Ο στρατός μέσα απ’ τα μάτια της

Τόσα και τόσα άρθρα μιλούν για την απόσταση και τα χιλιόμετρα. Για εκείνους που μαζί με τον άνθρωπό τους ερωτεύτηκαν και τα λεωφορεία, τα πλοία και τα αεροπλάνα. Εσύ, όμως, αδιαφορείς προσπερνώντας τα, γιατί η αλήθεια είναι πως αν δε ζήσεις μια παρόμοια κατάσταση δεν καταλαβαίνεις το συναίσθημα. Και γιατί δεν περίμενες ποτέ ότι θα χρειαστεί να καταλάβεις.

Έρχεται, όμως, μια στιγμή, μια άτιμη στιγμή, που ο καλός σου πρέπει να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του απέναντι στην πατρίδα. Και δεν είναι άλλη απ’ τη μέρα που κάνει την εμφάνισή του εκείνο το χαρτί για τον στρατό. Αυτό που λέει τέλος οι αναβολές κι οι ανωριμότητες.

Ήρθε η ώρα, λοιπόν, που εκείνος οφείλει να βάλει σε δεύτερη μοίρα τις λοιπές υποχρεώσεις του και να αφοσιωθεί σ’ αυτό. Να βάλει στην ουσία το κοινό καλό πάνω απ’ το προσωπικό. Κι η πρώτη σκέψη πάντα είναι αρνητική, γιατί ποιος θα ‘θελε να πατήσει παύση στην καθημερινότητά του για εννιά μήνες, το λιγότερο.

Και, πόσο μάλλον, ποιος θα ήθελε να περάσει εννιά μήνες, τουλάχιστον, μακριά απ’ τον άνθρωπό του; Όσο δύσκολο είναι γι’ εκείνον, είναι και για ‘σένα, που συνεχίζεις σαν να μη συμβαίνει τίποτα, ενώ αλλάζουν όλα. Συνηθίζεις την απουσία του, η οποία πλέον αποτελεί στοιχείο της τωρινής ζωής σου. Και σ’ αυτό το σημείο είναι που ξεκινά η δική σας δοκιμασία.

Αυτό που την κάνει διαφορετική, όμως, απ’ όλες τις υπόλοιπες σχέσεις εξ αποστάσεως είναι οι συνθήκες που αυτή καλείται να επιβιώσει. Παύεις πια να παίρνεις τηλέφωνο τις ώρες που θέλεις και προσαρμόζεσαι στα δικά του ωράρια. Μα πριν προλάβεις να ‘χεις δικαίωμα γι’ αυτό, περνά εκείνη η αναθεματισμένη εκπαίδευση. Εκείνες οι πρώτες είκοσι-κάτι μέρες, όπου το κινητό είναι απαγορευτικό κι αυτό που κρυφά κουβαλούν τα φανταράκια είναι κάποιο παλιάς τεχνολογίας, απ’ αυτά με τα κουμπάκια. Αυτό που δεν έχει καν πρόσβαση στο διαδίκτυο, πόσο μάλλον στη βιντεοκλήση, που κι οι δυο έχετε ανάγκη.

Δεν αργεί να περάσει παρ’ όλα αυτά αυτή η φάση, έπειτα γίνεται η ορκωμοσία κι έχετε δυο εβδομάδες στη διάθεσή σας να χορτάσετε ο ένας τον άλλον. Προσπαθείς να κρατήσεις απ’ αυτές τις μέρες όσα περισσότερα μπορείς από τον άνθρωπό σου, ώστε να τον νιώθεις κοντά σου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα εκείνο το μπλουζάκι του ποτισμένο με το άρωμά του. Αυτό που τις πρώτες μέρες δε βγάζεις από πάνω σου. Παίρνεις μια γερή δόση, λοιπόν, τη μέρα πριν φύγει και συνεχίζεις.

Προσαρμόζεις κυρίως τον ύπνο σου, που άλλοτε χάνεται μαζί με τον δικό του κι άλλοτε είναι ελάχιστος για να αντέξεις την υπόλοιπη μέρα. Μαζί μ’ εκείνον έχεις κι εσύ σκοπιά, πάνω απ’ το τηλέφωνο όμως. Γιατί, εδώ που τα λέμε, είναι αρκετή ώρα για να μιλήσετε για όσα σας απασχολούν. Το κινητό, λοιπόν, γίνεται η προέκταση του χεριού σου, γιατί είναι το μέσο που σε φέρνει κάπως κοντά σ’ εκείνο το άτομο που λείπει.

Κι όσο περνάνε οι μέρες, σε κουράζει ακόμη περισσότερο αυτή η απόσταση. Είναι που δεν ξύπνησες καλά σήμερα κι ένα τηλέφωνο δεν αντικαθιστά την αγκαλιά που χρειάζεσαι, είναι που κι εκείνος καθάριζε πατάτες όλη την ώρα και δεν πρόλαβε να στείλει ένα μήνυμα. Πολλές οι σκέψεις περί χωρισμού,  κυρίως απ’ τη μεριά σου, που βλέπεις τους γύρω σου να ζουν πράγματα και καταστάσεις και ζηλεύεις.

Μα δε θες να αφήσεις τα χιλιόμετρα να σας χωρίσουν. Κι είναι κάτι που συνειδητοποιείς όταν έρχεται με άδεια και δεν αφήνετε λεπτό να πάει χαμένο, γιατί ακόμη κι αυτό πολύτιμο είναι για εσάς. Κι αν κάτι είναι δυνατό, δεν αρκούν οι αποστάσεις για το τέλος του.  Λίγη υπομονή κι επιμονή χρειάζεται και να ‘στε σίγουροι πως αν ξεπεραστεί αυτή η δοκιμασία, τίποτα δε θα ‘ναι πιο δυνατό από το «κάτι» σας.

Μπορεί να μην έχεις χτίσει όσες αναμνήσεις θέλεις με τον άνθρωπο αυτό, μα θα έχετε ξεπεράσει ένα εμπόδιο που θ’ ανοίξει τον δρόμο για να χτίσετε τις διπλάσιες απ’ αυτές.