Μην κάθεσαι να σκας για μια φιλία που βγήκε σκάρτη

Κι αν είναι ένα πράγμα που μένει αγέρωχο σε τούτο τον κόσμο, αυτό είναι η φιλία. Η αληθινή κι αδιαμφισβήτητη φιλία. Μα αν δεν την προσέξεις, χάνεται η αυθεντικότητά της. Αν η δύναμη αυτής δεν καταφέρει να μηδενίσει τα έμφυτα ίσως χαρακτηριστικά που διαθέτουμε ως άνθρωποι, παύει να λέγεται φιλία.

Κι αυτό συμβαίνει διότι η ισχύς του εγωισμού και του φθόνου είναι τόση ώστε να κυριαρχεί το μυαλό και το σώμα. Να πλημμυρίζει τα συναισθήματα και να αναζητά το συμφέρον σε κάθε περίσταση. Είναι η στιγμή όπου ο πιο δικός σου άνθρωπος έχει τη δύναμη να γίνει ο μεγαλύτερος εχθρός σου.

Και στην περίπτωση που το αναγνωρίζεις σύντομα τα πράγματα είναι λίγο πιο ανώδυνα για σένα. Έχεις δει τα σημάδια, ξέρεις τι πρέπει να κάνεις και μένει μόνο να πάρεις την απόφαση. Πονάει όπως και κάθε χωρισμός μα, δεν είναι τόσο δύσκολο όσο είσαι ακόμη στην αρχή. Δεν απογοητεύεσαι από τους ανθρώπους, δεν παύεις να πιστεύεις σ’αυτούς επειδή ένας σε πλήγωσε τόσο σύντομα. Άλλωστε εσύ έδωσες μια ευκαιρία κι εκείνος δεν έκρυψε το τι πραγματικά ήθελε από ‘σένα. Όποιο συμφέρον κι αν είχε, το διεκδίκησε ξεκάθαρα μπροστά στα μάτια σου. Μη φοβάσαι αυτούς τους «φίλους» λοιπόν. Προκαλούν περιστασιακή θλίψη και σε βοηθούν να επιλέξεις πιο προσεκτικά την επόμενη φορά.

Τους άλλους να φοβάσαι. Αυτούς που ντύνουν οποιαδήποτε κακή τους πρόθεση μ’ αυτή τη λέξη. Εκείνους που φωνάζουν πως σ’ έχουν ανάγκη μα η ανάγκη τους έγκειται στο να σε μεταχειρίζονται όπως τους βολεύει. Κι η αλήθεια είναι πως και σ’ αυτή την περίπτωση τα σημάδια είναι φανερά αλλά ο τρόπος που στα πλασάρουν μαγικά σου κλείνει τα μάτια. Είναι εκείνη η φορά που ζήτησες μια φιλική συμβουλή και στο τέλος δεν ακολούθησες. Είναι η αντίδραση που εισέπραξες, ο θυμός, τα νεύρα, η κριτική που κι ο ίδιος ένιωσες πως καταπατά τα όρια της γνήσιας φιλίας. Πως περιορίζει την ατομική σου ελευθερία.

Κι από την άλλη, είναι εκείνες οι στιγμές που ήσουν πιο τυχερός, πιο χαρούμενος και γενικά η ζωή σου χαμογελούσε περισσότερο κι υπήρχε μια μαύρη σκιά στην άκρη. Αυτός ο «φίλος» που τάχα έπρεπε πάντα να σε προσγειώνει και δε χαιρόταν με τη χαρά σου. Αντιθέτως, στις λύπες ήταν εκεί. Πρωτίστως για να σου υπενθυμίσει πως εκείνος σ’ είχε προειδοποιήσει, ότι έχει πάντα δίκιο κι έπειτα για να συγκρίνει τη λύπη σου με τη δική του. Αν εσύ υπέφερες λίγο παραπάνω, χαιρόταν. Έκλεινε το τηλέφωνο, έφευγε από το σπίτι σου κι η ζωή του συνεχιζόταν κανονικά. Όμως τις ώρες που έκλαιγες ήταν εκεί κι έτσι δεν έχεις το δικαίωμα να παραπονεθείς ότι δε σου συμπαραστάθηκε.

Τι το ειλικρινές έχει λοιπόν η επαφή μ’ έναν τέτοιο άνθρωπο; Ίσως τα δικά σου συναισθήματα, μόνο. Γιατί για να προσπέρασες όλα τα σημάδια, με την ελπίδα μιας μελλοντικής αλλαγής, σημαίνει πως ό,τι ένιωσες ήταν αληθινό. Σημαίνει πως στηρίχτηκες πάνω σ’ εκείνον το φίλο και αντίστοιχα κι εσύ στάθηκες σπαθί δίπλα του. Γιατί ξέρεις πως ακόμη κι όταν ήταν λανθασμένος, εσύ τον υποστήριζες απέναντι σ’ όλους.

Μα όσο δύσκολο κι αν είναι να το αποδεχτούμε, πρέπει να μάθουμε να φεύγουμε έγκαιρα από καταστάσεις κι ανθρώπους που δε μας αρμόζουν. Και μια τέτοια σχέση δεν αγγίζει καν τα όρια της φιλικής. Ζημιώνει μόνο εμάς τους ίδιους. Και τέλος, στέκεται εμπόδιο στις υπόλοιπες φιλικές μας συναναστροφές. Είναι λοιπόν κρίμα να κρατάμε σε απόσταση άτομα που θα μπορούσαν να γίνουν κολλητάρια μας, για χάρη εκείνων που παρουσιάστηκαν δίπλα μας σαν αδέρφια. Δεν πειράζει, για μια φιλία που βγήκε σκάρτη, δε θα τα βάψουμε και μαύρα. Πάμε για καλύτερα.