όλα αυτά τα κομμάτια του εαυτού μου που αράδιασα μπροστά στα μάτια σου και δεν κατάλαβες το παραμικρό.

Απαιτεί θάρρος για να γίνει. Θέλει κότσια να ξεκόψω αυτή τη συνήθεια χρόνων και να προχωρήσω. Βλέπεις, είχα μάθει να προχωράω δίπλα σου και τώρα μ’ αναγκάζεις να περάσω απέναντι. Δεν πειράζει, όμως. Το ίδιο θ’ ανοιχτώ και στον επόμενο, να ξέρεις. Κι ας πονέσω χειρότερα. Το προτιμώ απ’ το να γεμίζω τα βράδια μου με άδειες παρουσίες για να σε ξεπεράσω. Αυτό το κάνεις καλά εσύ κι αρκεί και για τους δυο μας.

Συνέχισέ το και μόλις καταλάβεις, εύχομαι το θράσος σου να μη φτάσει να σε γυρίσει για συγγνώμες. Φεύγω, λοιπόν, και παίρνω όλα τα άσχημα μαζί μου, να ‘χω να θυμάμαι. Να μου υπενθυμίζω πόσο ανώριμα φέρθηκες, τάχα, για να με προστατέψεις. Αυτός που ήθελε προστασία, τελικά, δεν ήταν κανένας άλλος πέραν απ’ τον ίδιο σου τον εαυτό.

Σε ‘σένα θ’ αφήσω τα καλά, πάντως. Να τα θυμάσαι και να μετανιώνεις που φώναζες πως αγαπάς τον άνθρωπο που πλήγωσες περισσότερο!