Να γίνεστε καλύτεροι μαζί!

Πολλά έχουν ειπωθεί για το τι ορίζει μια σχέση πραγματικά καλή, μα ίσως η επιτυχία ενός «μαζί» –κι άρα και το αν αξίζει να συνεχίζεται ή όχι– να φαίνεται στην πρόοδο του ίδιου μας του εαυτού κατά τη διάρκειά του. Στα βήματα και την εξέλιξη που παρατηρούμε κοιτάζοντας τον καθρέφτη απέναντί μας. Και λέγοντας «καθρέφτη» να εννοούμε αυτόν που βρίσκεται στα μάτια μας. Αυτόν που διαπερνά την επιφάνεια κι εισχωρεί εις βάθος. Που δε στέκεται στα όσα φαίνονται, αλλά αναζητά την ψυχή, το μυαλό και το πνεύμα.

Πόσο ελκυστικό, λοιπόν, είναι να ‘μαστε ο άνθρωπος που θα θαυμάζαμε να ‘χαμε απέναντί μας! Κι αντίστοιχα κι εκείνος να ένιωθε υπερήφανος για εμάς. Δυο άνθρωποι ενώνονται για να μοιραστούν συναισθήματα, να δημιουργήσουν όμορφες αναμνήσεις κι εν τέλει να περάσουν καλά μαζί. Να μοιράζονται προβληματισμούς, χαρές, λύπες, ιδέες, απόψεις και γνώσεις. Κι ας σταθούμε στο τελευταίο που συμβάλει και περισσότερο στη βελτίωση και των δύο.

Γνωρίζοντας έναν άνθρωπο και περνώντας αρκετό χρόνο μαζί του, μαθαίνεις τα χόμπι, τις ασχολίες και τα ενδιαφέροντά του. Αν είσαι άσχετος μ’ αυτά, αμέσως γεννιέται η επιθυμία να μάθεις όσα περισσότερα μπορείς, καθώς λίγο το ότι θες να ‘χετε περισσότερα κοινά, λίγο ότι ο παθιασμένος τρόπος που μιλάει γι’ αυτά, ασυναίσθητα, σε ‘χει κάνει να τα ερωτευτείς κι εσύ μαζί του. Κι αν απ’ την άλλη, τυχαίνει να είσαι γνώστης των πραγμάτων, μαθαίνεις απ’ τον άλλον όλες εκείνες τις λεπτομέρειες που σου ‘χαν ξεφύγει, κι αντίστοιχα του επισημαίνεις τα σημεία που έχει κι εκείνος ξεχάσει.

Στην προσπάθειά σου, έτσι, να μάθεις όσα περισσότερα μπορείς για το αντικείμενο του πόθου σου, ποιος θα σε βοηθούσε καλύτερα απ’ αυτόν τον ίδιο; Κι εδώ που τα λέμε, πού θα έβρισκε κι αυτός καλύτερο μαθητούδι από ‘σένα;

Μπαίνει σε πρόγραμμα, την ίδια κιόλας στιγμή, το μάθημα οδήγησης, εκείνο του ποδοσφαίρου, το άλλο των γερμανικών αλλά κι αυτό της μουσικής. Και ξεκινάνε κι οι υποσχέσεις περί βραβεύσεων του μαθητή κι η επιθυμία να γίνεις όσο καλύτερος μπορείς φουντώνει μέρα με τη μέρα, όλο και περισσότερο. Μέχρι ο μαθητής να ξεπεράσει τον ίδιο το δάσκαλο, όσο κι αν χρειαστεί να κοπιάσει.

Δε μας κουράζει, δε μας αγγίζει καμιά βαρεμάρα, καμιά γκρίνια, γιατί το κάνουμε ηθελημένα. Χωρίς καμιά πίεση, χωρίς κανένα άγχος, γεμίζουμε το κεφάλι μας μ’ ένα σωρό πληροφορίες χρήσιμες ή κι όχι κι αποδεικνύουμε στον εαυτό μας πόσο ικανοί είμαστε. Αποδεικνύουμε πόσα πράγματα μπορούμε να καταφέρουμε, όταν ψυχικά είμαστε καλά.

Τόσα ώστε να μάθουμε να παρακολουθούμε ποδόσφαιρο καλύτερα κι απ’ τον μεγαλύτερο φίλαθλο, εμείς που μέχρι προχθές δεν ξέραμε ούτε το κόρνερ. Που μάθαμε παρκάρισμα κι όπισθεν καλύτερο κι από ταξιτζή, που εν τέλει ξεχωρίσαμε ποιες είναι αυτές οι χορδές της κιθάρας, τέλος πάντων! Κι όλα αυτά γιατί ο άνθρωπος που ήταν απέναντί μας ήθελε να εκδηλώσει το ενδιαφέρον του με περισσότερες πράξεις. Ήθελε να υπάρχει κάτι που θα τον θυμίζει, ρε παιδί μου, ακόμη κι αν χωριστούν οι δρόμοι μας στο μέλλον. Ήθελε να ‘ρθει ένα βήμα πιο κοντά σ’ εμάς, κι εμείς αντίστοιχα σε ‘κείνον.

Πόσο όμορφο είναι, τελικά, μέσα από μια σχέση να εξελίσσονται κι οι δυο, παρέα! Να κάνουν τη διαφορά, να μη στέκονται στα όσα φαίνονται, να μην επαναπαύονται στο να περνάνε απλώς καλά. Να δείχνουν την αγάπη τους με πράξεις που δε συνδέονται απαραίτητα με κάτι χειροπιαστό, γιατί για να λέμε και την αλήθεια καμία σχέση δεν έμεινε αξέχαστη από ένα δώρο ή από ένα δείπνο. Μα τον άνθρωπο που σε πήγε ένα βήμα παρακάτω, πάντα τον θυμάσαι!