Ή τολμάς και δημιουργείς ή κρίνεις το έργο κάποιου άλλου

Σήμερα θα απευθυνθώ σ’ εσένα. Σ’ εσένα που όπως κι εγώ, κάθεσαι πίσω από μια οθόνη και γράφεις. Ίσως το πιο εύκολο πράγμα, θα λέγαμε, στις μέρες μας.

Ο καθένας μπορεί να δημοσιεύσει τις σκέψεις του αλλά και την κριτική του, είτε για ένα προσωπικό θέμα είτε και για ένα θέμα της επικαιρότητας. Αυτό να διαβαστεί από εκατομμύρια άλλους ανθρώπους ανά τον κόσμο και παρομοίως να σχολιαστεί είτε θετικά, είτε αρνητικά. Ωστόσο, ξέρεις που έγκειται η διαφορά μας; Εγώ βρίσκομαι εδώ κι υπογράφω με όνομα κι επίθετο τα λεγόμενά μου. Υποστηρίζω τις απόψεις που εκθέτω κι είμαι ανοιχτή σε οποιοδήποτε σχόλιο αναζητά μια απάντησή μου. Αναλαμβάνω την ευθύνη των όσων γράφω.

Ωραία πάμε ξανά τώρα, με πιο πολλή αλήθεια. Ανάθεμα κι αν έκανα αυτό για το οποίο τώρα γράφω! Προσπαθώ να καταλάβω, μόνο. Πού αποσκοπούν τα τόσο άσχημα σχόλιά; Τι κίνητρο υπάρχει πίσω απ΄αυτά; Είναι κάτι προσωπικό ή απλώς ένας τρόπος να διαφέρει κάποιος από τη μάζα; Ένας τρόπος να κάνεις αισθητή την παρουσία σου, σ΄ένα κύμα κόσμου που ακολουθεί μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Απλά αναρωτιέμαι. Έχει βρεθεί κανείς στη θέση εκείνου τον οποίο κρίνει; Αν ναι, θα ήθελα να μάθω ποια ήταν η αντίδρασή του. Φαντάζομαι δεν θα του άρεσε ιδιαίτερα.

Κανείς δεν είναι τέλειος, μα όλοι προσπαθούν να γίνουν. Θα ξέρεις κι εσύ ο ίδιος ωστόσο, πως τα αρνητικά σχόλια είναι κι αυτά που σου δίνουν ένα κίνητρο να μη σταματήσεις την προσπάθεια. Μα υπάρχει διαφορά ανάλογα με τον τρόπο. Υπάρχουν εκείνα που στοχεύουν στο να πας ένα βήμα παρακάτω, αλλά κι εκείνα που απλώς υποτιμούν τη δουλειά σου. Τα δεύτερα, συνήθως, δε βασίζονται στη συνολική εικόνα του έργου σου, μα στέκονται σε λεπτομέρειες που θα παρατηρούσε κάποιος, ο οποίος εξ΄αρχής ήταν αρνητικός με το δημιούργημά σου.

Κι αυτή τη στιγμή θα σου πω το εξής. Με το ίδιο θάρρος ή και θράσος (όπως το εκλαμβάνει κανείς) που στάθηκες κι έβγαλες όλη την κριτική που είχες μέσα σου, γιατί δεν προσπάθησες να το κάνεις απλά καλύτερα; Γιατί δεν διοχέτευσες όλη την ενέργεια σ’ένα δικό σου έργο και στάθηκες μόνο στα λόγια, λοιπόν; Σε προκαλώ!

Προκαλώ να κάνεις μια προσπάθεια να φτιάξεις κάτι που να σου ανήκει. Να κουραστείς, να πονέσεις, να απογοητευτείς καθ΄όλη τη διάρκεια και στο τέλος να το δεις να ολοκληρώνεται. Μα σκέψου τι θα γινόταν αν, πριν προλάβεις να απολαύσεις τους καρπούς της δουλειάς σου, να σου κόψουν τη χαρά δύο-τρία υποτιμητικά σχόλια ανθρώπων που ποτέ δεν περπάτησαν με τα παπούτσια σου. Ανθρώπων που δε συνέβαλαν στην επίτευξη του στόχου σου κι αντιθέτως προσπάθησαν να σταθούν εμπόδιο στην υλοποίησή του.  Και τότε ξέρεις, φαίνεται η δύναμη.

Να σηκώσεις το κεφάλι ψηλά και να προχωρήσεις. Να έχεις την απαίτηση ή και τη διάκριση αν θες, η δουλειά σου να κριθεί από ανθρώπους που εκτιμούν τη δημιουργία άσχετα με τον αν συμφωνούν ή διαφωνούν με το αποτέλεσμα αυτής. Να νιώσεις υπερήφανος κι ευγνώμων όταν το έργο σου θα το αγαπήσουν εκλεκτοί κι ας είναι πολλοί ή λίγοι. Μα πρώτα, να μάθουμε να κρίνουμε εμείς οι ίδιοι τη δουλειά μας κι έπειτα να εκφέρουν άποψη για οποιουδήποτε άλλου. Ίσως έτσι γεμίσει ο κόσμος ανθρώπους που θέλουν απλώς να γίνουν καλύτεροι και θα δεις, στο τέλος θα το καταφέρουν. Θα το καταφέρουμε.